OMONOIA SOUND η ψυχή του «σκύλου» πέριξ της πλατείας

Δεν είναι εύκολο να πει κανείς τι ακριβώς ήταν ο «Ήχος της Ομόνοιας». Αν το δούμε γεωγραφικά (κάτω από την πλατεία Ομονοίας ή και πέριξ αυτής) και αισθητικά (δημοτικά, λαϊκά, λαϊκοδημοτικά) μπορεί να πιάσουμε μια πρώτη άκρη, όμως η πορεία είναι δύσβατη. Ακόμη κι εκείνος ο παλαιός διαχωρισμός των μαγαζιών, και κατ’ επέκταση του τραγουδιού της νύχτας σε «σκυλάδικο» και «κωλάδικο», που είχε επιχειρήσει ο Ηλίας Πετρόπουλος (βλ. «Άγιο Χασισάκι» κ.λπ.) δεν μπορεί να εφαρμοστεί επακριβώς στον «Ήχο της Ομόνοιας», και τούτο γιατί οι διάδρομοι επικοινωνίας ανάμεσα στα ποικίλα τραγούδια της νύχτας κάποτε συγκλίνουν.

Έτσι, στην δεκαετία του ’70, και κυρίως προς το τέλος της, ο ήχος του σκυλάδικου φαίνεται να περνά σταδιακώς στο κοσμικό κέντρο – με τον μεγαλοεργολάβο, που τα έχει πλούσια πλέον και τα σπάει, να κάθεται δίπλα στο γιατρό και το δικηγόρο, παρά στον ταξιτζή και τον οικοδόμο.

Από την πλευρά του τραγουδιού, ο Στράτος Διονυσίου του ’80 και λιγότερο ο Δημήτρης Μητροπάνος φέρνουν τον ήχο και τη θεματική του σκυλάδικου στην πρώτη πίστα («Ο Σαλονικιός», «Ο ταξιτζής», «Χιονάνθρωπος»), ενώ και στα πιο «σκληρά» λαϊκά μαγαζιά μπαίνουν ορχήστρες και γίνονται ενορχηστρώσεις (πνευστά κ.λπ.), που, σε πρώτη φάση, δεν έχουν ουδεμία σχέση με τον «αυθεντικό» ήχο της νύχτας. Τα πράγματα μοιάζουν μπερδεμένα…

Η δική μου γνώμη είναι πως το καλύτερο σκυλάδικο τραγούδι, στην αισθητική μεριά του, οφείλει πολλά στο έργο του Τάκη Μουσαφίρη των μέσων του ’70 – παρότι η γέννηση του εν λόγω άσματος περνά από τα sixties και τα «τρίτα» λαϊκά των μικρών εταιρειών. Και αναφέρομαι βασικά στα τραγούδια που έγραψε (ο Μουσαφίρης) για τον Δημήτρη Μητροπάνο, όπως το θρηνητικό «Κάνε κάτι να χάσω το τρένο», το προσωκρατικό «Σε μια στοίβα καλαμιές», το ανελέητο «Σ’ αγαπώ ακόμα» και το σλογκανικό «Τι το θες το κουταλάκι» (που τότε, παλιά, είχε γίνει και ανέκδοτο).

Όλες οι νόρμες του τραγουδιού της νύχτας, οι βασικές αρχές του πλέριου λαϊκού ερωτικού στίχου, με τις παράλληλες «σκληρές» ενοργανώσεις και τις «αντρίκιες» ερμηνείες («αντρίκιες» από άντρες ή γυναίκες), συνωθούνται στα τραγούδια του Μουσαφίρη, περνώντας με το χρόνο, σαν τρόπος δουλειάς, στις εταιρείες της Ομόνοιας. Ποιες ήταν αυτές; Να μερικές…

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/music/56101