SCOTT DUBOIS - CHRIS GARRICK

Κιθαρίστας και συνθέτης (σήμερα στα 34 του) ο Scott DuBois έχει βρεθεί στη σκηνή με τον David Liebman (συμμετείχε στα άλμπουμ του “Monsoon” το 2004 και “Tempest” το 2006, αμφότερα για τη Soul Note) και ακόμη με τους Chris Potter, Andrew D’Angelo, Bob Mintzer, Tony Malaby κ.ά. Βραβευθείς σε διαγωνισμούς (Thelonious Monk Jazz Competition) και με τις ενθαρρυντικές κριτικές να τον συνοδεύουν από τότε που ξεκίνησε τη διαδρομή του, ο DuBois έχει τελευταίο άλμπουμ (2010) στην αμερικανική Sunnyside Communications που τον φέρνει και πάλι στο προσκήνιο. Έχοντας δίπλα του τον σαξοφωνίστα-μπάσο κλαρινετίστα Gebhard Ullmann (έχει παίξει-δισκογραφήσει με τους Paul Bley, Lee Konitz, Han Bennink, Alexander Von Schlippenbach, William Parker…), τον μπασίστα Thomas Morgan (από Paul Motian’s Band, Steve Coleman’s 5 Elements και John Abercrombie Quartet, με το οποίο κουαρτέτο έχει γράψει στην ECM) και τον δανό ντράμερ Kresten Osgood (εγγραφές με Sam Rivers, Paul Bley, Dr. Lonnie Smith…), ο DuBois, στο “Black Hawk Dance” παρουσιάζει μία σειρά επτά δικών του συνθέσεων (περί τα 54 λεπτά η διάρκεια) ποικίλων τεχνοτροπιών και ατμοσφαιρών. Αν και το εισαγωγικό κομμάτι “Black hawk dance” κατακρατεί κάποια ethnic στοιχεία, ανακαλώντας στη μνήμη μου τη σχετική jazz των Pachora φερ’ ειπείν, αν και το χαμηλό τόνων “Illinois procession rain” θα μπορούσε να θυμίζει την ιδιόμορφη jazz ενός άλλου λησμονημένου κιθαρίστα, του Amancio D’Silva, είναι τα από ’κει και πέραν κομμάτια (το “Dust celebration”, το “River life”, το “Souls” και ιδίως το “Louis Frederic”) που φέρνουν την μπάντα του Scott DuBois πλησίον και πολλές φορές εντός ενός ελεύθερου πεδίου, αυξάνοντας κατακορύφως το ακροαματικό ενδιαφέρον.
Το νέο CD του Scott Dubois θα έχει τίτλο “Landscape Scripture” [Sunnyside] και θα κυκλοφορήσει την 13/3.
Επαφή: www.scottdubois.com
Οδηγώντας το μάτι σου, θέλοντας και μη, στα υπερτονισμένα ονόματα των βιολιστών Mark Feldman, Fritz Kreisler, Joe Venuti, Nigel Kennedy, Regina Carter, Michael Urbaniak και Didier Lockwood, έτσι όπως παρατίθενται σ’ ένα φεγιέ με κάποιες πληροφορίες γύρω από το έσχατο CD “Flight Mode” [Flying Blue Whale] του βρετανού βιολιστή Chris Garrick (γιός μιας μορφής της british jazz, του Michael Garrick), οπωσδήποτε παραξενεύεσαι. Τέτοια πληθώρα βιρτουόζων από την jazz και την κλασική τοποθετούν, αυτομάτως, πολύ ψηλά τον πήχυ, επηρεάζοντας (ας το πω), με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, την επικείμενη ακρόαση. Περιμένεις (ας το ξαναπώ) κάτι το διαφορετικό, κάτι που να αιτολογεί π.χ. το… μεγάλο καλάθι, κι όχι απλώς ένα καλό άλμπουμ, με ενδιαφέρουσες versions (“It ain’t necessarily so” του G. Gershwin, “How insensitive” του A.C. Jobim), αλλά και με μιαν όντως ενδιαφέρουσα σύνθεση του υπογράφοντος, την 5μερή σουίτα “We’ll be somewhere else” (με το “Chaos in paradise” να ξεσηκώνει).
Εν πάση περιπτώσει. O Chris Garrick, όπως και οι μουσικοί που τον συνοδεύουν (Tom Hooper ντραμς, David Gordon πιάνο, keyboards, Ole Rasmussen κοντραμπάσο) συντάσσουν ένα απολύτως ενδιαφέρον άλμπουμ μέσα στα πλαίσια της νέας jazz, κλείνοντας το μάτι περισσότερο προς το folk και βεβαίως προς το... κατακαημένο fusion των 70s (αλήθεια που είναι οι Jean-Luc Ponty και Gerry Goodman;) και λιγότερο προς την κλασική (σύγχρονη ή παλαιότερη) ή την ελεύθερη φόρμα.
Επαφή: www.chrisgarrick.com