Με το τέλος της δεκαετίας της «αυταπάτης», της δεκαετίας του
’60 εννοώ, όταν το όνειρο για μια προοδευτική αλλαγή της κοινωνίας, με άξονα
και την κουλτούρα, ενταφιαζόταν μέσα στη λάσπη του Woodstock, το νέο trademark ήταν
ήδη έτοιμο, έχοντας και αυτή τη φορά την ίδια παγκόσμια διάχυση.
Έξαλλου, ό,τι ήταν να πουληθεί από την «επανάσταση» είχε προ
πολλού πουληθεί… και άρα ένα καινούριο σύμβολο έπρεπε να αναδειχθεί, που θα στοιχημάτιζε,
με το ίδιο πάθος, στην εσωτερική ανάγκη, τώρα πια, τού… πεπτωκότος για νηστεία
και προσευχή.
O Ιησούς Χριστός ήταν έτοιμος, μπαίνοντας μπροστά στη νέα
ποπ καμπάνια, αφού η δυτική εικόνα του ταίριαζε μ’ εκείνη των hippies, ενώ και η
διδασκαλία του για την αγάπη κ.λπ. κολλούσε με το προηγούμενο «πακέτο» – ούτως ώστε
η μετάβαση προς την νέα «αξία» να γινόταν με τους λιγότερο δυνατούς κραδασμούς.
Με μια μεγάλη διαφορά, όμως…
Η επανάσταση θα μαζευόταν άρον-άρον από τους δρόμους, και θα
κατευθυνόταν προς το… εσωτερικό μας. Θα μετατρεπόταν δηλαδή σε σωτηρία.
Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/music/56795
Τραγουδισταράς ο Roberto Carlos,ο οποίος λατρεύεται κυριολεκτικά στη Βραζιλία.Τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται ελάχιστα,σχεδόν μόνο στο χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα του καναλιού globo,θεσμός πλέον.Κι όποιος τον έχει για μελό τραγουδιστή,ας ψάξει λίγο τη δισκογραφία του και θα βρει μπόλικο fuzz και groove,ειδικά στα 70'ς.Οσο για το συνονόματό του Erasmo κι αν έχουν γράψει κομματάρες μαζί!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή