για το “Téléphérique” των ΜΕΝΤΑ

Υπάρχει «τρέλα», ή έστω τάση. Όλοι, πολλοί, ανακαλύπτουν ξανά τα αναλογικά σύνθια των seventies και των eighties και πάνω εκεί χτίζονται… καριέρες. Και δεν αναφέρομαι οπωσδήποτε στο ελληνικό “Téléphérique/ Une Album Instrumental par MENTA”, αλλά στους Γάλλους Daft Punk και την άψογη vintage «καρέκλα» τού “Random Access Memories”, που μας πήρε και μας σήκωσε τα τελευταία χρόνια. «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» όπως έγραφε κάποτε ο Ρασούλης, κι εν πάση περιπτώσει… καλά είναι κι έτσι!

Το «Téléphérique» των ΜΕΝΤΑ (Κώστας Βλάχας κιθάρες, σύνθια, μπάσο, φωνή, Νίκος Παπαδημητρίου μπάσο, Δημήτρης Λαϊνάς σύνθια, Πάνος Γαλάνης ντραμς) είναι ένα βινύλιο, που αξίζει τα λεφτά του (όπως λέμε). Ένα ορχηστρικό άλμπουμ που αρχίζει και τελειώνει στο πι και φι, αφήνοντάς σου τις καλύτερες των εντυπώσεων. Εννοώ πως «σε φτιάχνει» από την πρώτη στροφή, καθότι είναι απλό και εμπνευσμένο, δίχως περισπούδαστες «δυσκολίες» (που συνήθως λειτουργούν σαν αγκυλώσεις).

Έχω την αίσθηση πως η ανάγκη για καθημερινό τραγούδι οδηγεί πολλές φορές τα συγκροτήματα σε βιαστικές κινήσεις – σε κάτι που ακούγεται, χωρίς να έχει πάντα σαφή λόγο ύπαρξης.

Ωραία… Τραγούδια… Ποπ και ροκ τραγούδια… Και λοιπόν; Τι να τα κάνεις τα τραγούδια, άμα δεν έχουν ουσιαστικούς στίχους και δεν πατάνε σε αληθινά εμπνευσμένες μελωδίες; Δόξα τω θεώ έχουν γραφτεί χιλιάδες μεγάλα άσματα, ελληνικά και μη, σε όλο το εύρος του παρελθόντος και ποτέ δεν θα μας λείψουν (τα άσματα εννοώ).

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/music/56537