ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΙΚΑΡΙΔΗΣ + Solaris Ray

Η ερώτηση είναι η εξής. Τι θα γίνει με όλα εκείνα τα CD (ελληνική ή μη), που κυκλοφόρησαν κάποτε (βασικά στα 90s και τα 00s) και που τώρα τα τρώει η μαρμάγκα; Αν για τα βινύλια των 80s (για κάποια έστω) ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ώστε να κάνουν μια νέα πορεία στις μέρες μας (οι Χωρίς Περιδέραιο π.χ. πούλησαν περισσότερο τα τελευταία χρόνια, παρά όταν υπήρχαν στη σκηνή), για τα CD θα έλθει ποτέ αυτή η ώρα, ή, έτσι, απαξιωμένα και… καταρρακωμένα θα στοιβάζονται στα έπιπλά μας, δίχως ποτέ να τα ανακαλύψουν οι «γιοί» μας και οι «κόρες» μας (εννοώ η μετά από εμάς γενιά);

Αυτά σκέφτομαι ανήμερα Χριστούγεννα, καθώς ακούω ένα από τα ωραιότερα xian-rock CD, που ηχογραφήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα – το άλμπουμ «Τις Παράξενες τις Μέρες» [FM, 1999] του Νίκου Κατικαρίδη και των Solaris Ray (Μανώλης Ταβλάκης, Δημήτρης Κοντούδης, Γιάννης Αναστασίου, Σωτήρης Παυλίδης). Χριστιανικό ροκ, από έναν τραγουδοποιό (κι ένα συγκρότημα, συν εξωτερικές βοήθειες), που ξέρει να γράφει ωραία λόγια, να συνθέτει και να ενορχηστρώνει με εμφανές ταλέντο και φαντασία και βεβαίως να αποδίδει στο στυλ του καλύτερου Αλκίνοου Ιωαννίδη.

Να μερικοί στίχοι του Νίκου Κατικαρίδη, για να πάρετε μια πρώτη γεύση:

«Έψαξες τον εαυτό σου, τον Θεό που μοιάζει γιός σου/ ό,τι είχες υποτάξει, χάθηκε μακριά/ Κι έχει κάρβουνα που ανάβουν μεσ’ το χώμα που σε θάβουν/ όσο κι αν μετανοήσεις λες πως ‘ίδια η ζημιά’» (από τις «Ανάγκες»)

«Και δειλά σαν πλησιάζω με τυλίγει μια ομίχλη/ από πρόσωπα φευγάτα  που ξεχάσανε τη θλίψη/ πέρασέ με απ’ τις πύλες, απ’ τους δρόμους, τις στοές/ φέρε με στην κάμαρη Σου και θα γίνω ό,τι θες» (από «Τις παράξενες τις μέρες»)

«Στις ανάγκες λιώνω, σβήνω/ και σε μύθους χάνομαι, το αισθάνομαι/ πιο κοντά Σου για να φτάσω/ ξέρω δεν θα ξαποστάσω/ Μα στο ανάστερο της νύχτας/ στο σκοτάδι σίγησα, λύγισα/ κι όταν Σ’ είχα συναντήσει/ τη ζωή μου είχες ζητήσει» (από το «Της φωτιάς»)

Αν υπάρχει ένα ζήτημα με το xian-rock (βάλετε το «ζήτημα» μέσα σε εισαγωγικά αν προτιμάτε) είναι πως στην συντριπτική πλειονότητά τους τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες του είδους είναι Ευαγγελικοί. Και στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό και φυσικά ολούθε στο εξωτερικό (και ιδίως στην Αμερική) εκεί απ’ όπου ξεκινά (μαζικά), το είδος προς τα τέλη των sixties.

Το πρώτο ελληνικό xian συγκρότημα, με δισκογραφική παρουσία, ήταν το φωνητικό κουαρτέτο Αγγελιαφόροι (ηχογράφησαν ένα 45άρι το 1970), για ν’ ακολουθήσει ο Σταμάτης Σπανουδάκης με το LP «Στον Πρώτο Μουσικό» [Seagull, 1977], οι Πάροικοι και δεκάδες άλλοι, ενώ χριστιανικές επιρροές ανιχνεύονται σε πλείστα όσα συγκροτήματα και καλλιτέχνες του πιο κλασικού ελληνικού ροκ (από τους Aphrodite’s Child και τους Poll, μέχρι τον Κώστα Τουρνά και τον Σωτήρη Κοματσιούλη).

Η περίπτωση του Νίκου Κατικαρίδη είναι από εκείνες που έδωσαν νέα πνοή στο στυλ, την εποχή που οι Ελεύθεροι (κοινώς Παπαροκάδες) έδιναν κι έπαιρναν με το δικό τους ορθόδοξο xian-rock, ακολουθώντας την εμπορική άνοδο του είδους, έτσι όπως αυτή καθοδηγήθηκε και από νεότερα γκρουπ και μουσικούς (Παρεμβολή, Floks, Αβιά κ.λπ.)...
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!