Έγραψα και τις προάλλες για την πενία του Τύπου (εφημερίδες και περιοδικά) όσον αφορά στην περί τη μουσική θεματολογία. Αναφέρθηκα σε δύο σαλόνια της Lifo (έναν για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου κι ένα για τον Τάσο Φαληρέα) που εν πάση περιπτώσει έδιναν αφορμή για κάποια συζήτηση και θα μεγεθύνω τώρα σε μια σελίδα της Athens Voice (τεύχος 377, 2-8/2/2012) –την υπογράφει ο Μάκης Μηλάτος κι έχει τίτλο «Η Μουσική θα Νικήσει»[sic]– που θέτει κι αυτή ορισμένα ζητήματα τα οποία έχουν να κάνουν με την ελληνική ανεξάρτητη, όπως την αποκαλούμε, σκηνή. Τα συμπεράσματα του συντάκτη δεν είναι απλώς πρωτόλεια, αλλά –κάποιες φορές– εμφανίζονται και ως ανιστόρητα, φανερώνοντας, στην καλύτερη των περιπτώσεων μιαν απόπειρα φουσκώματος ενός κάτι που συμβαίνει (και που πάντα συνέβαινε) και στη χειρότερη άγνοια βασικών κανόνων και πληροφοριών, που σχετίζονται με την εγχώρια μοντέρνα άποψη και κίνηση.
Ο Μηλάτος ξεκινά, γράφοντας πως «τα σύνορα άνοιξαν, ελληνικά γκρουπ ταξιδεύουν στο εξωτερικό για συναυλίες, για δίσκους: oι Keep Shelly In Athens είναι ήδη στην Αμερική για την πρώτη τους περιοδεία, oι The Callas μόλις γύρισαν από περιοδεία στην Αγγλία όπου διανέμεται κανονικά και ο τελευταίος τους δίσκος, οι Acid Baby Jesus διακτινίστηκαν στη διεθνή σκηνή πριν καν γίνουν γνωστοί στην Ελλάδα, όπως άλλωστε και οι Bazooka. Και δεν είναι οι μόνοι…».
Αρχικώς, εκείνο που μ’ ενοχλεί στη συγκεκριμένη παράγραφο είναι πως εμφανίζεται η όποια καριέρα στο εξωτερικό ως στοιχείο ευρύτερης καταξίωσης. Κατά τη γνώμη μου –όπως έχω ξαναγράψει, νομίζω– αυτή η αντίληψη εμφανίζει στοιχεία υποταγής (στον… ξένο παράγοντα) και εθελοδουλείας. Περιμένουμε τα καλά λόγια απ’ έξω, τη στιγμή που θα έπρεπε να επιδιώκουμε τα καλά λόγια από μέσα (κι εκεί να τελειώνει η ιστορία). Ως Έλληνας, βεβαίως, δεν μπορεί παρά να χαρώ, όταν ένα εγχώριο συγκρότημα θα προχωρήσει στο εξωτερικό· άλλο αυτό, και άλλο να προτάσσουμε την εις την ξένην καταξίωση. Αφήνω δε το γεγονός πως έτσι όπως το εμφανίζει ο Μηλάτος («τα σύνορα άνοιξαν») είναι σαν να μας λέει πως οι Callas ήταν οι πρώτοι που εμφανίστηκαν στο εξωτερικό και πως οι Keep Shelly in Athens έκαναν, ξέρω ’γω, την επιτυχία των Big Alice με το “I miss you”. Θέλω να πω πως ελληνικά συγκροτήματα εμφανίζονται και περιοδεύουν στο εξωτερικό ήδη από τη δεκαετία του ’60. (Κάποτε αγόρασα ένα 45άρι των Stylistes από σουηδό dealer, επειδή το συγκρότημα εμφανιζόταν στη Σκανδιναυία στα μέσα των sixties και τα δισκάκια του, με κάποιο τρόπο, είχαν εμφανιστεί στη βόρεια αγορά). Να μη μιλήσω για ελληνικά συγκροτήματα τύπου Aphrodite’s Child και Axis (που έπαιζαν δίπλα στους Pink Floyd ή στα ίδια φεστιβάλ με τους Magma και τους Gong), ούτε καν για τους Socrates που εμφανίστηκαν στο Paradiso (του Άμστερνταμ), τυπώνοντας δίσκους τους και στην Αμερική (έστω και στην Peters International, που την είχε Έλληνας). Είναι δεκάδες τα παραδείγματα. Τα γκρουπ της σημερινής ελληνικής σκηνής δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από εκείνο που έπραξαν στην πορεία οι Last Drive, οι Sound Explosion, οι Raining Pleasure, οι Rotting Christ και διάφοροι άλλοι.
«Ομιλούμε ελληνικά (αντί για αγγλικά) κι ας είναι πιο δύσκολα: ο The Boy και ο Λόλεκ ήδη. Μόλις κατέφθασε και ο Χρήστος Λαϊνάς. Ετοιμάζονται κι άλλοι…» γράφει ο Μηλάτος.
Μιλάμε την ελληνική επειδή μας την έμαθε η μάνα μας, σκεφτόμαστε περαιτέρω στη γλώσσα αυτή, και συνεπώς είναι η… πιο εύκολη. Έτσι όπως τίθεται το ζήτημα είναι σαν να πρόκειται για κάποια «πρόοδο». Σαν να καταβάλουμε προσπάθεια να μιλήσουμε και να τραγουδήσουμε στη μητρική μας. Αφήνω το γεγονός ότι υποτιμούμε και τις άλλες γλώσσες. Ότι τάχα είναι εύκολες ή, εν πάση περιπτώσει, ότι μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε στην αγγλική, αλλά όταν στιχουργούμε στην ελληνική οφείλουμε να είμαστε πιο… προσεκτικοί.
«Η μουσική παράδοση αναδομείται και εκσυγχρονίζεται. Ρεμπέτικα, δημοτικά και άλλοι παραδοσιακοί ήχοι δέχονται επίθεση από παραμορφωμένες κιθάρες, από samples και laptops, από όρθια μπάσα, από αναλογικά σινθεσάιζερ: Τρίο Τεκκέ, Μπάμπης Παπαδόπουλος, Swing Shoes, May Roosevelt, Γιάννης Κυριακίδης/Andy Moore, Imam Baildi δεν αφήνουν τίποτα όρθιο».
Η παράδοση αναδομείται και εκσυγχρονίζεται από την εποχή των Forminx, των Orbiters, των Appolonians, των Sounds, του Σαββόπουλου, της Κωχ, του Γκαϊφύλλια και τόσων άλλων. Τίποτα όρθιο δεν άφηναν οι Gazuama Sincharchas, όχι οι Swing Shoes (που μου αρέσουν ιδιαιτέρως).
«Η νέα μουσική μπήκε θριαμβευτικά σε κινηματογραφικές ταινίες και θέατρα. Oι drog_A_tek βραβεύτηκαν για τη «Χώρα προέλευσης», η Μόνικα συνεργάστηκε με την Άντζελα Μπρούσκου για την παράσταση «Μαμά - Η ζωή είναι αγρίως απίθανη», ο Απόλλων Ρέτσος διένυσε την απόσταση schoolwave-μουσική για το θέατρο σε μερικούς μήνες. Οι Baby Guru μόλις μπήκαν στο χορό με τη θεατρική διασκευή της Αμάντας Μιχαλοπούλου, όπως και ο G-Pal».
Η νέα μουσική μπαίνει σε κινηματογραφικές ταινίες, ως γνωστόν, από τα sixties (οι Forminx γράφουν soundtracks ήδη από το 1962-63). Αλλά και στα θέατρα θα έμπαινε, αν ήταν χαμηλότερη η ηλικία των θιάσων τότε (όπως και όσο είναι σήμερα).
«Οι μικροί χώροι γίνονται το νέο Άγιο Δισκοπότηρο της εγχώριας σοουμπίζνες (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια). Μικρά και κόζι στέκια, γεμίζουν εύκολα (έστω το Σάββατο), φιλικά στο χρήστη, απαλλαγμένα από την αγωνία να κυνηγάνε τα ΚΑΠΗ και την επαρχία για να έρθουν με τα πούλμαν».
Βεβαίως, κι οι μικροί χώροι δεν είναι προνόμιο της νέας σκηνής, βεβαίως και πρέπει ν’ αφήσουμε κατά μέρος τα ΚΑΠΗ και τη μεταφερόμενη «επαρχία». Και τα δύο δεν είχαν ποτέ ουδεμία σχέση με τη μοντέρνα κίνηση.
«Το swing είναι το νέο tango. Αφού εξαντλήσαμε το θέμα του πάθους και –έστω και για λίγο– γίναμε όλοι Αργεντίνοι, τώρα περνάμε στη «σουινγκάτη» ανεμελιά. Στην εποχή που ζούμε, ακόμη και η μουσική υπόκρουση θυμίζει μέρες πριν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο».Το tango απασχόλησε ελαχίστως την εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή –μην ανακατεύουμε άσχετα ζητήματα– και το swing αφορά μόνο σε μια μικρή σύγχρονη μερίδα. Δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των νέων συγκροτημάτων.
«Η επαρχία αντεπιτίθεται: Οι 2L8 απ’ τις Σέρρες, ο Ευριπίδης απ’ την Ισπανία, ο Kid Flicks από την Πρέβεζα, o Urban Shadow από τη Γαλλία, οι Κόρε Ύδρο από την Κέρκυρα, οι Small Βlues Trap από τη Μαλεσίνα, από τη Σύρο ο Μίκης Παντελούς, οι Electric Litany από την Αγγλία. Και μάλιστα τα περισσότερα συγκροτήματα και μουσικοί της νέας γενιάς ταξιδεύουν στην επαρχία για συναυλίες, κάτι που πριν από μερικά χρόνια θα ήταν απλώς αδύνατο».
Εδώ η υπόθεση ξεφεύγει τελείως, αφού η Ισπανία, η Γαλλία και η Αγγλία (πάνω στη βιασύνη) προβάλλονται ως ελληνικές επαρχίες! Ξέρετε τι μου θυμίζει αυτό; Το αλήστου μνήμης «Σαράφης στο Παρίσι, στο Montparnasse και τώρα… Σαράφης στα Τρίκαλα». Τη θυμάστε τη διαφήμιση; Το δε άλλο, πως πριν από μερικά χρόνια «ήταν απλώς αδύνατο» συγκροτήματα της νέας γενιάς να παίξουν στην επαρχία, που το βάζετε; Και πώς έπαιξαν στην Πάτρα στα sixties, οι Adam’s Boys, οι Sounds, οι Charms και οι Olympians και πώς είδα εγώ στα 80s στην ίδια πόλη τους Ex Humans, τους Stress, τους Φάντης Μπαστούνι και οι Άσσοι, τους Last Drive, τους Scoria, τους Purple Overdose, τους Villa 21, τους No Man’s Land και μερικές δεκάδες ακόμη;
«Τα cd δεν πουλάνε ούτε για δείγμα, αλλά τα βινύλια ξεπουλάνε και μέσα στη γενική σύγχυση αναβιώνει και η κασέτα. Τα αγοράζουν μετά μανίας πιτσιρικάδες που δεν έχουν ούτε πικάπ ούτε κασετόφωνο, όμως όλοι ξέρουμε πως τα γκάτζετ και τα φετίχ είναι ισχυρά ναρκωτικά».Δεν ξέρω «αν τα cd δεν πουλάνε ούτε για δείγμα».
Εγώ ξέρω πως CD βγαίνουν ακόμη με τη σέσουλα· και προσωπικώς αγοράζω, όταν τα βρίσκω φθηνά. Ξέρω πιτσιρικάδες που ακούνε μουσική, αλλά δεν ασχολούνται με βινύλια, όπως και κάποιους που αγοράζουν βινύλια, έχοντας και φθηνο-πικάπ για να τ’ ακούνε. Πάντως, δεν ξέρω κανέναν πιτσιρικά που ν’ αγοράζει δίσκους, για να τους κρεμάει στον τοίχο και να προσεύχεται. Απεναντίας, ξέρω έναν 50βάλε που αγοράζει μόνο καινούριους και κυρίως σφραγισμένους δίσκους, τους οποίους ποτέ δεν ξεσφραγίζει!
«Τα περίπτερα είναι τα νέα δισκοπωλεία. Εκεί ανασταίνονται καριέρες, εκεί γίνονται οι χρυσοί δίσκοι, εκεί υπάρχει ειδικό τμήμα ‘θρυλικών άλμπουμ’ με 2 μόνο ευρώ».
Σωστό, έστω και μέσα στην υπερβολή του. Κατ’ εμέ, δια νόμου, τα περίπτερα πρέπει να πουλάνε μόνο τσιγάρα, περιοδικά κι εφημερίδες (άντε και κανα τσιμπίδι)· και όχι να παρουσιάζουν αυτό το παραφουσκωμένο χάλι. Ξεφεύγω όμως και δε θέλω.
«Τέρμα οι ‘ξενέρωτες’ συλλογές, οι κυριλέ και οι lounge ήχοι. Τώρα ακόμη και το compact disc club πουλάει ελληνικό και ξένο ροκ με 4 άτοκες δόσεις, ακόμη και το (νέο) Rock’n’Roll που άνοιξε στην Πλατεία, επέστρεψε μουσικά εκεί απ’ όπου είχε ξεκινήσει».
Μια χαρά είναι «οι κυριλέ και lounge ήχοι», όταν εκείνος που ανθολογεί δεν είναι τσάτσος, κατέχει το άθλημα και ξέρει να… προβοκάρει. Καλοί και άγιοι οι Deep Purple, οι Scorpions, οι Led Zeppelin και οι Red Hot Chili Peppers, αλλά εγώ μπορεί και να λιποθυμήσω από ηδονή και ευχαρίστηση αν ακούσω σε μαγαζί Paul Mauriat (το “Jesahel”), Franck Pourcel (το “You only live twice”), Ted Heath (το “Spinning wheel”), Manuel Gas (το “Asi hablo Zarathustra”), Lord Sitar (το “Black is black”)…
«Ο μόνος (ευτυχώς) απ’ την παλιά γενιά που φαίνεται να εμπνέει τους νεότερους είναι ο Μάνος Χατζιδάκις. Μετά τον Κωνσταντίνο Βήτα και τους Raining Pleasure ήρθε και σε τζαζ εκδοχή από τον Δημήτρη Καλαντζή».
Είναι δυστύχημα για τους νεότερους να εμπνέονται μόνο από τον Χατζιδάκι. Όχι γιατί υποτιμώ τον Χατζιδάκι, αλλά γιατί δίπλα σ’ εκείνον (πιο κάτω, πιο πάνω, πιο ψηλά, πιο χαμηλά – δεν έχει σημασία) θα έβαζα τον Θεοδωράκη, τον Ξαρχάκο, τον Μούτση, τον Χάλαρη, τον Μαρκόπουλο, τον Πλέσσα, τον Σπανό, ακόμη και τον σεμνό και σπουδαίο μελωδό Λίνο Κόκοτο (για να μείνω στα του έντεχνου). Ας λήξει, επιτέλους, αυτό το παραμύθι με του νέους και με τον Χατζιδάκι· έχει καταντήσει γελοίο. Και ν’ ανοίξουν τ’ αυτιά τους οι νέοι –αν θέλουν να προχωρήσουν– και να κάτσουν ν’ ακούσουν και Αττίκ και Γούναρη και Μουζάκη, αλλά και τον Μέγα Μάρκο, τον προπολεμικό Τσιτσάνη, Καλδάρα και Άκη Πάνου, ακόμη και τον Κοινούση και τον Φίλιππο Νικολάου. Ν’ ακούσουν τα πάντα, δίχως παρωπίδες και δίχως συμβουλές από τους… πολύξερους. Να καλλιεργήσουν το δικό τους γούστο, αδιαφορώντας για το hip και για τις μόδες.
Μάγκες μου μην παραμυθιάζεστε. Γράψτε κανονικά και με το νόμο τους… επαΐοντες εκεί που ξέρετε (αν τοποθετείτε κι εμένα ανάμεσα σ’ αυτούς, τότε γράψτε κι εμένα) και ακολουθείστε το δικό σας δρόμο. Αμυνθείτε απέναντι στις μπούρδες που σας βομβαρδίζουν και χτίστε το δικό σας (μουσικό) κόσμο· κι άμα τον βαρεθείτε και αυτόν, σπρώξτε τον στον γκρεμό και φτιάξτε έναν άλλο.
Ο Μηλάτος ξεκινά, γράφοντας πως «τα σύνορα άνοιξαν, ελληνικά γκρουπ ταξιδεύουν στο εξωτερικό για συναυλίες, για δίσκους: oι Keep Shelly In Athens είναι ήδη στην Αμερική για την πρώτη τους περιοδεία, oι The Callas μόλις γύρισαν από περιοδεία στην Αγγλία όπου διανέμεται κανονικά και ο τελευταίος τους δίσκος, οι Acid Baby Jesus διακτινίστηκαν στη διεθνή σκηνή πριν καν γίνουν γνωστοί στην Ελλάδα, όπως άλλωστε και οι Bazooka. Και δεν είναι οι μόνοι…».
Αρχικώς, εκείνο που μ’ ενοχλεί στη συγκεκριμένη παράγραφο είναι πως εμφανίζεται η όποια καριέρα στο εξωτερικό ως στοιχείο ευρύτερης καταξίωσης. Κατά τη γνώμη μου –όπως έχω ξαναγράψει, νομίζω– αυτή η αντίληψη εμφανίζει στοιχεία υποταγής (στον… ξένο παράγοντα) και εθελοδουλείας. Περιμένουμε τα καλά λόγια απ’ έξω, τη στιγμή που θα έπρεπε να επιδιώκουμε τα καλά λόγια από μέσα (κι εκεί να τελειώνει η ιστορία). Ως Έλληνας, βεβαίως, δεν μπορεί παρά να χαρώ, όταν ένα εγχώριο συγκρότημα θα προχωρήσει στο εξωτερικό· άλλο αυτό, και άλλο να προτάσσουμε την εις την ξένην καταξίωση. Αφήνω δε το γεγονός πως έτσι όπως το εμφανίζει ο Μηλάτος («τα σύνορα άνοιξαν») είναι σαν να μας λέει πως οι Callas ήταν οι πρώτοι που εμφανίστηκαν στο εξωτερικό και πως οι Keep Shelly in Athens έκαναν, ξέρω ’γω, την επιτυχία των Big Alice με το “I miss you”. Θέλω να πω πως ελληνικά συγκροτήματα εμφανίζονται και περιοδεύουν στο εξωτερικό ήδη από τη δεκαετία του ’60. (Κάποτε αγόρασα ένα 45άρι των Stylistes από σουηδό dealer, επειδή το συγκρότημα εμφανιζόταν στη Σκανδιναυία στα μέσα των sixties και τα δισκάκια του, με κάποιο τρόπο, είχαν εμφανιστεί στη βόρεια αγορά). Να μη μιλήσω για ελληνικά συγκροτήματα τύπου Aphrodite’s Child και Axis (που έπαιζαν δίπλα στους Pink Floyd ή στα ίδια φεστιβάλ με τους Magma και τους Gong), ούτε καν για τους Socrates που εμφανίστηκαν στο Paradiso (του Άμστερνταμ), τυπώνοντας δίσκους τους και στην Αμερική (έστω και στην Peters International, που την είχε Έλληνας). Είναι δεκάδες τα παραδείγματα. Τα γκρουπ της σημερινής ελληνικής σκηνής δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από εκείνο που έπραξαν στην πορεία οι Last Drive, οι Sound Explosion, οι Raining Pleasure, οι Rotting Christ και διάφοροι άλλοι.
«Ομιλούμε ελληνικά (αντί για αγγλικά) κι ας είναι πιο δύσκολα: ο The Boy και ο Λόλεκ ήδη. Μόλις κατέφθασε και ο Χρήστος Λαϊνάς. Ετοιμάζονται κι άλλοι…» γράφει ο Μηλάτος.
Μιλάμε την ελληνική επειδή μας την έμαθε η μάνα μας, σκεφτόμαστε περαιτέρω στη γλώσσα αυτή, και συνεπώς είναι η… πιο εύκολη. Έτσι όπως τίθεται το ζήτημα είναι σαν να πρόκειται για κάποια «πρόοδο». Σαν να καταβάλουμε προσπάθεια να μιλήσουμε και να τραγουδήσουμε στη μητρική μας. Αφήνω το γεγονός ότι υποτιμούμε και τις άλλες γλώσσες. Ότι τάχα είναι εύκολες ή, εν πάση περιπτώσει, ότι μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε στην αγγλική, αλλά όταν στιχουργούμε στην ελληνική οφείλουμε να είμαστε πιο… προσεκτικοί.
«Η μουσική παράδοση αναδομείται και εκσυγχρονίζεται. Ρεμπέτικα, δημοτικά και άλλοι παραδοσιακοί ήχοι δέχονται επίθεση από παραμορφωμένες κιθάρες, από samples και laptops, από όρθια μπάσα, από αναλογικά σινθεσάιζερ: Τρίο Τεκκέ, Μπάμπης Παπαδόπουλος, Swing Shoes, May Roosevelt, Γιάννης Κυριακίδης/Andy Moore, Imam Baildi δεν αφήνουν τίποτα όρθιο».
Η παράδοση αναδομείται και εκσυγχρονίζεται από την εποχή των Forminx, των Orbiters, των Appolonians, των Sounds, του Σαββόπουλου, της Κωχ, του Γκαϊφύλλια και τόσων άλλων. Τίποτα όρθιο δεν άφηναν οι Gazuama Sincharchas, όχι οι Swing Shoes (που μου αρέσουν ιδιαιτέρως).
«Η νέα μουσική μπήκε θριαμβευτικά σε κινηματογραφικές ταινίες και θέατρα. Oι drog_A_tek βραβεύτηκαν για τη «Χώρα προέλευσης», η Μόνικα συνεργάστηκε με την Άντζελα Μπρούσκου για την παράσταση «Μαμά - Η ζωή είναι αγρίως απίθανη», ο Απόλλων Ρέτσος διένυσε την απόσταση schoolwave-μουσική για το θέατρο σε μερικούς μήνες. Οι Baby Guru μόλις μπήκαν στο χορό με τη θεατρική διασκευή της Αμάντας Μιχαλοπούλου, όπως και ο G-Pal».
Η νέα μουσική μπαίνει σε κινηματογραφικές ταινίες, ως γνωστόν, από τα sixties (οι Forminx γράφουν soundtracks ήδη από το 1962-63). Αλλά και στα θέατρα θα έμπαινε, αν ήταν χαμηλότερη η ηλικία των θιάσων τότε (όπως και όσο είναι σήμερα).
«Οι μικροί χώροι γίνονται το νέο Άγιο Δισκοπότηρο της εγχώριας σοουμπίζνες (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια). Μικρά και κόζι στέκια, γεμίζουν εύκολα (έστω το Σάββατο), φιλικά στο χρήστη, απαλλαγμένα από την αγωνία να κυνηγάνε τα ΚΑΠΗ και την επαρχία για να έρθουν με τα πούλμαν».
Βεβαίως, κι οι μικροί χώροι δεν είναι προνόμιο της νέας σκηνής, βεβαίως και πρέπει ν’ αφήσουμε κατά μέρος τα ΚΑΠΗ και τη μεταφερόμενη «επαρχία». Και τα δύο δεν είχαν ποτέ ουδεμία σχέση με τη μοντέρνα κίνηση.
«Το swing είναι το νέο tango. Αφού εξαντλήσαμε το θέμα του πάθους και –έστω και για λίγο– γίναμε όλοι Αργεντίνοι, τώρα περνάμε στη «σουινγκάτη» ανεμελιά. Στην εποχή που ζούμε, ακόμη και η μουσική υπόκρουση θυμίζει μέρες πριν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο».Το tango απασχόλησε ελαχίστως την εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή –μην ανακατεύουμε άσχετα ζητήματα– και το swing αφορά μόνο σε μια μικρή σύγχρονη μερίδα. Δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των νέων συγκροτημάτων.
«Η επαρχία αντεπιτίθεται: Οι 2L8 απ’ τις Σέρρες, ο Ευριπίδης απ’ την Ισπανία, ο Kid Flicks από την Πρέβεζα, o Urban Shadow από τη Γαλλία, οι Κόρε Ύδρο από την Κέρκυρα, οι Small Βlues Trap από τη Μαλεσίνα, από τη Σύρο ο Μίκης Παντελούς, οι Electric Litany από την Αγγλία. Και μάλιστα τα περισσότερα συγκροτήματα και μουσικοί της νέας γενιάς ταξιδεύουν στην επαρχία για συναυλίες, κάτι που πριν από μερικά χρόνια θα ήταν απλώς αδύνατο».
Εδώ η υπόθεση ξεφεύγει τελείως, αφού η Ισπανία, η Γαλλία και η Αγγλία (πάνω στη βιασύνη) προβάλλονται ως ελληνικές επαρχίες! Ξέρετε τι μου θυμίζει αυτό; Το αλήστου μνήμης «Σαράφης στο Παρίσι, στο Montparnasse και τώρα… Σαράφης στα Τρίκαλα». Τη θυμάστε τη διαφήμιση; Το δε άλλο, πως πριν από μερικά χρόνια «ήταν απλώς αδύνατο» συγκροτήματα της νέας γενιάς να παίξουν στην επαρχία, που το βάζετε; Και πώς έπαιξαν στην Πάτρα στα sixties, οι Adam’s Boys, οι Sounds, οι Charms και οι Olympians και πώς είδα εγώ στα 80s στην ίδια πόλη τους Ex Humans, τους Stress, τους Φάντης Μπαστούνι και οι Άσσοι, τους Last Drive, τους Scoria, τους Purple Overdose, τους Villa 21, τους No Man’s Land και μερικές δεκάδες ακόμη;
«Τα cd δεν πουλάνε ούτε για δείγμα, αλλά τα βινύλια ξεπουλάνε και μέσα στη γενική σύγχυση αναβιώνει και η κασέτα. Τα αγοράζουν μετά μανίας πιτσιρικάδες που δεν έχουν ούτε πικάπ ούτε κασετόφωνο, όμως όλοι ξέρουμε πως τα γκάτζετ και τα φετίχ είναι ισχυρά ναρκωτικά».Δεν ξέρω «αν τα cd δεν πουλάνε ούτε για δείγμα».
Εγώ ξέρω πως CD βγαίνουν ακόμη με τη σέσουλα· και προσωπικώς αγοράζω, όταν τα βρίσκω φθηνά. Ξέρω πιτσιρικάδες που ακούνε μουσική, αλλά δεν ασχολούνται με βινύλια, όπως και κάποιους που αγοράζουν βινύλια, έχοντας και φθηνο-πικάπ για να τ’ ακούνε. Πάντως, δεν ξέρω κανέναν πιτσιρικά που ν’ αγοράζει δίσκους, για να τους κρεμάει στον τοίχο και να προσεύχεται. Απεναντίας, ξέρω έναν 50βάλε που αγοράζει μόνο καινούριους και κυρίως σφραγισμένους δίσκους, τους οποίους ποτέ δεν ξεσφραγίζει!
«Τα περίπτερα είναι τα νέα δισκοπωλεία. Εκεί ανασταίνονται καριέρες, εκεί γίνονται οι χρυσοί δίσκοι, εκεί υπάρχει ειδικό τμήμα ‘θρυλικών άλμπουμ’ με 2 μόνο ευρώ».
Σωστό, έστω και μέσα στην υπερβολή του. Κατ’ εμέ, δια νόμου, τα περίπτερα πρέπει να πουλάνε μόνο τσιγάρα, περιοδικά κι εφημερίδες (άντε και κανα τσιμπίδι)· και όχι να παρουσιάζουν αυτό το παραφουσκωμένο χάλι. Ξεφεύγω όμως και δε θέλω.
«Τέρμα οι ‘ξενέρωτες’ συλλογές, οι κυριλέ και οι lounge ήχοι. Τώρα ακόμη και το compact disc club πουλάει ελληνικό και ξένο ροκ με 4 άτοκες δόσεις, ακόμη και το (νέο) Rock’n’Roll που άνοιξε στην Πλατεία, επέστρεψε μουσικά εκεί απ’ όπου είχε ξεκινήσει».
Μια χαρά είναι «οι κυριλέ και lounge ήχοι», όταν εκείνος που ανθολογεί δεν είναι τσάτσος, κατέχει το άθλημα και ξέρει να… προβοκάρει. Καλοί και άγιοι οι Deep Purple, οι Scorpions, οι Led Zeppelin και οι Red Hot Chili Peppers, αλλά εγώ μπορεί και να λιποθυμήσω από ηδονή και ευχαρίστηση αν ακούσω σε μαγαζί Paul Mauriat (το “Jesahel”), Franck Pourcel (το “You only live twice”), Ted Heath (το “Spinning wheel”), Manuel Gas (το “Asi hablo Zarathustra”), Lord Sitar (το “Black is black”)…
«Ο μόνος (ευτυχώς) απ’ την παλιά γενιά που φαίνεται να εμπνέει τους νεότερους είναι ο Μάνος Χατζιδάκις. Μετά τον Κωνσταντίνο Βήτα και τους Raining Pleasure ήρθε και σε τζαζ εκδοχή από τον Δημήτρη Καλαντζή».
Είναι δυστύχημα για τους νεότερους να εμπνέονται μόνο από τον Χατζιδάκι. Όχι γιατί υποτιμώ τον Χατζιδάκι, αλλά γιατί δίπλα σ’ εκείνον (πιο κάτω, πιο πάνω, πιο ψηλά, πιο χαμηλά – δεν έχει σημασία) θα έβαζα τον Θεοδωράκη, τον Ξαρχάκο, τον Μούτση, τον Χάλαρη, τον Μαρκόπουλο, τον Πλέσσα, τον Σπανό, ακόμη και τον σεμνό και σπουδαίο μελωδό Λίνο Κόκοτο (για να μείνω στα του έντεχνου). Ας λήξει, επιτέλους, αυτό το παραμύθι με του νέους και με τον Χατζιδάκι· έχει καταντήσει γελοίο. Και ν’ ανοίξουν τ’ αυτιά τους οι νέοι –αν θέλουν να προχωρήσουν– και να κάτσουν ν’ ακούσουν και Αττίκ και Γούναρη και Μουζάκη, αλλά και τον Μέγα Μάρκο, τον προπολεμικό Τσιτσάνη, Καλδάρα και Άκη Πάνου, ακόμη και τον Κοινούση και τον Φίλιππο Νικολάου. Ν’ ακούσουν τα πάντα, δίχως παρωπίδες και δίχως συμβουλές από τους… πολύξερους. Να καλλιεργήσουν το δικό τους γούστο, αδιαφορώντας για το hip και για τις μόδες.
Μάγκες μου μην παραμυθιάζεστε. Γράψτε κανονικά και με το νόμο τους… επαΐοντες εκεί που ξέρετε (αν τοποθετείτε κι εμένα ανάμεσα σ’ αυτούς, τότε γράψτε κι εμένα) και ακολουθείστε το δικό σας δρόμο. Αμυνθείτε απέναντι στις μπούρδες που σας βομβαρδίζουν και χτίστε το δικό σας (μουσικό) κόσμο· κι άμα τον βαρεθείτε και αυτόν, σπρώξτε τον στον γκρεμό και φτιάξτε έναν άλλο.
Επιτέλους, όχι άλλο Χατζιδάκι με το κιλό, φτάνει πια... ας τον ξεράσουμε κι ας πάμε παρακάτω ...μας τα πρηξαν!!! Πιστεύω ότι ο Χατζιδάκις περισσότερο άλλοθι είναι για τις κουλτουριάρες αδερφές. Καλός είναι δηλαδή αλλά σε καμμιά περίπτωση έτσι όπως θέλουν να μας τον παρουσιάζουνε αλλά ως συνήθως ο Έλληνας έχεις μάθει να καταπίνει αμάσητα, υπάρχουν κι άλλοι όπως πολύ σωστά λες Φώντα, μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήaristero haf
Βασικα δεν ειναι δυνατο να εισαι 17χρονος νεανιας μεσ'τη (γ)καυλα και τη σπιντα και να γουσταρεις Χατζιδακι (εκτος αν σε λενε Βασιλικο!)κατ'τ'αλλα μαλλον εσυ Φωντα ψιλομασησες απ'αυτα που ειπε ο Μηλατος γιατι τουλαχιστον εγω δεν ξερω κανενα ''σοβαρο'' φαν της μουσικης που ν'ασχολειται μ'αυτον,επισης να προσθεσω οτι οι μονοι υπολογισιμοι ''πρεσβευτες '' μας στα εξωτερικα (εννοω σαν εμπορικο εκτοπισμα )ειναι γκρουπ οπως οι Rotting Christ /Firewind/Septic Flesh οι οποιοι εχουν τους 3πλασιους φαν απ'οσα γκρουπ αναφερθηκαν και απο Μηλατο και απο Τρουσα.Αυτα τα ολιγα..ρε κοιτα να δεις που ασχολουμαστε ακομα με τον Μηλατο!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια. Για άλλη μια φορά η ματιά σας είναι απ' τις πιο καθαρές εκεί έξω. Θα ήθελα να σχολιάσω πολλά αλλά για την ώρα δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε λέξεις. Άλλη φορά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεχίστε!
Όχι άλλο Μηλάτο... έλεος με τους ημιμαθείς και πολυάσχολους. Τελειώστε τον επιτέλους (με την αδιαφορία σας) όπως με ό,τι σοβαροφανές και ελλιποβαρές ταυτόχρονα πτώχευσε τη χώρα (ηθικά, πνευματικά και οικονομικά). Το μέλλον είναι εντός του καθενός μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ Ε Π Α Ω ατελειωτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο μέλλον ο ιστορικός της μουσικής θα μείνει σίγουρα έκπληκτος με αυτό που συμβαίνει στην σημερινή κατάσταση του ελληνικού ροκ με εισαγωγικά.Η περιβόητη σκηνή των γκρουπ της inner ear αλλά και οι περισσότεροι εκπρόσωποι της πρωτοποριακής νεανικής μουσικής (τρομάρα τους)λες και ζουν σε άλλη χώρα.ΟΥΤΕ ΕΝΑ γκρουπ δεν αναφερεται στους στιχους του για αυτά που συμβαινουν στην χώρα μας.λες και παιζουν και απευθύνονται στους σουηδούς ή τους νορβηγούς.δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα;νομίζουν πως ο κόσμος είναι αυτά που λέει η lifo και η athens voice;χειρότεροι και από την χρυσή νεολαία της χούντας-charms,olympians και τα παρόμοια-,τουλάχιστον οι τελευταίοι ήταν έντιμοι και δεν το επαιζαν ψαγμένοι,προβληματισμένοι και πρωτοπορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κατάντια είναι αυτή; δεν ντρέπονται;βγαίνουν με ένα στυλ οι λούστροι δήθεν δανδήδων και απομακρυσμένων από τα εγκόσμια-σιγά μην ασχοληθούν με πεζά πράγματα-ενώ γύρω μας η κοινωνία καταρέει στην κυριολεξία.βρε ουστ!!!
εδω ταιριάζει το τι να τα κάνω τα τραγούδια σας,το γνωστό.
Ι.Τζόνσον
Διαφωνώ!Αν έχεις απλά αυτιά καταλαβαίνεις πως και γιατί έκανε και κάνει διαφορά ο Χατζιδάκις! Το ότι για κάποιο λόγο κατάντησε trend τώρα μας ενόχλησε! Και αν είναι κουλτουριάρα αδερφή όποιος ακούει με αγάπη ακόμα μην σώσετε κι ακούσετε ξανά "βαρβάτοι" άντρες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε 6:15, θα σε στενοχωρήσω αλλά δεν έχεις γνωρίσει "σοβαρούς" μουσικόφιλους στην ζωή σου! Και οι ΖΝ είχαν 3πλάσιους φαν από τους Rotting Christ! Τι σημαίνει αυτό; Όλοι οι μουσικοκριτικοί τελικά εκεί έξω είναι χαιβάνια ολκής και αρέσκονται πλέον στο trolling! πέφτοντας κι εγώ στην παγίδα λοιπόν, τιμή και δόξα σε νέους που έχουν αυτόν για μουσικό πρότυπο κι όχι την Άννα Βίσση.
Πρωινέ ανώνυμε, ακούω Χατζιδάκι από παιδί, και χωρίς να είμαι ούτε «κουλτουριάρης», ούτε «αδερφή», συγκινούμαι από τραγούδια του όσο τουλάχιστον κι εκείνοι (ή ο συνδυασμός τους). Άκουσα όμως και άλλα πράγματα στη ζωή μου, για να έχω το δικαίωμα και το θάρρος να λέω δημοσίως τη γνώμη μου. Ακόμη και Άννα Βίσση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν ισχύει αυτό που αναφέρει ο Μηλάτος, το ότι δηλαδή «ο μόνος (ευτυχώς) απ’ την παλιά γενιά που φαίνεται να εμπνέει τους νεότερους είναι ο Μάνος Χατζιδάκις» –προσωπικώς δεν νομίζω πως ισχύει κάτι τέτοιο, σ’ αυτόν τουλάχιστον το βαθμό που αφήνεται να φανεί– τότε τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά για το τοπίο της μουσικής μας.
Το κοινωνικό τραγούδι θέλει κότσια. Δεν είναι παίξε-γέλασε. Ο Boy (της Inner Ear είναι κι αυτός) λέει τα πράγματα ως έχουν, κι έξω από τα δόντια. Και άλλοι λένε πράγματα, όπως οι Κόρε.Ύδρο π.χ. Θα βγουν κι άλλοι. Ας έχουμε υπομονή. Τα πράγματα δεν έχουν πιάσει ακόμη πάτο…
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ουτε σημαινει πως αν ενα τραγουδι δεν ειναι πολιτικο-κοινωνικο..δεν ειναι και επαναστατικο (μπορει και να μην ειναι καν τραγουδι και παλι να ναι ανυσηχο και επαναστατικο)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό ποιό σημείο του κείμενου του Μηλάτου προκύπτει ότι ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ βγαίνουν μπάντες έξω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό ποιό σημείο του κείμενου του Μηλάτου προκύπτει ότι ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ η παράδοση αναδομείται και εκσυγχρονίζεται;
Από ποιό σημείο του κείμενου του Μηλάτου προκύπτει ότι ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ η νέα μουσική μπαίνει σε κινηματογραφικές ταινίες;
θα μπορούσα να συνεχίσω και με τα υπόλοιπα. Ειδικά το σημείο στο οποίο μία προσωπική εκτίμηση (η οποία κατά τη γνώμη μου περιγράφει καλά την πραγματικότητα, αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία) αντικρούεται από μια άλλη προσωπική (το σημείο με τα cd) μου προκαλεί φοβερή εντύπωση.
Προσωπικά είμαι φανατικός αναγνώστης του Μηλάτου, είχα την τύχη να τον γνωρίσω και προσωπικά και κέρδισε ολοκληρωτικά το σεβασμό μου.
Δουλειά του δισκοκριτικού (ή του επαίοντα, ίσως είναι ταυτόσημες έννοιες, εκτός κ υπογράφει ο Μηλάτος σας τέτοιος) είναι να κρίνει μουσικές και να αφήνει το αναγνωστικό κοινό να κρίνει τον ίδιο. Όχι να κρίνει κριτικούς.
ανωνυμε 4¨37 λυπαμαι και γω που θα σε στεναχωρησω αλλα γι'αυτο σας εβαλα σε εισαγωγικα εσας τους ''σοβαρους'',με τα απλα αυτια μου καταλαβαινω οτι ο Ξενακης και ο Χρηστου και ο Πλεσσας ειναι πιο κοντα σ'αυτα που ακουω,πειραζει που δε μ'αρεσουν οι λατερνες και το μελοδραμα??Επισης μιλησα για το εμπορικο εκτοπισμα των Christ (ασε που στο χωρο τους ειναι πολυ υποολογισιμη δυναμη και καλλιτεχνικα)και αναφερομουν στην αντιστοιχη αναφορα του Μηλα,επισης ποιοι ειναι αυτοι οι ΖΝ?
ΑπάντησηΔιαγραφήOksikemia, όπως σου είπα και "ιδιωτικά", πιο πολύ ως δημόσιο διάλογο το βλέπω εγώ παρά ως "κριτική σε κριτικό". Άλλωστε το κείμενο απαντάει στην τοποθέτηση του Μηλάτου όσον αφορά την ελληνική μουσική σκηνή, παραθέτοντας τη δική του άποψη. Μπορεί, φυσικά, ο Μηλάτος να απαντήσει (οχι οτι θα το κάνει, απλά λέω εγώ τώρα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα προτιμούσα πάντως να συζητάμε την ουσία και τα επιχειρήματα των κειμένων παρά τις προθέσεις των συντακτών τους.
Προς oksikemia…
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν κάποιος γράφει δίχως να ξεκαθαρίζει τι εννοεί, έχω όλο το δικαίωμα, ως αναγνώστης, να υποθέτω ό,τι θέλω. Όταν λοιπόν γράφω πως…
«Τα συμπεράσματα του συντάκτη δεν είναι απλώς πρωτόλεια, αλλά –κάποιες φορές– εμφανίζονται και ως ανιστόρητα, φανερώνοντας, στην καλύτερη των περιπτώσεων μιαν απόπειρα φουσκώματος ενός κάτι που συμβαίνει (και που πάντα συνέβαινε) και στη χειρότερη άγνοια βασικών κανόνων και πληροφοριών, που σχετίζονται με την εγχώρια μοντέρνα άποψη και κίνηση»…
…είμαι νομίζω σαφής. Θέλετε εσείς να διαλέξετε την «καλύτερη των περιπτώσεων» (το περί «φουσκώματος») και όχι τη χειρότερη (την «άγνοια» δηλαδή); Δεν υπάρχει πρόβλημα. Εγώ οφείλω (για τον εαυτό μου αρχικώς και για όσους διαβάζουν και κρίνουν όσα γράφω) να ξεκαθαρίσω πως έχουν τα πράγματα, ώστε να μην υπάρχουν παρανοήσεις.
Δεν μπορεί να λέει κάποιος «ότι τα σύνορα άνοιξαν», όταν τα σύνορα είναι ανοιχτά από το ’65 (και νωρίτερα). Δεν μπορεί να λέει κάποιος πως «συγκροτήματα και μουσικοί της νέας γενιάς ταξιδεύουν στην επαρχία για συναυλίες, κάτι που πριν από μερικά χρόνια θα ήταν απλώς αδύνατο».
Τι «αδύνατο πριν από μερικά χρόνια» και τρίχες κατσαρές, όταν αθηναϊκά και θεσσαλονικιώτικα συγκροτήματα έπαιζαν σε όλη την Ελλάδα από τα χρόνια του ’60; Εδώ μιλάμε για άγνοια καραμπινάτη (αν δεν μιλήσουμε για άσχετη διατύπωση).
Προσωπικώς, δεν βάζω «απαγορευτικά» στο ποιοι θα κρίνουν όσα γράφω. Ο καθείς είναι ελεύθερος να γράψει και να πει ό,τι θέλει (μέσα στα πλαίσια της κοσμιότητας). Επειδή, πρώτον απ’ όλα, αισθάνομαι αναγνώστης και κατόπιν ό,τι άλλο, η συντεχνιακή αντίληψη που λέει πως δεν είναι σωστό να κρίνεις τον συνάδελφό σου δε με βρίσκει καθόλου σύμφωνο. Οι δισκοκριτικοί εν προκειμένω (ή όπως αλλιώς τους πούμε) δεν είναι μαφία, που έχει συνομολογήσει κάποιαν ομερτά. Εκτός κι αν είναι και δεν το ξέρω.
Επειδή, επαναλαμβάνω, παρακολουθώ για χρόνια το Μηλάτο, πράγματι δε δέχομαι τα περι άγνοιάς του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως επίσης δε μπορώ να δεχθώ ότι είναι ένα φούσκωμα της πραγματικότητας. Θα μου επιτρέψετε υποθέτω να έχω μια τρίτη, δική μου άποψη. Η οποία σε πολύ γενικές γραμμές με βρίσκει σύμφωνο με το Μηλάτο.
Δεν ξέρω εάν έχει νόημα να συνεχίσουμε την κουβέντα, αλλά ας πώ τη δική μου άποψη.. Πράγματι τον τελευταίο χρόνο υπάρχουν μπάντες που κάνουν παγκόσμιες περιοδείες. Με εξαίρεση 1-2 μπάντες (πχ rotting christ), ποια ήταν η τελευταία που έκανε κάτι αντίστοιχο; Πρέπει να γυρίσουμε 30 χρόνια πίσω; Αν ναι, δεν έχει κ πολύ άδικο ο Μηλάτος, οι πόρτες ξανα-ανοίγουν αν το θέλετε..
Επίσης η εμπειρία μου -γιατί σε αυτή τη χώρα ζω, με βρίσκει σύμφωνο για τις συναυλίες στην επαρχία. Με το τουφέκι κυνηγούσαν live μπάντες (τα τελευταία χρόνια έστω) οι εκτός αθηνών κάτοικοι.
Απαντάω μόνο σε όσα αναφέρθηκαν στο σχόλιο, εξάλλου δεν έχω διάθεση για αντιπαράθεση. Ούτε φυσικά αμφισβήτησα όσα ο Φώντας Τρούσσας γράφει. Θεωρώ ωστόσο τη συγκεκριμένη κριτική (σε μία κριτική) άστοχη.
green onion την ουσία του κειμένου σχολιάζω, δε νομίζω να εξέφρασα άποψη για την πρόθεση του συντάκτη.
Σχετικά τέλος με τη συντεχνία κτλ, ειλικρινά δε με αφορά. Εξάλλου δεν είμαι μέρος του χώρου. Εξέφρασα την προσωπική μου άποψη σαν αναγνώστης, όταν διαβάζω ένα κείμενο για μουσική προτιμώ να ξέρω τι άρεσε και τι όχι στο συντάκτη, τα υπόλοιποα μπορώ να τα κάνω κ μόνος μου. Δεν περιμένω από μία κριτική να με "ξεπαραμυθιάσει".
Φιλικά (εννοείται)
Νίκος
απο ποτε το κανω 5 live σε 3 χωρες ειναι παγκοσμια περιοδεια-θα μας τρελανετε ρε?
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο το κουλτουροπαραμυθι της inner ear αλλα πολυ χασμουρητο ρε αδερφε μου....
Το να είναι κάποιος ανοιχτόμυαλος στη μουσική, αλλά και στην τέχνη ευρύτερα, είναι πολύ σημαντικό. Κι εγώ πιστεύω ότι οι νέοι Έλληνες μουσικοί μπορούν να "διδαχτούν" και ν' αντλήσουν στοιχεία από καλλιτέχνες κάθε είδους ή και νοοτροπίας, ακόμα και από τις πιο "παρεξηγημένες" πλευρές της ελληνικής μουσικής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα τη σύγκριση ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση των ελληνικών συγκροτημάτων καλλιτεχνών και σε εκείνη των 60s και των 70s. Αλλά, όπως και νά 'χει, η πλήρης αντιστοίχιση ανάμεσα σε τότε και τώρα είναι άδικη και για τις δυο πλευρές, βασικά επειδή έχει αλλάξει η (κοινωνική, πολιτιστική, πολιτική) "περιρρέουσα ατμόσφαιρα".
Τέλος, τί παίζει με αυτούς τους Gazuama Sincharchas; Μόνο από το όνομα φαίνονται ενδιαφέροντες... θα θέλαμε μια ανάρτηση!
Οι Gazuama Sincharchas ήταν ένα συγκρότημα από τον Πειραιά, εκεί στις αρχές των 70s. Έπαιζαν σκληρό rock (στα όρια του punk) με αναφορές στο δημοτικό τραγούδι… αναδομώντας την παράδοση πολύ πιο απαιτητικά από τους Imam Baildi π.χ., που αναφέρονται στο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆκου και μόνος σου…
http://www.youtube.com/watch?v=3LqpCGkAT6w&feature=related
https://www.discogs.com/artist/1990796-Gazuama-Sinchartchas.Θα ειναι καλο ν'ακουσει καποιος το μοναδικο σινγκλ των Gazuama Sincharchas και να διαβασει μια αναφορα γ'αυτους.Ετυχε να τους δω (δεν θυμαμαι το μερος),επειδη ενας συμμαθητης μου κιθαριστας ο Γιαννης ο Μασμανιδης επαιζε μαζι τους. Ακομα απορω γιατι δεν συνεχισαν και την πορωση που ειχε ο Κατσιμπαρδης ο κιθαριστας με την μουσικη.Αν και συ Φωντα μαζι με τον Δηματατη λετε οτι ηταν στον Πειραια,νομιζω οτι τους θυμαμαι στην Τερψιθεα στην Ανω Γλυφαδα.
ΔιαγραφήΔεν παίρνω τώρα όρκο από πού ήταν - αν και θυμάμαι πως Πειραιώτες μου είχαν πει πως ήταν από τον Πειραιά. Μπορώ να ξαναρωτήσω βέβαια...
ΔιαγραφήΕυχαριστώ! Κι εγώ είχα μείνει στον Διονύση Σαββόπουλο, όσο αφορά το μπλέξιμο prog rock & ελληνικής παράδοσης (με ελληνικό στίχο)...
ΑπάντησηΔιαγραφήμεσα στα 90s, την περίοδο έξαρσης του "ελληνικού" ροκ (sic), όλες ανεξαιρέτως οι μπάντες "οργώνανε" την επαρχία (σπαθιά, τρύπες κλπ). και οι raining pleasure, μια χαρά παίζανε πριν απο 5-6 χρόνια σε όλη την ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι σε κάθε περίπτωση, τι συζητάμε? και ΜΟΝΟ να βγαινει κάποιος και να δίνει στην λέξη επαρχία τέτοια απαξιωτική έννοια μου φαίνεται βλακώδες. ο διαχωρισμός και μόνος του, είναι τουλάχιστον άκυρος.
επίσης, για δείτε πόσες hardcore μπάντες από τον βόλο, οι οποίες είναι full diy παίζουν εδώ και 15 χρόνια σε γερμανίες, αμερικές, αγγλίες, ιταλίες.
και οι frantic V ακόμα, έχουν στην πλάτη τους λαιβ σε όλη την ευρώπη, και περιοδείες κανονικότατες.
δεν ειπε κανεις οτι ο μηλάτος ειναι άσχετος (δεν ειναι το θέμα αυτό φαντάζομαι), απλά το άρθρο το έγραψε μέσα σε ένα τέταρτο, και ούτε καν ασχολήθηκε να το ξανακοιτάξει.
Συμφωνώ σχεδόν με όλα απ’ όσα γράψατε.
ΑπάντησηΔιαγραφήη μουσική της inner ear είναι σαν τον τραπεζίτη που μας κυβερνάει,την προμοτάρουν όλοι αλλά δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να γουστάρει την μουσική της
ΑπάντησηΔιαγραφήΑτυχής η παρομοίωση. Προσωπικώς έχω γράψει «πολύ καλά» ή «καλά» λόγια για διάφορα άλμπουμ της Inner Ear (The Boy, Mary & The Boy, Abbie Gale, Electric Litany, drog_A_tek, Baby Guru, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Φοίβος Δεληβοριάς, το πρώτο του Λόλεκ…).
ΑπάντησηΔιαγραφήoi electric litany,ο δεληβοριάς,ο παπακωνσταντίνου και οι κορε υδρο μου φαίνεται φώντα πως έχουν κότσια,αντιλαμβάνονται και εκφράζουν κάπως την περιρέουσα κοινωνική κατάσταση,ιδίως οι πρώτοι..γι'αυτό νομίζω και αρέσουν και σε αρκετό κόσμο,συνιστούν δηλαδή όντως σωστές και πολλά υποσχόμενες περιπτώσεις στο πεδίο το κοινωνικό,ο boy πρέπει να γίνει πιο σαφής πιστεύω στους στίχους,;όλοι οι άλλοι όμως,ασ'τα να πάνε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΙ.Τζόνσον
ΠΑΝΣΠΑΝΙΑ ταινία που βρηκα οτι υπάρχει στο youtube-land of the minotaur-σκηνοθεσία κώστας καραγιάννης,φωτογραφία Άρης Σταύρου,παίζουν Ντόναλντ Πλέζανς,Πήτερ Κάσινγκ,Ανέστης Βλάζος,Βερλέκης κ.α.,μουσική-Brian Eno. δεν την είδα αλλά τέτοια σύνθεση συντελεστών είναι άπαιχτη.γράψε τον τιτλο της ταινιας-land of the minotaur-και θα στην βγάλει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά το συγκεκριμένο σχόλιο μου είναι παντελώς άσχετο αλλά νομίζω πως θα την εκτιμήσεις τέτοια ταινία.
Ι.Τζόνσον
Την ξέρω την ταινία Ι.Τζόνσον. Την έχω μάλιστα και σε (αγγλικό) DVD. Είναι από τα έργα, για τα οποία, κάποια στιγμή, θα κάνω post. Είχα πρωτοδιαβάσει γι’ αυτό σ’ ένα τεύχος του Cine 7 προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80.
ΑπάντησηΔιαγραφήιδού και η μουσική (1 track) της κάκιστης ταινίας του Καραγιάννη:
ΔιαγραφήThe Devil's Men
Music by Karl Jenkins
Lyrics by Carol Ann Barratt
Sung by Paul Williams
Όποιος θέλει να διαβάσει για την… κάκιστη ταινία του Κώστα Καραγιάννη εδώ…
Διαγραφήhttp://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/02/brian-eno.html
εγω γι'αυτήν ειχα διαβάσει στο λεξικο ταινιων του κολλιοδήμου 365 νυχτες τρομου-θα το έχεις φαντάζομαι.Ε,λοιπόν περιμένουμε να κάνεις ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΙ.Τζόνσον
Όλα θα γίνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήο Μάκης Μηλάτος κορόιδα μια χαρά ειναι,δεν αγόρασε ποτέ δίσκο στη ζωή του γιατι τα έπαιρνε ολα promo απο τις εταιρείες(ο ίδιος το ελεγε κάποτε)...μεταξύ μας οτι δίνανε κάθε Τετάρτη εκεί στη Μεσογείων αντε και στη Lyra στη Ζαλοκώστα και κατι(οποιος εχει δει τον Μηλάτο σε δισκάδικο να αγοράζει δίσκους με το τσουβάλι σαν εμάς τους μαλάκες,κερδίζει πλαστικό λουκούμι).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή δε δούλεψα μαζί του αρκετά βράδυα ως dj το 1988 (στο Κολωνάκι παρακαλώ...)αμφιβάλλω αν κάνει κέφι κάτι,ειτε αυτο ειναι ο Robert Cray ή o Dylan ή οι Eric B & Rakim....μεσα στη μιζέρια κ στη γκαντεμιά,αγέλαστος πέτρα παναθεμάμε...so για ποιούς Keep Shelly In Athens,Τρίο Τεκκέ και Small Βlues Trap μιλάμε τώρα ? Σαμπως τα ακούς ρε Μάκη και μας τα προτείνεις?
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία Φώντα.
και γιατι ειμαστε κοροιδα ρε Νανε να πουμε? επειδη τα παιρνε τζαμπα ο Μηλατος? στ'αρχιδια μας και στα σκατα,μηπως εσυ ζηλευες που δε τα παιρνες τζαμπα? ασταδιαλα που εν ετη 2012 θα μιλαμε για τον Μηλατο ???και στο φιναλε και ο Πετριδης και ο Μουρατιδης και ο Τσαλουχιδης και ο Χατζηαρχιδης ολοι τζαμπα τα παιρναν τι να κανουμε τωρα δηλαδη,εδω δεν εχουμε πετρελαιο να βαλουμε ασχολουμαστε με τσι μαλακηδες ολ'!
ΑπάντησηΔιαγραφή?
Για ηρέμησε ρε ανώνυμε. Πες ό,τι θες να πεις, χωρίς τα… στρείδια-μύδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙ.Τζόνσον λες "ο boy πρέπει να γίνει πιο σαφής πιστεύω στους στίχους".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω τι εννοείς αλλά για ποιο λόγο να το κάνει αυτό; Είμαι ίδια ηλικία με τον boy και η ασάφεια γύρω μου γίνεται όλο και ποιο έντονη. Να πάρει δηλαδή συγκεκριμένη θέση; Σε κάποια θέματα το κάνει αλλά νομίζω ότι είναι ο μόνος που εκφράζεται τόσο ανεπιτήδευτα και αυτό από μόνο του οδηγεί σε σαφή συμπεράσματα. Πολλά είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου και μόνο οι στίχοι του boy (από τους νέους Έλληνες καλλιτέχνες) μπόρεσαν να τα αγγίξουν.
Αλέξανδρος
Υπάρχουν και κάτι 16χρονοι πιτσιρικάδες εδώ στη Θεσσαλονίκη που ονομάζονται Chinese Basement με δυο πολύ καλά cd-r και με ελληνικό στίχο που αξίζουν προσοχής μεγάλης και σίγουρα θα μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον αν συνεχίσουν έτσι. Πάντως γενικά από ελληνικό ροκ δεν θυμαμαι και πολλούς να μας απασχόλησαν με τον στίχο τους. Θυμάμαι το '60 και '70 διάφορους συνθέτες με πύρινα τραγούδια, '80 και λίγο '90 πανκ συγκροτήματα να καταγγέλουν τα πάντα και το άλλο μισό του '90 και '00 αρκετά χιπ χοπ συγκροτήματα. Οι ροκάδες, ηλεκτρονικάδες, εξπεριμενταλιστές και γκοθάδες μόνο λεζάντα είναι συνήθως.
ΑπάντησηΔιαγραφήaristero haf
αλέξανδρε φρόντισε να τα ξεμπερδέψεις
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι αυτό το λέω χωρίς να θέλω να σε πικάρω.και ο country joe mc donald,και η baez,και ο dylan καλλιτέχνες ήταν αλλά ειχαν και ξεκάθαρες απόψεις.στις μέρες μας το ίδιο ισχύει και για ελάχιστους-παπακωνσταντίνου,δανάη-δυστυχώς μου διαφεύγει το επωνυμό της και ας με συγχωρήσει γι'αυτό,ειναι η κοπέλα που περσι τα έχωσε στον σαββόπουλο-η στάση τους είναι ξεκάθαρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήatakte που το βρηκες το φυλλο του έθνους;ξέρει κανένας κανέναν ιστότοπο που να διαβάζουμε παλαιάφύλλα εφημερίδων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΙ.Τζόνσον
Για να ξεκαθαριστεί το εσωτερικό χάος θέλει ένα προσωπικό ξεγύμνωμα. Και όχι μόνο στα κοινωνικοπολιτικά αλλά και σε υπαρξιακά, σεξουαλικά, επικοινωνιακά και λοιπά συμπλεγματικά θέματα. Σ'αυτό το στάδιο νομίζω ότι βρίσκεται ο boy (του αρχικού ξεγυμνώματος δηλαδή) και αν μη τι άλλο το κάνει ξεκάθαρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρος
Τα γράφει καλύτερα κι ο Τρούσας
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://diskoryxeion.blogspot.com/2011/11/boy.html
Αλέξανδρος
Αιδως Αργειοι ή μαλλον αχρειοι πρεπει να πω;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμοφοβικο και ρατσιστικο οχετο διαβαζω απο την αρχη μεχρι το τελος! Που κολλα αυτο με την ουσια;
Το σχόλιο το διόρθωσα για να το δημοσιεύσω. Μέχρι την τελευταία… παρένθεση δεν υπάρχει κανένας ρατσιστικός υπαινιγμός. Η παρένθεση είναι αλήθεια πως με προβλημάτισε, αν και τελικώς την «μετέφρασα» αλλιώς. Εν πάση περιπτώσει, μπορεί να αφαιρεθεί κι αυτή, ώστε να μην υπάρχει ουδεμία αμφιβολία.
Διαγραφή>>Αυτό είναι το σχόλιο… <<
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακης Αχλαδάτος
Τι σχολιαζεις το Μηλατο? Ο ανθρωπος ειναι "μυρωδιας" απο μουσικη.Ειναι σαν να κανεις κριτικη μπασκετ στο Λυπηριδη.Δε σημαινει οτι επειδη ακους πολυ μουσικη ξερεις κι ολας.Μια συντομη ακροαση της εκπομπης του στο ρ/σ Κοκκινο και θα καταλαβετε για τι ασχετοσυνη μιλαμε.O ανθρωπος στηριχθηκε στις καλες δημοσιες σχεσεις του.
(Το σχόλιο αγαπητέ αναγνώστη το άλλαξα, ώστε να μπορώ να το δημοσιεύσω. Ακραίοι χαρακτηρισμοί προς τρίτους από ανώνυμους δεν γίνονται δεκτοί. Ευχαριστώ. Φ.Τ.)
Τις λίγες φορές που έχω ακούσει Μηλάτο στο ραδιόφωνο, εκτος απο την εκνευριστική σε σημείο να θες να τον κοπανήσεις χάλια άρθρωση και εκφορά του λόγου που έχει, ο άνθρωπας ότι βγαίνει τα βρίσκει όλα ωραία και καλά και εξαιρετικά. Αν τα εγκρίνεις όλα και έχεις θετική άποψη για τα πάντα και ποτέ στη ζωή σου δεν έχεις πει κατι επικριτικό για κάτι τότε απλά και δεν ξέρεις απο μουσική και δεν έχεις γούστο. Δηλαδη σαν να λέμε είτε φας μια τυρόπιτα είτε φας το καλύτερο και γευστικότερο γκουρμέ πιάτο είναι το ίδιο και το αυτό. Δε πάει έτσι με τη μουσική ρε κεκέ όμως...
ΑπάντησηΔιαγραφή