ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΠΑΝΤΑΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΣΔΑΚΗΣ της ημέρας τα σκοτάδια

Τα CD, όσο ακόμη κυκλοφορούν, τείνει να μοιάζουν όλο και περισσότερο με τα LP. Να περιέχουν δώδεκα, ή γύρω από το δώδεκα τραγούδια, κινούμενα σε βινυλιακές ή κοντά στις βινυλιακές διάρκειες. Αυτή η εξισορροπητική τάση του τραγουδιστικού έργου από τη μια μεριά και των ανθρωπίνων-ακροαματικών δυνατοτήτων από την άλλη είναι, οπωσδήποτε, προς τη σωστή κατεύθυνση. Καθότι δεν είναι και τόσο εύκολο ν’ αντέξεις… σύγχρονα «σιντιακά» 70λεπτα άλμπουμ, με 15 και 16 τραγούδια στη σειρά…

Στο CD «Της Ημέρας τα Σκοτάδια» [Μετρονόμος, 2014], δύο νέοι δημιουργοί, ο συνθέτης Δαμιανός Πάντας και ο τραγουδιστής Βασίλης Γισδάκης («νέος» κάποιος που τραγουδούσε Μάνο Χατζιδάκι πριν 20-25 χρόνια; – αυτή την εντύπωση, όμως, έχω ακούγοντας μετά από πολύ καιρό τη φωνή του Γισδάκη) συνεργάζονται σε μια σειρά σκοπών, στα οποία έχουν τοποθετήσει στίχους οι Βασιλική Β., Αντώνης Παπακωνσταντινίδης, καθώς και ο ίδιος ο συνθέτης. Το αποτέλεσμα έχει ενδιαφέρον, ενταγμένο κατά το μάλλον ή ήττον στο γενικότερο ύφος του «εντέχνου».

Οι μελωδίες του Πάντα είναι ξεχωριστές, ακολουθώντας άλλοτε χατζιδακικά, άλλοτε θεοδωρακικά και άλλοτε… άλλου τύπου έντεχνα πρότυπα (rock, chanson, λαϊκά κ.λπ.). Εμφανίζουν, δε, μια μελωδικο-αρμονική πολυπλοκότητα (ας το πω έτσι), που μπορεί από τη μια μεριά να φανερώνει γνώση και παιδεία (μουσικής ή άλλης φύσεως), αλλά από την άλλη αγκιστρώνει κάπως τα τραγούδια… στην προσπάθεια τους να βρουν τη συντομότερη προς τον κόσμο διαδρομή. Άλλοτε πάλι το... φρένο δημιουργείται από τους στίχους, που δύσκολα καθυποτάσσονται σε μιαν απλή-τραγουδιστική μορφή.

Δεν θα έλεγα πως το άλμπουμ είναι άνισο – απεναντίας είναι πολύ δεμένο και κυλάει με ενιαία μορφή, κυρίως λόγω των ερμηνειών του Γισδάκη, που γνωρίζει τον τρόπο να συνδέει το «διαφορετικό». Απλώς κάποια τραγούδια δείχνει να έχουν επιτύχει έναν πολύ βασικό στόχο, να μπορείς να τα σιγοψιθυρίσεις δηλαδή, ενώ άλλα μοιάζει να είναι κάπως πιο στριφνά.

Η «Βίκυ του λάθους», ο «Ανυπότακτος», «Ο βραχνάς», τα «Μαύρα σύννεφα», «Ο προφήτης» και η «Νύχτα» είναι κομμάτια, που μπορεί ο καθείς να τ’ ακούσει και να τα ξανακούσει. Ιδίως το τελευταίο μού άρεσε ιδιαιτέρως λόγω ενός-κάποιου θεοδωρακικού ύφους, που να έχει, σήμερα, νόημα και λόγο ύπαρξης. Το λέω, γιατί τα θεοδωρακικά τραγούδια (αυτά που γράφουν άλλοι, εννοώ, στο στυλ του Θεοδωράκη) είναι συνήθως καρικατούρες.

Επαφή: www.metronomos.gr