ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΓΟΠΟΥΛΟΣ «έφυγε» μια ανθρώπινη πολιτική μορφή μέσα στο βούρκο των ημερών

Πέθανε την Παρασκευή το βράδυ ο Νίκος Καργόπουλος (1948-2014), ιδρυτικό στέλεχος του ΑΣΚΕ (Αγωνιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας) και πιο πριν μέλος του ΠΑΣΟΚ. Σπάνια περίπτωση συνεπούς αριστερού ιδεολόγου (με αντιχουντική δράση και μεταπολιτευτική αγωνιστικότητα), ο Καργόπουλος εμφορείτο από τις δημοκρατικές σοσιαλιστικές ιδέες και κυρίως από εκείνη της αυτοδιαχείρισης – κύριο εργαλείο στην προσπάθεια ενός σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Μεταφέρω αυτολεξεί τη χθεσινή ανακοίνωση του κόμματός του πριν συνεχίσω:
«Ο σύντροφός μας, ο φίλος μας και πρωτεργάτης του Αγωνιστικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας Νίκος Καργόπουλος έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι, αφήνοντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Η ζωή του ήταν συνυφασμένη με τον ασυμβίβαστο αγώνα για μια Ελλάδα ελεύθερη, εθνικά ανεξάρτητη και κοινωνικά δίκαιη με ήθος, αξιοπρέπεια, ανιδιοτέλεια και ανθρωπιά, χαρίσματα αναγνωρισμένα απ’ όλους όσους τον γνώρισαν. Ο Νίκος είναι παράδειγμα για τους επόμενους που θα συνεχίσουν ν’ αγωνίζονται για τα ίδια ιδανικά, γι’ αυτό θα είναι πάντα δίπλα μας. Καλό ταξίδι σύντροφε και φίλε μας».

Για κάποιους από εμάς, που μεγαλώναμε (και ιδεολογικοπολιτικά) στα πρώτα χρόνια του ’80, που δεν μας ενδιέφερε να ενταχθούμε στην ΚΝΕ ή τον Ρήγα, και που αντιμετωπίζαμε το ΠΑΣΟΚ ως ένα πείραμα προς μια κάποια σοσιαλιστική μετάβαση (έτσι μας έλεγαν) η παρουσία και ο ρόλος του Καργόπουλου, όσον αφορά στη γενικότερη συγκρότησή μας, υπήρξε καθοριστικός. Όλα περιστράφηκαν γύρω από την περίφημη εισήγησή του, την αποκαλούμενη και «αντιεισήγηση Καργόπουλου», που παρουσιάστηκε στην Κεντρική Επιτροπή τού (τότε) κυβερνώντος κόμματος, το καλοκαίρι του ’83 (30-31/7). Ο Νίκος Καργόπουλος δεν ήταν κάποιο τυχαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, αλλά ο γραμματέας της παντοδύναμης Επιτροπής Οργανωτικού (ήταν υψηλά ιστάμενος δηλαδή). Οι παρατηρήσεις και οι διαπιστώσεις του στην «αντιεισήγηση», μέρος της οποίας είχε δημοσιευτεί εκείνη την εποχή στο περιοδικό Σχολιαστής, έφεραν πολλούς από εμάς «στα ίσια μας», δείχνοντάς μας, από τότε, πως το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά ένα ακόμη «πρόσωπο» στη διαχείριση της εξουσίας, ένας μηχανισμός που βρισκόταν στον αντίποδα όλων εκείνων που είχε αφεθεί να εννοηθούν στην προ του ’81 περίοδο. Έλεγε ο Καργόπουλος (Σχολιαστής, #6, 9/1983):

«Οι 18 μήνες διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ μας έχουν γεμίσει βαθιά λύπη και ανησυχία. Είχαμε με πάθος πιστέψει ότι με τις εκλογές της 18.10.1981 θα μπαίναμε στον τρίτο δρόμο για το σοσιαλισμό, για μια κοινωνία που θα ’βρισκαν εφαρμογή οι ιδέες της αυτοδιαχείρησης. Προϋπόθεση γι’ αυτό ήταν στην πρώτη κρίσιμη φάση να γίνουν εκείνες οι θεσμικές και δομικές αλλαγές που θα προσδιόριζαν τα επόμενα βήματα και άλματα, με το λαό πρωταγωνιστή.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντίθετα , αφού στάθηκε για ένα χρόνο περίπου αναποφάσιστη στο σταυροδρόμι, έκανε σαφές στη συνέχεια ότι ακολουθεί το δρόμο της ενσωμάτωσης στο σύστημα. Έτσι μπήκε στο δρόμο χωρίς γυρισμό που ακολούθησαν όλες οι ‘σοσιαλιστικές’ κυβερνήσεις της Δυτικής Ευρώπης. Δρόμο, όπου οι συμβιβασμοί θα γίνονται περισσότεροι και σοβαρότεροι με αναπόφευκτη συνέπεια και την αποδυνάμωση της ίδιας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η κομματική οργάνωση είναι υποβαθμισμένη. Το λαϊκό κίνημα βρίσκεται στη μεγαλύτερη από το ’74 ύφεσή του και ούτε είναι διατεθειμένο, ούτε μπορεί να στηρίζει την αλλαγή. (…) 
Φυσικά ο λαός αναγνωρίζει τη θετική προσφορά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα με τις κυβερνήσεις της δεξιάς, που ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένες με την πολιτική γραμμή της Δύσης, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ακολουθεί μια πιο φιλειρηνική και πιο πατριωτική εξωτερική πολιτική. Ταυτοχρόνως, σε ορισμένους τομείς της δημόσιας ζωής προχώρησε με τόλμη στον εκδημοκρατισμό (αναγνώριση Εθνικής Αντίστασης, κατάργηση γιορτών μίσους). Αυτές οι αλλαγές όμως δεν ξεφεύγουν από τα όρια του συστήματος. Έχουν γίνει και στη Δυτική Ευρώπη και μάλιστα από κυβερνήσεις μη σοσιαλιστικές και φυσικά δεν είναι ικανές να ανακόψουν την πορεία προς την ενσωμάτωση.(…)».

Ο Καργόπουλος, που διαγράφεται από το ΠΑΣΟΚ τον Αύγουστο του 1983, ιδρύει το ΑΣΚΕ τον Φλεβάρη του ’84, παραμένοντας εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του, πιστός στις ιδέες του και αδιαφορώντας για τα ποικίλα ιδεολογικά παζάρια, που είχαν ενταθεί εν τω μεταξύ μετά και από την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Με συνεχείς αυτοτελείς καθόδους στις κατά καιρούς εκλογές, το ΑΣΚΕ μπορεί να μην ξέφυγε ποτέ από το όριο των λίγων χιλιάδων ψήφων, είχε όμως σαφείς και ξεκάθαρες θέσεις σε όλα τα ζητήματα (π.χ. έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και άρα και από την Οικονομική και Νομισματική), που έμπαιναν κάθε φορά στην ατζέντα – ένα γεγονός που «εμπόδιζε» κατά μίαν έννοια τη συμπόρευσή του με άλλα κόμματα, στερώντας το έτσι από ένα «καλύτερο» εκλογικό αποτέλεσμα.

Τα τελευταία χρόνια, μετά τον μεταναστευτικό πανικό που σφραγίστηκε από το «Δουβλίνο II», και που είχε ως ολέθρια συνέπεια, όσον αφορά στη χώρα μας, τη διόγκωση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής (αυτός ήταν ένας από τους βασικότερους λόγους), το ΑΣΚΕ υπό τον Καργόπουλο κινήθηκε ακόμη περισσότερο προς πατριωτικές κατευθύνσεις, διαφοροποιώντας τη θέση του από άλλα κόμματα της Αριστεράς – που παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες τους συμπλέουν, κατά βάση, με τους ακραίους νεοφιλελεύθερους και τις αγορές, όσον αφορά στη διαχείριση του μεταναστευτικού. Ας μην ανοίξουμε τώρα, πάντως, αυτή την κουβέντα, γιατί το ζήτημα εκτός από σοβαρό είναι και πολύπλοκο...
Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε και ακούμε τον Νίκο Καργόπουλο στο 5λεπτο του ΑΣΚΕ, που βιντεοσκοπήθηκε πριν από τις Ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009. Πριν το ξέσπασμα του χάους δηλαδή… Οι κρίσεις δικές σας... Εις μνήμην…