WESTCHESTER JAZZ ORCHESTRA

Η κομητεία Westchester βρίσκεται στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, βορείως της New York City. Δεν γνωρίζω για το τι ακριβώς φημίζεται, σίγουρα όμως φημίζεται στους jazz κύκλους για την 17μελή της ορχήστρα (μέσα και ο σημερινός conductor Mike Holober), η οποία εδώ και μια 8ετία συνεισφέρει στη σχετική τριβή των αμερικανόπαιδων. Κατόρθωσε, μάλιστα, με το ντεμπούτο κιόλας CD της, το “All In” [WJO, 2007], να γίνει ευρέως αναγνωρίσιμη φθάνοντας έως το νούμερο 4 του JazzWeek chart, καταλαμβάνοντας και την 50η θέση στο JazzWeek’s Top (με τα 100 καλύτερα jazz CD, το έτος 2008). Στο ρεπερτόριό της καταγράφονται συνθέσεις των Miles Davis, John Coltrane, Bill Evans, Chick Corea, A.C. Jobim, Wayne Shorter, George Gershwin, Horace Silver, Joe Henderson, John Scofield, Michael Brecker και άλλων τινών γιγάντων, πράγμα το οποίο φανερώνει όσο να ’ναι και τον προσανατολισμό της, προοιωνίζοντας, αν θέλετε, κι ένα CD, όπως αυτό που τώρα μας απασχολεί.
Η Westchester Jazz Orchestra λοιπόν, ή WJO χάριν συντομίας, καταπιάνεται μ’ ένα κλασικό έργο των sixties, όπως είναι το “Maiden Voyage” [Blue Note, 1965] του Herbie Hancock, επιχειρώντας να το δει μέσα από τη δική της ματιά –αναφέρομαι στο άλμπουμ “Maiden Voyage Suite” [WJO, 2011]– που συνίσταται, γενικώς, στην μεταμόρφωση των σόλι, σε κάποια επιπρόσθετα αυτοσχεδιαστικά μέρη, όπως και στην ανάδειξη της modal-ιτέ του. Αν και υπάρχει μία γέφυρα στο άλμπουμ, όπως μία εισαγωγή κι ένα κλείσιμο (ο πρόλογος στην αρχή, το ιντερλούδιο στο ενδιάμεσο... πρώτης και δεύτερης πλευράς, ο επίλογος) το original track list επαναλαμβάνεται κι εδώ, με κάπως διαφορετικές διάρκειες – με τα “Maiden voyage”, “Eye of the hurricane” και “Survival of the fittest” να διαρκούν ενάμιση έως δυόμιση λεπτά περισσότερο από τα πρωτότυπα και τα “Little one” και “Dolphin dance”να είναι περίπου της αυτής διαρκείας.Έτσι λοιπόν στο “Maiden voyage” o σοπρανίστας David Brandom και ο φλουγκελχορνίστας Marvin Stamm παίρνουν πάνω τους το κύριο βάρος των soli, στο “The eye of the hurricane” το τενόρο του Jason Rigby, αλλά και το πιάνο του Ted Rosenthal κατακρατούν μέρος των παλαιών vibes, στο “Little one” (με την δυναμική ενορχήστρωση του αλτίστα Jay Brandford) το σόλο του μπασίστα Harvie S είναι η διαφυγή, στο “Survival of the fittest” (εδώ, χωρίζεται σε δύο μέρη) η τρομπέτα του Jim Rotondi υποκαθιστά με διαύγεια εκείνη του Freddie Hubbard (με το drive να αυξάνεται κατά βούληση), ενώ στο έσχατο “Dolphin dance” το σφρίγος της ορχήστρας σπρώχνει το κομμάτι (την ξάστερη μελωδία βασικά) προς την αποθέωση. Τι άλλο να πει κανείς, όταν είναι φανερό πως ό,τι ακούγεται εδώ είναι μετά πλήρους γνώσης;
Επαφή: www.westjazzorch.org