Για το ρεμπέτικο και το ελληνικό ροκ έχουν κυκλοφορήσει ή
κυκλοφορούν, συγκριτικώς, τα πιο πολλά βιβλία. Το σημειώνω αυτό, γιατί για το
«νέο κύμα» ας πούμε, ή για το λεγόμενο «ελαφρολαϊκό» τραγούδι δεν έχει
κυκλοφορήσει σχεδόν τίποτα ή απολύτως τίποτα! Αυτό κατ’ αρχάς κάτι σημαίνει.
Πως οι φίλοι, οι οπαδοί, οι fans αυτών των μουσικών –του ρεμπέτικου και του
ελληνικού ροκ εννοώ– το παίρνουν πολύ ζεστά το θέμα τους. Ψάχνουν και σκαλίζουν
το παρελθόν, ανακαλύπτουν ξεχασμένους μουσικούς και χαμένες ηχογραφήσεις,
φέρνουν στο φως μαρτυρίες, ιστορικές φωτογραφίες και άλλα διάφορα ντοκουμέντα.
Αν για το ρεμπέτικο έχουν γραφεί κι εκδοθεί «τα πάντα» (από
μονογραφίες, βιογραφίες και δισκογραφίες, μέχρι κοινωνιολογικές και αισθητικές
μελέτες και αναλύσεις), για το ελληνικό ποπ/ροκ μένει προς διερεύνηση και
διευθέτηση, μόνο, μία τέτοια μελέτη (κοινωνική και αισθητική), που να
στηρίζεται σ’ εκείνο που πραγματικά συνέβη και όχι σε «φαντάσματα».
Πριν, όμως, απ’ αυτή τη μελέτη, ή τις μελέτες, που κάποια
στιγμή θα υπάρξουν, απαιτείται η γνώση και η καταγραφή του χώρου. Και αν μιλάμε
για τη δεκαετία του ’60, εκείνο που απαιτείται είναι η γνωριμία του αναγνώστη
(και του επίδοξου μελετητή) με τα συγκροτήματα – και όχι μόνο μ’ εκείνα που
ηχογράφησαν, αλλά και μ’ εκείνα που έπαιξαν, πολλές φορές, έναν ξεχωριστό ρόλο,
δίχως ποτέ να δουν τη δουλειά τους στο βινύλιο.
Ο Νίκος Σάρρος συλλέκτης και fan των ελληνικών συγκροτημάτων
του ’60 κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες ένα μοναδικό βιβλίο. Ο τίτλος του τα λέει
όλα: «Τα ελληνικά μουσικά συγκροτήματα
των sixties / Ένα φωτογραφικό λεύκωμα» [Εκδόσεις Μισκής, 2015]. Μοναδικό
γιατί; Μα γιατί… από τα 165 συγκροτήματα των sixties που ανθολογούνται στο
βιβλίο του, περίπου 70 δεν είχαν ηχογραφήσει κάτι στην εποχή τους. Αλλά
(μοναδικό) και για τον επόμενο λόγο. Το φωτογραφικό υλικό, που είναι πολύ και
καλό, δηλαδή πολύ καλό, είναι στο απολύτως μεγαλύτερο μέρος του πρωτότυπο.
Μιλάμε για περισσότερες από 600(!) φωτογραφίες αδημοσίευτες – πραγματικός
θησαυρός για τον απλό θιασώτη, ή τον… διπλό μελετητή.
Κύριε Τρούσα, το βιβλίο είναι πράγματι εξαιρετικό. Το είδα τυχαία την περασμένη εβδομάδα στο Vinyl is Back και το αγόρασα, κυρίως γιατί μου τραβηξε την προσοχη το θεμα και το μέγεθος (είναι κυριολεκτικά τεράστιο). Δεν γνώρίζα το παλικάρι που το έγραψε, μίλησα λίγο μαζί του (ήταν εκεί) και ομολογώ οτι το κατείχε το θέμα παρόλο που ήταν μικρός (είναι κάτω από 40).
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς να κατακρίνω προηγούμενες αναλογες προσπάθειες το βιβλίο αυτό, τα ξεπερνά στα μάτια μου, κυρίως για ένα λόγο. Μυρίζει έντονα 60ς. Δηλαδή αναδυκνύει τους κορυφαίους και καταγράφει τους σημαντικούς μουσικούς της δεκαετίας αυτή με βάση την πορεία τους τότε (στα 60ς δηλαδή) και όχι μετέπειτα. Αυτή είναι βασική αρχή οιασδήποτε σοβαρής ιστορικής αναδρομής και τον συγχαίρω. Κωνσταντίνος Σακκάς, Αθήνα.
>>Χωρίς να κατακρίνω προηγούμενες αναλογες προσπάθειες το βιβλίο αυτό, τα ξεπερνά στα μάτια μου, κυρίως για ένα λόγο.<<
ΔιαγραφήΔεν έχει υπάρξει άλλο επικεντρωμένο βιβλίο για το ελληνικό ποπ/ροκ του ’60, ώστε να κάνουμε κάποια σύγκριση και να πούμε πως το βιβλίο του Σάρρου ξεπερνά τα προϋπάρχοντα ή όχι.
Όπως έγραψα και στο κείμενο… το βιβλίο αυτό είναι μοναδικό επειδή ασχολείται, εγκυκλοπαιδικά, και με τα γκρουπ που δεν είχαν δισκογραφήσει (περίπου 70… ουκ ολίγα δηλαδή) , ενώ περιλαμβάνει και 600+ ανέκδοτες φωτογραφίες.
Δεν έχει σχέση δηλαδή ούτε με τα… αρχέτυπα βιβλία του Δηματάτη, ούτε με το δικό μου, ούτε με το CD-Rom του Λαδικού (δεν ξέρω πόσοι το θυμούνται), ούτε με του Νταλούκα, ούτε με κάτι άλλα… της πυρκαγιάς.
Είναι ένα βιβλίο-λεύκωμα, έτσι όπως το προσδιορίζει και ο ίδιος ο συγγραφέας του στην πρώτη απάντηση.
Το βιβλιο η καλυτερα το φωτογραφικο λευκωμα των Ελληνικων μουσικων σγκροτηματων της δεκαετιας των 60'ies είναι εξαιρετικο. Προσωπικα πιστευω οτι τα συγκροτήματα που απουσιάζουν (Esquires, Gallinis, Shooting Stars, Rivers, Dave Set…) αδικουνται.Θα επρεπε να καταχωρηθουν σε ξεχοριστο κεφαλαιο. Εχει γινει τρομερη δουλεια & μπραβο του κ. Σαρρου που κατορθωσε να δωσει τοσο καλα μια εποχη που δεν την εζησε. Στα μουσικα του γουστα με ξενισε λιγο με τα καλυτερα δεκα κομματια των 60'ies που εδωσε στη συνεντευξη του στο ''fractal'' ..............................-Για φινάλε θα θέλαμε να μας δώσεις το δικό σου Τοπ – 10 με τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας του 60;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολα μου βάζετε – τουλάχιστον τα διπλάσια είναι τα αγαπημένα μου!
1. Τίποτα δεν έχει μείνει / Shooting Stars
2. Young Girl /Persons
3. Katherine / Vikings
4. Σαλούνα / Βόρειοι
5. Όνειρο παλιό λησμονημένο / Dave Set
6. I feel alone / Air Boys
7. You can go / Knacks
8. See what I mean / Loubogg
9. Mister Shake / Mariners
10. Hopeless Endless Way / Olympians προσωπικα συμφωνω μονο με το τελευταιο .Φυσικα αυτό είναι μια άλλη ιστορια.
Να υπενθυμίσω και τα δικά μου… 11, από μια παλιά ανάρτηση (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/12/15-60s.html) μπας και γίνει λίγος τζερτζελές;
ΑπάντησηΔιαγραφή1. THE BLUE BIRDS – Julie/ Way to heaven – Philips 6056 – 1965
2. THE CHARMS – The count game/ I’m coming back (To stay) – Music-Box MB 606 – 1966
3. CINQUETTI – Πάντα κοντά μου/ Το κορίτσι του φίλου μου – Pan-Vox PAN 6102 – 1968
4. THE FORMINX – Love without love/ Untill the end – Pan-Vox PAN 6055 – 1966
5. THE JUNIORS – Let me in/ Miss Blue Jeans – Parlophone GDSP 3117 – 1966
6. THE KNACKS – Devil girl/ You can go – Pan-Vox PAN 6061 – 1966
7. THE LOUBOGG – She is cool/ I need you – Music Box MB 636 – 1966
8. THE OLYMPIANS – Ο τρόπος/ Συμπόσιο – Philips 6069 – 1966
9. THE PERSONS – Drive my Mustang/ All the world is mine – Popular AP 6175 – 1966
10. THE SAINTS – Let me know/ Lonely rider – Philips 6109 – 1966
11. THE STORMIES – Try-try-try/ Drums in the storm – Pan-Vox PAN 6054 – 1965
Κύριε Τρούσα, θα έλεγα οτι η δική σας λίστα είναι λίγο πιό ...εμπορική από την αντίστοιχη του Κου Σάρρου. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι λίστες είναι θέμα αυτιών και μόνο-νομίζω συμφωνούμε όλοι. Ομολογώ οτι δεν είχα ακούσει το τραγούδι των Shooting Stars, ούτε είχε προσέξει το instrumental των Mariners. Θα είχε ενδιαφέρον πάντως να ακούγαμε και το top 5 των χειρότερων τραγουδιών των 60ς...εκεί νομίζω θα γινόταν πραγματικός τζερτζελές. Κων.Σακκάς, Αθήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γνώμη μου είναι πως τα «εμπορικά» ελληνικά συγκροτήματα των sixties (ας μείνουμε σ’ αυτά) ήταν και τα καλύτερα. Forminx, Juniors, Charms, Olympians κ.λπ. Είχαν μουσικάρες, και είχαν τον καλύτερο και πιο δεμένο ήχο. Δηλαδή, τα καλύτερά τους τραγούδια έπιαναν κορυφή. Τραγούδι, ας πούμε, σαν τον «Τρόπο» δεν μπορούσε να γράψει κανείς το ’66.
ΔιαγραφήΌταν οι Cinquetti διασκευάζουν το “Namoradinha de um amigo meu” του Roberto Carlos καλύτερα από τον ίδιο το Βραζιλιάνο(!) και απ’ όσους άλλους το διασκεύασαν εκείνη την εποχή (σ’ όλο τον κόσμο), κάτι δείχνει αυτό. Δεν γίνεται να τους αγνοήσεις επειδή ήταν εμπορικοί.
Αν και έχουμε βγει από το θέμα, πιστεύω ότι η λίστα του κου.Τρούσα είναι πιο "λογική" (δε λέω αντικειμενική, γιατί αυτό είναι πολύ σχετικό και σηκώνει άλλη συζήτηση). Μόνο που στη θέση του "Τρόπου" και του "Love Without Love" θα έβαζα τα Charms - It's My Life, Loubogg - See What I Mean και Knacks - Theme Of The Day.
ΔιαγραφήΠιστεύω επίσης ότι ο ήχος του Lonely Rider (Saints) είναι φαινομενικός, όπως επίσης και του See What I Mean (Loubogg) της λίστας του κου.Σάρρου. Το άλλο που ξεχωρίζει ιδιαίτερα από τη λίστα του κου.Σάρρου είναι το Όνειρο Παληό Λησμονημένο, το οποίο είναι κατηγορία από μόνο του. Τα υπόλοιπα της προαναφερθήσας λίστας (με εξαίρεση ίσως το Hopeless Endless Way) δε νομίζω έχουν μεγάλη αξία μουσικά, χωρίς αυτό να να τα κάνει άσχημα κομμάτια και χωρίς να σημαίνει πως αγνοούμε την τυχόν συναισθηματική αξία για τον οποιοδήποτε.
Αυτά τα ολίγα (και υποκειμενικά φυσικά).
Σας ευχαριστώ για το χώρο.
Λάμπρος.
Περιμένω εναγωνίως την έλευση στην κουβέντα του Νταλούκα, για να περιλάβει τον Φωντα που υποστηριξε τον Σάρρο, αρα μου φαίνεται οτι ο Σάρρος και βιβλίο του θα την πληρώσει στο τέλος. Ειδικά αν δεν αναφέρει περί "ψεχεδελικής νεολαίας"...εκει την πουτσισε!
ΑπάντησηΔιαγραφήθα τον φαει το μαύρο χώμα!
Καλημερα και απο μένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην ερώτηση στο Fractal νομίζω ο πρόλογος πριν την απάντηση μου, ήταν σαφής: Είπα "τα αγαπημένα μου" - οχι τα καλύτερα, αν και είθιστε για τον καθέναν από εμάς τα καλύτερα να ειναι αυτά που μας αρέσουν περσισσότερο.
Και εξηγω για να μην θεωρηθώ άσχετος ή αδαής.
Φυσικά και δεν πιστεύω οτι το "You can go" ή το "Τίποτα δεν έχει μείνει" είναι "καλύτερο" ποιοτικά, ηχητικά, φωνητικά ή απο πλευράς παραγωγής και ενορχήστρωσης απο το "Love without love"..ομως στην δική μου καρδιά ακούγεται καλύτερο. Αλλωστε αυτό δεν ειναι η μουσική; Συναίσθημα!
Salaok, σε ευχαριστω για τα καλα λόγια σου για το βιβλιο μου, να εισαι καλά!
Γεια σου Νίκο και συγχαρητήρια αν μη τι άλλο για την εκπληκτικού μεγέθους, αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη δουλειά. Δεν τη σχολιάζω αναλυτικά, γιατί καθώς δεν το έχω στα χέρια μου, οπότε θα ήταν υποκριτικό (αυτό είναι και μια ερώτηση που ξέχασα να κάνω, το που διατίθεται δηλαδή). Στο παζάρι μου διέφυγε τελείως η παρουσίαση του βιβλίου και δε μου το ανέφερε κάποιος από όσους μίλησα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα επισημάνω ξανά ότι τα γούστα είναι (εξ'ορισμού) υποκειμενικά, ενώ σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος άσχετο ή αδαή έναν που (ανα)γνωρίζει το "Όνειρο" των Dave Set, οπότε ουδεμία κριτική ασκήθηκε στη λίστα. Το "See What I Mean" είναι επίσης προσωπικό μου αγαπημένο. Απλά νομίζω ότι στους περισσότερους μας αρέσει να σχολιάζουμε και να παραθέτουμε τα καλύτερα σε όποια κατηγορία.
Φιλικά,
Λάμπρος
Λαμπρο μου σε ευχαριστω. Δυστυχώς στο Vinyl is Back μπηκαμε την τελευταια στιγμή (Παρασκεύη ξεκινούσε, Τετάρτη πήρα στα χέρια το βιβλίο) χωρίς καν υποτυπωδη διαφήμηση και σε σημείο που αν κάποιος στέκοταν μπροστά, το έκρυβε! Σε κάθε περίπτωση, σημεία πώλησης μπορεις να βρεις στο site μου www.greekbandsofsixties.com - στο οποίο δεν περιλαμβάνονται φωτογραφίες που θα βρεις στο βιβλιο. Θα περιμένω ειλικρινές feedback και απόψεις για το βιβλίο μου, οταν το πάρεις στα χέρια σου και το διαβάσεις. Ευχομαι να έχεις ένα Καλό Πασχα!!
ΔιαγραφήΓια τους Dave Set και το «Όνειρο παληό λησμονημένο» υπάρχουν πολλά στοιχεία εδώ…
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/03/the-dave-set-half-greek-half-psych.html
Καλημερα, θα ηθελα να να μαθω αν ειχε γινει στην δεκαετια 60-70 διασκευη απο ελληνικο συγκροτημα, το World Of Woe των Aztecs. Kανω λαθος ή μηπως μπερδευομαι με κατι αλλο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν νομίζω - αν και δεν το λέω με σιγουριά, επειδή δεν μπορώ να ανακαλέσω το κάθε τι τώρα στη μνήμη μου.
ΔιαγραφήΕυχαριστω πολυ κυριε Τρουσα...αν και η δικη μου μνημη ισως να "κολλησε" θα σας παρακαλουσα αν θυμηθειτε κατι να μου απαντησετε. Ευχαριστω πολυ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα. Ψάχνοντας για το βιβλίο του κ. Σάρρου έπεσα τυχαία στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στη Lifo (http://www.lifo.gr/team/book/56474).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ' τα σχόλια μου τράβηξαν την προσοχή κάποια όπου διατυπώνονται απορίες περί ταύτισης (ή μή) της μπασίστριας των Girls Μαρίας Άννας Καλαποθαράκου με την προσφάτως υποψήφια βουλευτή της Χρυσής Αβγής Μαριάννα Καλαποθαράκου.
Ψάχνοντάς το λίγο, δεν θεωρώ πιθανό να πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Ας πούμε από εδώ http://www.antonionews.gr/?p=49976 δεν φαίνεται να ταιριάζουν εποχές, χρονιές, τόποι διαμονής, ενδιαφέροντα κλπ.
Φυσικά τίποτα δεν αποκλείεται. Ίσως ο κ. Σάρρος που πιθανόν είδε πρόσφατα από κοντά την μπασίστρια των Girls, θα μπορούσε να μας πει αν είναι το ίδιο πρόσωπο με αυτό της φωτο στον σύνδεσμο που έδωσα.
Πληροφοριακά, εδώ https://www.youtube.com/watch?v=qHAXXt0Sdhc κάποια μέλη του συγκροτήματος σχολιάζουν σε ένατραγούδι τους.
Αφήνω το σχόλιο εδώ γιατί στη σελίδα της Lifo πρέπει να είσαι μέλος για να σου επιτραπεί η πρόσβαση στον σχολιασμό.
Κύριε Τρούσσα, είμαι πάλι ο "ανώνυμος 18 Νοεμβρίου 2015 - 8:21 μ.μ."
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα επίσης να διατυπώσω κάποιες ενστάσεις σχετικά με την παρακάτω ερώτηση που κάνατε στον κ. Σάρρο (αλλά και με την απάντηση που σας έδωσε):
"Γιατί να μη μπορούν να εκφράσουν τα ελληνικά γκρουπ του ’60 κοινωνικά ή πολιτικά μηνύματα με τον τρόπο των Who ας πούμε, ή των Kinks;"
To θέμα έχει απασχολήσει στο παρελθόν και μένα. Έχω καταλήξει ότι πρόκειται περί λανθασμένου ερωτήματος που θα οδηγήσει αναγκαστικά σε λανθασμένες απαντήσεις. Από την εμπειρία μου σε δύο χώρες της ΒΔ Ευρώπης μπορώ να βεβαιώσω ότι η ροκ που βγήκε εκεί στα ,60s δεν ήταν πιο συνειδητοποιημένη από την αντίστοιχη ελληνική. Αντιθέτως υπήρχε η ίδια "ελαφρότητα". Νομίζω ότι οι πρωτοπόροι από πλευράς κοινωνικής και πολιτικής συνειδητοποίησης ήσαν τα αμερικάνικα και βρετανικά συγκροτήματα. Σε αυτό το ζήτημα οι υπόλοιπες ροκ σκηνές απλώς ακολουθούσαν με μεγάλη καθυστέρηση και συνήθως ξέπεφταν στη συνθηματολογία. Νομίζω ότι το ίδιο θα είχε γίνει κι εδώ αν δεν είχε μεσολαβήσει η χούντα. Δεν ήταν (και δεν είναι) εύκολο να βγει ένα My Generation, ή ένα Won't Get Fooled Again, ή ένα Dedicated Follower Of Fashion στην Ολλανδία ή τη Γερμανία (πόσο μάλλον στην Ελλάδα).
Κατά τα άλλα η συνέντευξη και οι ερωτήσεις σας βρίσκω ότι ήσαν πολύ ενδιαφέρουσες.
Η ερώτηση ήταν κάπως προβοκατόρικη (και όχι λανθασμένη), προκειμένου να ειπωθούν λίγα πραγματάκια. Τα είπαμε και οι δύο.
ΔιαγραφήΚαι κάποιες εξηγήσεις (για το ζήτημα) τις έδωσα, προσωπικώς, με αρκετά σαφή τρόπο σε μια ερώτηση-τοποθέτηση λίγο παρακάτω…