Nzʉmbe – ένα ισπανικό πείραμα

Nzʉmbe αποκαλείται ένα πρόσφατο project του Ισπανού (από τη Γαλικία) Miguel Prado. Ο Prado είναι πειραματιστής, ζει από το περασμένο φθινόπωρο στο Μπρίστολ και αυτός είναι o δεύτερος τόμος των Nzʉmbe, που έχει τίτλο “Titubeo”. Απ’ ό,τι διάβασα στο discogs η προηγούμενη κυκλοφορία των Nzʉmbe ήταν ένας… φωνογραφικός κύλινδρος(!), «χτυπημένος» σε δέκα(!) μόλις αντίτυπα (οι κύλινδροι ήταν, ως γνωστόν, οι πρόδρομοι των δίσκων από εβονίτη και αργότερα από γομαλάκα). Το επισημαίνω τούτο γιατί το… weird είναι κάτι που απασχολεί τον Prado, όχι μόνο όσον αφορά στις ηχητικές κατασκευές, αλλά συγχρόνως και στη φόρμα τους – παρότι το “Titubeo” κυκλοφορεί σε 250 αντίτυπα απλού, απτού βινυλίου (με mastering του Giuseppe Ielasi) από την organized music from Thessaloniki του Κωστή Κηλύμη.

Το άλμπουμ έχει κατά βάση τραγούδια – κι ας ακούγεται αυτό σε πρώτη φάση παράξενο. Φυσικά, δεν πρόκειται για τα τυπικά τραγούδια, που αναμένει ν’ ακούσει ο… μη πονηρεμένος ακροατής, αλλά για «τραγουδο-απαγγελίες» στην ισπανική, εμπνευσμένες από πολλά και διάφορα. Στο “Serpientes y escaleras” π.χ. η έμπνευση προέρχεται από το παιδικό παιγνίδι «φιδάκι», ενώ στο “Ano solar” από το L'anus solaire του Georges Bataille. Μέσα από αυτή την «αντιθετότητα» περνάει το άλμπουμ των Nzʉmbe, του Miguel Prado δηλαδή, ο οποίος δεν συνθέτει απλώς, αλλά περαιτέρω τραγουδά, παίζοντας σύνθια, κιθάρες και κρουστά. Δίπλα του μάλιστα παρατάσσονται σε συγκεκριμένα tracks κι άλλοι μουσικοί (Rafael Mallo κρουστά, Roberto Mallo άλτο σαξόφωνο, Ruth Barberán τρομπέτα, Alfredo Costa Monteiro ακορντεόν), παρέχοντας όλοι μαζί τα εντελώς ιδιοσυγκρασιακά vibes του “Titubeo”. Λίγα λόγια για μερικά, πράγματι εντυπωσιακά tracks...

Το “Máscara de Ocelote” βασίζεται σε μια κρουστή μονοτονία, πάνω στην οποία πατά η φωνή, και η οποία (μονοτονία) γεμίζει από θορύβους «πλήθους», δημιουργώντας ένα κάπως εκστατικό περιβάλλον. Η φωνή του Prado φέρνει στο νου τον Mayo Thomson στο “Corky’s Debt to his Father” – ενώ και η γενικότερη προβληματική δεν είναι πολύ μακριά από εκείνη ορισμένων κομματιών των Red Krayola (περισσότερο βυθισμένων, όμως, μέσα στο θόρυβο και το «χάος»). Πολύ ενδιαφέρον είναι και το “Agláope” (πάντα από την πρώτη πλευρά), που μοιάζει με ψυχεδελική υμνωδία (προσπάθησα να μεταφράσω τους στίχους, αλλά δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα…).

Στη δεύτερη πλευρά τα κομμάτια είναι τρία. Το “Segare la ragazza” είναι εντελώς αποστασιοποιημένο, με τον Prado να απαγγέλει τους στίχους του πάνω από ένα σταθερά διακεκομμένο… συνθομπάσο κοντίνουο, που σπάει από «ξαφνικά» θορυβώδη breaks (με κάτι σαν…ικετευτικές φωνές ανάμεσα-και-προς-το-τέλος). Το “13 lunas nuevas” είναι εμπνευσμένο από την ταινία Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια του Rainer Werner Fassbinder. Εξαιρετική σύνθεση-τραγούδι, εντελώς προσωπικής αφήγησης, με στοιχεία «ακραία», αλλά και «τυπικά», που συνδυάζονται με απαράμιλλο τρόπο – και με το τελευταίο μέρος να είναι επιβλητικό και υποβλητικό ταυτοχρόνως. Τέλος, στο “Na man” η τρομπέτα τής Barberán και το ακορντεόν του Monteiro συνθέτουν την πρέπουσα «νωχελική» βάση, πάνω στην οποία θα πατήσει για ακόμη μία φορά η απαγγελία.

Το “Titubeo” των Nzʉmbe είναι ένα περίεργο, αλλά καθόλου στριφνό long play, ικανό να ψαρέψει ψυλλιασμένους ακροατές διαφορετικών γούστων και ηλικιών.

Επαφή: https://soundcloud.com/organized-music/sets/nzumbe-titubeo-t28-2015, http://thesorg.noise-below.org/2/?p=917, http://www.taumaturgia.com/miguelprado/