το MEDLANTIC JAZZ PROJECT του ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Για τον συνθέτη και ενορχηστρωτή Βασίλη Παπαδόπουλο έχω γράψει κι άλλη φορά στο δισκορυχείον. Στην ανάρτηση της 29/12/2011 είχα αναφερθεί στο άλμπουμ του “Amaryllis” [Musicverlag Orfeas], ένα από τα σημαντικότερα/ωραιότερα εκείνης της χρονιάς. Όπως έγραφα και τότε… ο Βασίλης Παπαδόπουλος είναι μόνιμος κάτοικος Γερμανίας από 45ετίας (τώρα από 50ετίας), κάνοντας από καιρού εις καιρόν εμφανή την παρουσία του προσφέροντας άψογους, επαγγελματικούς, δίσκους. Ο τελευταίος του, το “Salty Water” [Orfeas Music, 2015], όπως και το “Amaryllis” εξάλλου, είναι ηχογραφημένος στην Αμερική, συνδυάζοντας έμπνευση (συνθέσεις δηλαδή που μένουν στο μυαλό σου, αφού έχεις ολοκληρώσει μια πρώτη ακρόαση) και τελειότητα στην απόδοση. Τούτο το τελευταίο οφείλεται στις καλές σχέσεις του έλληνα συνθέτη με τα στούντιο και τους session men στη Νέα Υόρκη (εκεί που παράγεται περισσότερο από το μισό του όγκου της τζαζ στις Ηνωμένες Πολιτείες).

Έτσι, λοιπόν, μία ομάδα αναγνωρισμένων μουσικών, υπό το όνομα Medlantic Jazz Project, είναι εκείνη που πρώτη δίνει «πρόσωπο» στις συνθέσεις του Παπαδόπουλου. Ας δούμε τα μέλη της ένα-ένα. Ο Bob Franceschini είναι σε σοπράνο, τενόρο και άλτο φλάουτο – ένας top session «πνευστός», που έχει συνεργαστεί με τους Mike Stern, Paul Simon, Celine Dion, Tito Puente, Ricky Martin, Lionel Richie, Eddie Palmieri και δεκάδες άλλους. Ο Don Harris είναι σε τρομπέτα και φλούγκελχορν – έχει παίξει και ηχογραφήσει με Tower of Power, Robben Ford, The Temptations, Stevie Wonder, Ben E. King, Bob James, The Four Tops, James Taylor κ.ά. Ο Clifford Carter παίζει πλήκτρα – αν δείτε τη δισκογραφία του στο http://www.cliffordcarter.com/discography.html θα καταλάβετε για τι διαμετρήματος μουσικό συζητάμε. Ο Vinny Valentino είναι στις κιθάρες – ηχογραφεί από το 1988 προσωπικά LP κι έχει βρεθεί στη σκηνή ή το στούντιο με τους Tom Scott, Gary Bartz, John Pattitucci, Randy Brecker, Bob Moses, George Benson, Steve Gadd, Chick Corea, Jimmy McGriff κ.ά. Για τον μπασίστα Dave Anderson να πούμε πως έχει εμφανιστεί με τους Blood Sweat & Tears, Smokey Robinson και Joe Beck, ενώ ο Joel Rosenblatt (που είναι και συμπαραγωγός στο “Salty Water”) είναι περισσότερο γνωστός ως ο ντράμερ των Spyro Gyra… κι αυτό τα λέει όλα. Τέλος, ο κρουστός David Charles, αν πιστέψουμε την Wikipedia και το cduniverse, παίζει μουσική από το 1967, έχοντας περάσει από τους Help Yourself και συνεργαστεί με εκατοντάδες άλλους!

Είναι πρόδηλο, λοιπόν, πως όλοι αυτοί οι παικταράδες, όσο επαγγελματίες και να είναι, δεν μαζεύτηκαν… έτσι για πλάκα, για να παίξουν στο δίσκο ενός «αγνώστου» έλληνα μουσικού. Ο Παπαδόπουλος έχει «όνομα» στο χώρο (κάτι γνωστό τουλάχιστον από την εποχή της «Αμαρυλλίδος»), ένα «όνομα» το οποίον οφείλεται, πρώτον απ’ όλα, στο συνθετικό ταλέντο του. Αυτό το είχα γράψει, για πρώτη φορά, εδώ και πολλά χρόνια (1999), όταν είχε πέσει στα χέρια μου το πρώτο CD του, το “Karibu” και το ξαναλέω και τώρα. Οι συνθέσεις του αγρινιώτη μουσικού έχουν χάρη και ζωντάνια. Είναι σχεδόν τραγούδια – όπως το απολαυστικό “Summernights” (μία «έντεχνη λαϊκή» μελωδία, με τους αμερικανούς επαγγελματίες να της δίνουν τα απαραίτητα mediterranean vibes), ή το έξοχο “Between Spain & Greece”, ένα αθεράπευτο jazz-funk με προγραμματικές μουσικές αναφορές. Κάθε track του “Salty Water” έχει κάτι διαφορετικό να προσφέρει – όπως π.χ. το “Sunday walk” με τα σπάνιας ομορφιάς soli του Franceschini και του Carter στο ηλεκτρικό πιάνο, ή το μελαγχολικό “Ever so close”, ή το… εύρυθμο “Crazy days” (με την κολλητική πνευστή φρασιολογία).

Γενικώς, θα έλεγα πως ο Βασίλης Παπαδόπουλος δίνει ένα ακόμη άλμπουμ τζαζ, ελληνικής τζαζ αν θέλετε, υψηλών, υψηλότατων, υπερατλαντικών προδιαγρφών.

Δεν ξέρω πολλούς έλληνες μουσικούς, που να μπορούν να καταφέρνουν κάτι τέτοιο ξανά και ξανά.

Επαφή: www.orfeas-music.com