Τι θέλουν τέλος πάντων οι «αγορές»; Εκλογές κάθε 100 χρόνια; Ας μας το πουν να τελειώνουμε…

Η κατάσταση έχει ξεφύγει πλέον από κάθε έλεγχο. Οι δανειστές και μέσω αυτών οι «αγορές» δεν καθορίζουν πλέον κάθε χιλιοστό της οικονομικής μας καθημερινότητας, αλλά επεμβαίνουν κιόλας «φόρα παρτίδα» σε κάθε διάσταση της κοινωνικοπολιτικής ζωής. Έχουμε, ως λαός, ή δεν το έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε (μέσων των αντιπροσώπων μας) για το πότε θα πάμε σε εκλογές; Απ’ ό,τι φαίνεται δεν το έχουμε, καθότι οποιαδήποτε απόφασή μας θα πρέπει να έχει, κατ’ ουσίαν, την έξωθεν έγκριση. Τέτοιου τύπου σκληρή και εμφανή αποικιοκρατία είχε πολλά χρόνια να ζήσει η Ελλάδα – από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ, όταν η χώρα μας με βάση το άρθρο V της συμφωνίας τής 2/7/1948 δέσμευε τον πλούτο της (ορυκτό ή άλλο) υπέρ των Αμερικάνων.

«Η Ελληνική Κυβέρνησις θα λάβη τα αναγκαιούντα ειδικά μέτρα δια την εκτέλεσιν των διατάξεων της παρούσης παραγράφου, περιλαμβάνοντα την επέκτασιν της ηυξημένης παραγωγής των πρώτων υλών εντός της Ελλάδος και την άρσιν παντός εμποδίου δια την μεταφοράν των πρώτων τούτων υλών εις τας Ηνωμένας Πολιτείας της Αμερικής. Η Ελληνική Κυβέρνησις οσάκις τούτο ήθελε ζητηθή υπό της Κυβερνήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, θα έλθη εις διαπραγματεύσεις δια την λήψιν των προς εκτέλεσιν των διατάξεων της παραγράφου ταύτης αναγκαίων μέτρων»… Και τα λοιπά, και τα λοιπά…

Τι συνέβη τώρα; Επισπεύτηκαν για τους χι ψι λόγους οι διαδικασίες εκλογής (ή μη εκλογής, ok) Προέδρου Δημοκρατίας. Έχουμε δικαίωμα αυτό να το αποφασίσουμε; Περίπου… Κανείς δεν ξέρει ακριβώς… Στο άκουσμα και μόνο του γεγονότος, και βεβαίως στο ενδεχόμενο να μην εκλεγεί Πρόεδρος και να οδεύσουμε προς εκλογές –μία καθ’ όλα προφανής, ενδεχομένως αναμενόμενη και πάντως τυπική διαδικασία– κατακρημνίζεται το Χρηματιστήριο, εκτοξεύονται τα spreads, ενώ η οι εκπρόσωποι των φορέων της εγχώριας αγοράς, όπως διάβασα στη Ναυτεμπορική… «απεύχονται τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, κρούοντας κώδωνα κινδύνου για τις επιπτώσεις από μια παρατεταμένη περίοδο πολιτικής αστάθειας στην πραγματική οικονομία και στην αγορά». Τι αηδίες είναι αυτές; Και καλά να τα λένε οι «έξω» όλα τούτα, αλλά να σιγοντάρουν από κοντά και οι ημέτεροι… δεν πάει πολύ; Δεν μπορούμε έτσι να προχωρήσουμε.

Ποτέ δεν κατάλαβα ποιος είναι ο στόχος εκείνων που σκάβουν, στην πραγματικότητα, το λάκκο τους. Βγαίνουν οι έμποροι π.χ. και λένε… μην πάμε σ’ εκλογές, γιατί θα καταστραφεί η αγορά. Υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα απ’ αυτή; Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, κάποτε θα γίνουν εκλογές… και η αγορά, προς έκπληξη όλων, δεν θα καταστραφεί. Όπως ποτέ δεν καταστράφηκε η αγορά από τέτοιου τύπου γεγονότα. Η αγορά καταστρέφεται και μιζεριάζει μόνον όταν δεν υπάρχει χρήμα για να τη φουντώσει. Καταστρέφεται από την αφαίμαξη των νοικοκυριών και την υπερφορολόγηση. Αυτό μάλιστα. Η «ψυχολογία της αγοράς» και τρίχες κατσαρές… Όποιες έχει φράγκα να χαλάσει έχει μια χαρά ψυχολογία και δεν πρόκειται, ποτέ, να του την αλλάξουν οι εκλογές – αφήνω, δε, το γεγονός πως μπορεί να έχουμε καλή ψυχολογία όντας άφραγκοι! Δεν σας έχει τύχει, δηλαδή, να πετάξετε στα ύψη χωρίς «μία» στην τσέπη, απλώς με μια παρέα, με 2-3 μπουκάλες φτηνό κρασί και με κανα Μητροπάνο στο ραδιόφωνο; Αντί, λοιπόν να βγουν και να πουν οι παράγοντες πως… μάγκες… ξέρετε… η αγορά έχει τους δικούς της νόμους και δεν εξαρτά την επιβίωσή της από κανένα προεκλογικό κλίμα, και πως, ίσα-ίσα, θα επιχειρήσουμε να «εκμεταλλευτούμε» (με καλές τιμές και σωστά προϊόντα) την ανάγκη του ανθρώπου να «υπάρξει» (μέρες γιορτών που έρχονται) και μέσα από την κατανάλωση, εκείνοι τι κάνουν; Βγάζουν τα μάτια τους μόνοι τους. Το ρίχνουν στην κινδυνολογία…

Ο προβληματισμός της «αγοράς» (του χρήματος) δεν έχει να κάνει με την όποια ενδεχόμενη προεκλογική περίοδο (στην Ελλάδα), αλλά με την ισχυρή πιθανότητα να υπάρξει κάποιου άλλου τύπου κυβέρνηση, μετά τις εκλογές, που να μην είναι της απολύτου αρεσκείας της. Μπορεί αυτά να μας φαίνονται προφανή (εκεί φθάσαμε), αλλά βασικά είναι απίστευτα! Πιθανώς δηλαδή να μην προκύψει, μακάρι, ένα απλό πειθήνιο (γι’ αυτούς) όργανο, αλλά κάτι που να μην μπορεί εκ πρώτης να το ελέγξουν. Και τι σημαίνει αυτό; Μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα να αποφασίσουμε ό,τι γουστάρουμε, τέλος πάντων, ή όχι; Θ’ αφήσουμε τη δημοκρατία να λειτουργήσει, έτσι όπως μπορεί να λειτουργήσει, στον τόπο που τη γέννησε, ή θα την εγγράψουμε κι αυτή στο… ΤΑΙΠΕΔ; 

Βγήκε χθες ο πρωθυπουργός και είπε τι; Aκούστε άνθρωποι! «Οι πολίτες δεν θέλουν εκλογές, οι αγορές δεν θέλουν εκλογές, τα χρηματιστήρια πέφτουν γιατί φοβούνται τα σχέδια της αντιπολίτευσης». Πάρτε μία-μία τις υποπροτάσεις...  
«Οι πολίτες δεν θέλουν εκλογές». Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις (και για την οικονομία του κειμένου, ας τις πιστέψουμε) ένα ποσοστό πάνω από 35% επιθυμεί εκλογές. Δηλαδή, ένα στους τρεις Έλληνες και κάτι παραπάνω γουστάρει να πέσει η κυβέρνηση και άμεσα να ψηφίσει. Πώς λέγεται λοιπόν, και μάλιστα από τόσο επίσημα και ανώτερα χείλη, πως «οι πολίτες δεν θέλουν εκλογές»; Εκτός και αν το 1/3 των Ελλήνων δεν είναι πολίτες, αλλά… αλήτες (αντιλαμβάνεστε πως το λέω).
«Οι αγορές δεν θέλουν εκλογές», άλλο ανεκδιήγητο τσιτάτο. Οφείλουμε λοιπόν να ρωτήσουμε τις «αγορές» αν μας το επιτρέπουν. Αν μας πουν «όχι», τότε πρέπει να φάμε στη μούρη όλους εκείνους που άλλα υποσχέθηκαν (πριν εκλεγούν) και άλλα, τελείως διαφορετικά, εφάρμοσαν (αφότου βγήκαν). Αν στην αναθεώρηση του συντάγματος (οψέποτε συμβεί αυτή), δεν μπει μία τέτοια… ρήτρα απάτης, τη βάψαμε. Όποιος ψεύδεται προεκλογικώς (μα όποιος) θα πρέπει να υπόκειται σε συνέπειες βρε παιδί μου. Να αποβάλλεται εφ’ όρου ζωής από τον πολιτικό στίβο (τουλάχιστον), με τον τόπο να οδηγείται πάραυτα σε εκλογές. Ψηφίζουμε, κύριοι, κόμματα για να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους, ναι ή όχι; Αν «ναι», τότε περιττεύει οποιαδήποτε άλλη συζήτηση.
«Τα χρηματιστήρια πέφτουν γιατί φοβούνται τα σχέδια της αντιπολίτευσης». Τα χρηματιστήρια πέφτουν, όχι γιατί φοβούνται τα σχέδια της αντιπολίτευσης, αλλά γιατί διαπίστωσαν όψιμα (τάχα μου, τάχα μου…) εκείνο που ξέρει ή ψυλλιάζεται, τέλος πάντων, κι η κουτσή Μαρία. Πως η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν κατόρθωσε να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων, μένοντας δέσμια των επιλογών της. Διέλυσε ό,τι ψευτοδούλευε, καταστρέφοντας συγχρόνως την κοινωνική πίστη, ένα είδος λόγου τιμής μεταξύ των συμβαλλομένων (αφού επικαλούνται, πλέον, την κρίση κι εκείνοι που δεν τη νοιώθουν ή που πέρασε ξώφαλτσα δίπλα τους). Το «δεν πληρώνω» (όπως εφαρμόζεται από την πλειονότητα εκείνων που έχουν ή οφείλουν να έχουν) είναι, πλέον, ο γνώμονας της αγοράς. Έτσι, η ανεργία και βεβαίως η διάλυση, στην πράξη, της έννοιας «εργασία» καταπόντισε την οικονομία, η οποία, αφού έπιασε πάτο, μας λένε τώρα πως αναπτύσσεται με ρυθμό 0,7%. Αν μέσα σε τέσσερα χρόνια (2010-2013) το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 23%, όλοι αντιλαμβανόμαστε πως με ρυθμούς ανάπτυξης της τάξεως του 1% δεν θα μπορέσουμε να βγούμε «ποτέ» από το πηγάδι. Και τούτο το λέω γιατί ακόμη και αυτό το 1% δεν έχει ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα, αφού η λεγόμενη «ανάπτυξη» στηρίχθηκε στην αφαίμαξη των φορολογουμένων, στο πάγωμα και την περικοπή των δημοσίων δαπανών, στην αθέτηση των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τρίτους κ.λπ., κ.λπ. 

Χάνω 100 ευρώ, κι έρχεται κάποιος και μου λέει, μετά από κάτι χρόνια… πάρε πέντε… ένα πεντάευρω εννοώ… το οποίον αποδεικνύεται και κάλπικο! Τούτο ακριβώς συμβαίνει με την περιβόητη… ανάπτυξη, και άιντε να δούμε τι θα προκύψει…