PRINS OBI δισυπόστατες έννοιες

Βασικό μέλος των Baby Guru, ο Prins Obi εμφανίζεται τώρα στη δισκογραφία μ’ ένα χειροπιαστό προσωπικό LP που έχει τίτλο “Notions” [Inner Ear, 2014]. O ίδιος έχει γράψει μουσική και στίχους σχεδόν σε όλα τα τραγούδια (μόνο το “Couples” είναι γραμμένο σε συνεργασία με τον KU), ενώ στην ηχογράφηση παίρνουν μέρος, πέραν του ιδίου που τραγουδά, παίζοντας πλήκτρα, κιθάρες και κρουστά, οι υπόλοιποι Baby Guru (King Elephant και Sir Kosmiche), ένας ακουστικός κιθαρίστας (Kon Kon), κάποια Christina (φωνητικά σ’ ένα κομμάτι) και ο KU (φωνητικά στο… ημιδικό του “Couples”). Το όλον ακρόαμα –και ας το πω από την αρχή– δεν έχει κάποια σχέση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τον ήχο των Baby Guru. Είναι μια πιο απλή και κάπως «χειροποίητη» κατασκευή, την οποίαν φέρνουν εις πέρας βασικά τα σύνθια (moog) και τα πλήκτρα. Υπάρχουν βεβαίως και κιθάρες, μπάσο, ντραμς και τα λοιπά όπως προείπαμε, αλλά τα keyboards είναι εκείνα που χαρακτηρίζουν τον ήχο του Prins Obi. Απ’ αυτή την άποψη θα μπορούσε να αναζητηθούν βαθιές ταυτίσεις με την τραγουδοποιία του Brian Eno, ή ελαφρές με κάτι… ξέμπαρκους τύπους σαν τον Lewis (τα άλμπουμ του οποίου “L'Amour” από το 1983 και “Romantic Times” από το 1985 επανεξέδωσε πριν λίγο καιρό η Light in the Attic). Δεν λέω πως ο Prins Obi είχε υπ’ όψιν του τον Lewis – αν είναι δυνατόν… Λέω, απλώς, πως η τραγουδοποιία του έχει κάτι που τον θέτει κάπως… εκτός εποχής. Ένα ψυχεδελικό ρετρό, που κόβει οριζοντίως… βίους και αναβιώσεις.

Μοιάζουν πρωτόλεια τα κομμάτια του Γιώργου Δημάκη (το πραγματικό όνομα του Prins Obi) καθώς συνομιλούν με το «χαμένο», παρότι ορισμένες φορές είναι τόσο εμπνευσμένα αγγίζοντας… εξωπραγματικά όρια. Ναι! Το λέω ακούγοντας το “The warmest colour”, ένα καταπληκτικό τραγούδι, με πολύ ιδιαίτερη μελωδία, κι ένα ρεφρέν που λειώνει στο στόμα σου (μου θύμισε μεγάλες στιγμές των sixties (και ας μην πω τι…). Φυσικά, όλα τα υπόλοιπα tracks δεν είναι του αυτού επιπέδου (δεν θα μπορούσε να ήταν του αυτού επιπέδου), παρά το γεγονός πως υπάρχουν κι άλλες εμπνευσμένες στιγμές στο “Notions”, όπως ας πούμε το “Evening grown”, που έχει άψογη «συντ-μπαρετική» ανάπτυξη, ή και το εισαγωγικό “Weekend lovers”. Γενικώς, ο Syd Barrett, αλλά και ο Van Dyke Parks, είναι από τους φάρους που θα μπορούσε (θα μπορούσε λέω) να φωτίζουν τις πιο σκοτεινές πτυχές του άλμπουμ, ασχέτως αν οι ενοργανώσεις είναι εκείνες που παρέχουν εν τέλει «ταυτότητα» στο οριστικό αποτέλεσμα. Ενδιαφέρον έχει επίσης και το… χορευτικό “Kineta” (το οποίο στο innersleeve αποκαλείται “Notions”).

Ο Prins Obi, γενικώς, συλλέγει ό,τι του κάνει και ό,τι του αρέσει απ’ όλες τις δεκαετίες (sixties, seventies, eighties βασικά), δημιουργώντας αυτό το κάπως αυτοσχέδιο κιμπορντικό patchwork, που ορισμένες φορές γειτνιάζει με την «καλτίλα». Τα όρια, εννοώ, ανάμεσα στην πραγματική δημιουργία και την ηθελημένη απόπειρα να προσεγγίσεις το «είδωλο», προβάλλοντας μια προσωπική αυτάρκεια, δεν είναι πάντα και εντελώς διαχωρισμένα. Το ένα μπερδεύεται μέσα στο άλλο, με το ακρόαμα να σχοινοβατεί ενίοτε ανάμεσα στο αληθινά υψηλό και σε μια κάποια (ανεπιτήδευτη νομίζω) αντανάκλασή του. 

Επαφή: www.inner-ear.gr