HARRY ALLEN and FRIENDS πιστοί παραδοσιάρχες

Η λεγόμενη «επιστροφή στις ρίζες» για τον τενόρο σαξοφωνίστα Harry Allen λειτουργεί με εποικοδομητικό τρόπο. Ο άνθρωπος είναι παραδοσιακός, τι να κάνουμε τώρα; Και είναι παραδοσιακός όχι μόνο γιατί διασκευάζει στο “For George, Cole and Duke” [Blue Heron, 2015], την ισχυρή βάση της αμερικανικής τραγουδοποιίας και ορχήστρας (George Gershwin, Cole Porter και Duke Ellington δηλαδή), αλλά και γιατί το παίξιμό του, ο ήχος του, το φύσημά του παραπέμπει στους αρχέτυπους τενορίστες του αμερικανικού songbook, τον Coleman Hawkins και τον Ben Webster. Έτσι, η αύρα των προπολεμικών και των πρώτων μεταπολεμικών ηχογραφήσεων είναι παρούσα στο “For George, Cole and Duke”, ένα άλμπουμ που μεγαλύνεται από την παρουσία όλων ανεξαιρέτως των μουσικών, οι οποίοι ανταποκρίνονται ψυχή τε και σώματι στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της εγγραφής. Ποιοι είναι αυτοί; Πέραν του Harry Allen, η ισραηλινή πιανίστα Ehud Asherie, η μπασίστα και τραγουδίστρια Nicki Parrott (έχει παίξει με Michel Legrand, Randy Brecker, Jose Feliciano κ.ά.), ο ντράμερ Chuck Redd (με συμμετοχές σε περισσότερες από 75 ηχογραφήσεις) και ακόμη, ως special guest, ο περκασιονίστας “Little Johnny” Rivero (σε τρία tracks).

Το ρεπερτόριο είναι όπως αντιλαμβάνεστε… το κλασικό. Από πλευράς Gershwin διασκευάζονται τα “How long has this been going on?”, “Shall we dance?”, “By Strauss”, “They all laughed” και “Who cares? (So long as you care for me)”, από Porter τα “Always true to you in my own fashion”, “Silk stockings”, “I love you Samantha” και “Love for sale”, ενώ από Duke ακούμε τα “In a mellow tone”, “Happy reunion”, “Purple gazelle (Angelica)” και “Mood indigo”.

Φαίνεται λοιπόν πως ο Harry Allen την ψάχνει πολύ με το συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Δεν μένει μόνο στα προφανή και πιο γνωστά θέματα των τριών συνθετών, αλλά πάει και παραπέρα, δίνοντας ακόμη και για ορισμένα πασίγνωστα ευφάνταστες ενορχηστρώσεις – και αναφέρομαι, κατά κύριο λόγο, στο “Love for sale” που αποτελεί μία έξοχη latin-jazz version (η συμμετοχή του Rivero, εδώ, είναι κάτι παραπάνω από αποφασιστική). Επίσης έξοχο είναι και μία όχι τόσο γνωστή σύνθεση του Duke Ellington, το “Purple gazelle” από το “Afro-Bossa” [Reprise, 1963], που και αυτό μετατρέπεται σ’ ένα πύρινο latin-jazz track. Αξίζει, τέλος, να επισημάνω την φωνητική παρουσία τής Nicki Parrott, η οποία ηχεί τέλεια σε μπαλάντες όπως η “How long has this been going on?” (τραγούδι καθαγιασμένο από τις Ella Fitzgerald και Sarah Vaughan, ενώ το έχει πει και ο Van Morrison ανάμεσα σε πολλούς άλλους).

Επαφή: www.blueheronrecords.com