Έλληνες είναι οι Kooba Tercu και για μένα… πρωτοεμφανιζόμενοι.
Εννοώ πως όχι απλώς δεν είχα ακούσει κάτι πριν το παρόν φερώνυμο LP τους (300 αντίτυπα) στην Spinalonga/ Body Blows, αλλά ούτε καν είχε φθάσει στ’ αυτιά μου το όνομά τους.
Περαιτέρω, στο μέσα μέρος του cover δεν πληροφορούμαστε ούτε για
τα μέλη του γκρουπ (έτσι νομίζω…), αν και από μια φωτογραφία στο discogs βλέπουμε πως πρόκειται για ένα εξαμελές σχήμα που παίζει… rock
(γιατί δεν μπορεί να παίζει κάτι άλλο). Τι είδους rock, τώρα, θα τα πούμε στη
συνέχεια…
Οι Kooba Tercu
δανείζονται στοιχεία από πολλές και διαφορετικές rock εποχές,
εκφάνσεις κ.λπ., δημιουργώντας το δικό τους κράμα. Βασικά ο ήχος τους είναι
σκληρός, εννοώ «μεταλλικός», αλλά συχνά με μιαν αίσθηση punk. Τα
φωνητικά, επίσης, ακολουθούν μιαν επιθετική «μεταλλική» επίσης εκφορά, ενώ και η
γενικότερη στάση δεν απέχει πολύ από εκείνη του sludge metal. Παρά
ταύτα μια πιο συστηματική ακρόαση θα φανερώσει τις ποικίλες, αλλά κάπως
υπόγειες αναφορές των Kooba Tercu, που
μπορεί να σχετίζονται άλλοτε με το tribal… afro-rock και
άλλοτε με το παλαιό progressive – δίχως να αποφεύγεται και
μια κάποια ψυχεδελική αντιμετώπιση σε ορισμένα tracks λόγω, κυρίως, της
χρήσης της επανάληψης και της έκστασης που εκείνη επιφέρει.
Με τραγούδια που περιγράφουν τις
αλλόκοτες μέρες και ώρες του σήμερα, ενίοτε με μιαν αίσθηση “no future”, και με οργανικά passages,
που έχουν τη δύναμη να δονούν και να ταρακουνούν (μέσα κι έξω), οι Kooba Tercu είναι η
«σκληρή» εκείνη μπάντα, που ξέρει να αποδίδει τα πρέποντα. Κάτι που, εν πάση
περιπτώσει, οφείλεται και στη γενικότερη ηχογράφηση-παραγωγή, η οποία δημιουργεί
αυτή την αίσθηση του αληθινού και «εν τω γεννάσθαι».
Ωραίο, λοιπόν, και δυνατό rock άλμπουμ, από μια μπάντα που δείχνει να γνωρίζει τι θέλει.
Επαφή:
www.spinalonga.net
Γνωστέ μισοπνεύμονα (που θα ’λεγε και ο Αλέφαντος) μην υπογράφεις έτσι – γιατί σχόλιο δημοσιευμένο δε βλέπεις (στο έχω πει αυτό). Ικανοποιήσου μόνο από το γεγονός πως το διάβασα και το… 5 το έκανα 6. ΕΩΣ ΕΚΕΙ ΟΜΩΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν, λοιπόν, βλέπεις τέτοια… συγκλονιστικά λάθη να τα διορθώνεις. Το ξέρω ότι κατά βάθος σέβεσαι τον γράφοντα (το έχεις σημειώσει εξάλλου και σε παλιό σχόλιο) και πασχίζεις για την ΤΕΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ του δισκορυχείου. Γι’ αυτό δεν μπορεί παρά να σ’ ευχαριστήσω. Φτου σου αγόρι μου…