ρε άι στο διάολο…

Τι θα γίνει μ’ αυτή την ιστορία με τα eurogroup, τα euroworkinggroup, τις συνόδους κορυφής και όλη την υπόλοιπη βρυξελιώτικη δημοσιοϋπαλληλία; Θα τελειώνουμε μ’ αυτή την ιστορία άμεσα, ή όχι; Θα σταματήσει να μας γυρίζουν τ’ άντερα οι αντιπαθητικοί χαρτογιακάδες, ή θα το πάμε «έτσι» εμπλοκή; Γιατί παρατράβηξε το πράγμα πέντε χρόνια τώρα. Μας πρήξανε τ’ @ρχίδι@... Ας γίνει λοιπόν αυτό που πρέπει να γίνει, για να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Ένα δημοψήφισμα στη μόνη ρεαλιστική και ουσιώδη βάση του, ή εν πάση περιπτώσει εκλογές με το δίλημμα «ευρώ ή όχι ευρώ». Τόσο καθαρό.

Κυρίες και κύριοι «μέσα στο ευρώ» με μειώσεις συντάξεων 30/40%, 100 χιλιάδες δημoσίους υπαλλήλους έξω απ’ την παράγκα, ανεξέλεγκτες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, βασικούς μισθούς της πλάκας, ξεπούλημα των πάντων κ.λπ., κ.λπ., μια ζωή Βουλγαρίας να πούμε ή περίπου, ή «έξω από το ευρώ» και… αχαρτογράφητα ύδατα; Γιατί είναι αχαρτογράφητα τα ύδατα.

Όλα τα υπόλοιπα είναι σκέτο χάσιμο χρόνου. Πρέπει να βρεθεί η δύναμη, ώστε να τεθεί το ερώτημα στον κόσμο. Και να τεθεί στην πιο σκληρή εκδοχή του, για να λυθεί άπαξ δια παντός (ας το ελπίσουμε). Και ο κόσμος να πει, να μιλήσει… με την πεποίθηση πως το νικητήριο ποσοστό δεν θα είναι 50%+1 – καθότι, τότε, ένας νέος εθνικός διχασμός δύσκολα θα αποφευχθεί.

Αυτό είναι το δίλημμα που πρέπει να θέσει, άμεσα, αλλά με σωστή προετοιμασία, η κυβέρνηση στην κοινωνία. Και αν η κοινωνία πει «μέσα», τότε να πράξουμε όλα τα προηγούμενα με τη μία, γιατί κάθε έξι μήνες και κάθε ένα χρόνο δεν γίνεται να ξαναβλέπουμε το ίδιο έργο. Βαρεθήκαμε. Άι σιχτίρ… Και αν η κοινωνία πει «έξω, νισάφι πια…» να ανασκουμπωθούμε για να δούμε πώς θα τη βγάλουμε…

Δεν υπάρχει χρόνος για τίποτ’ άλλο.