Από το κανάλι του φίλου μου Μιχάλη (MikePapas) ένα δυνατό track από τον τελευταίο δίσκο
του Σωτήρη Κοματσιούλη… Επειδή στην προ ημερών ανάρτηση δεν υπήρχε διαθέσιμο
κάτι σχετικό…
πραγματι , δυνατο κομματι και νομιζω ωραια παραγωγη. ενδιαφερουσα η ενορχηστρωση και οι μικρες λεπτομερειες της συνθεσης. ωστοσο, και το λεω χωρις προκαταληψη ή εμπαθεια, θα ηταν πολυ καλυτερο με αλλη φωνη. Τα γυρισματα , η θεατρικοτητα, το υφος , ολα μαζι (κατα τη γνωμη μου) , δεν αλλαζουν απλως το κομματι-συνθεση , αλλα το αλλοιωνουν και γι'αυτο το υποβαθμιζουν. Σαν να φορας ρουχα διαφορετικης υφης που δεν 'δενουν' , και το ενα χαλαει το αλλο. (και για να ισορροπησω την σταση μου , να πω πως τη σχεση φωνης(αποδοσης) και συνθεσης στο 'επιδρομη απο τον αρη' , τη θεωρω αρκετα καλη και κυριως πολυ ενδιαφερουσα.) Προφανως ,θα με ενδιεφερε να ακουσω την δικης σας αποψη.
Από τα πέντε τραγούδια του Σωτήρη Κοματσιούλη, που ανέβασε ο Μιχάλης στο YouTube, επέλεξα ένα, αυτό, για το Δισκορυχείον. Για πολλούς λόγους, και για έναν τελευταίο. Είμαι κι εγώ του Πολυτεχνείου.
Μπορεί να έχεις δίκιο, δεν λέω… οφείλω όμως να πω το εξής.
Το τραγούδι «Πολυτεχνείο ώρα μηδέν» είναι αυτό που λέμε βιωματικό. Ο Κοματσιούλης αναφέρεται στην περίοδο της εξέγερσης (το ’73), την οποία περιγράφει από πολύ κοντά επειδή την έζησε. Και επίτρεψέ μου να πω –επειδή τον έχω ακούσει να το λέει και live– το τραγούδι βγαίνει από μέσα του, «το νοιώθει». Δεν πρέπει δηλαδή να υποτιμήσουμε τη φωνή του δημιουργού-τραγουδοποιού, προς χάριν μιας άλλης ωραιότερης φωνής, αλλά ενδεχομένως «ανώδυνης». Ο singer-songwriter θα πει τα τραγούδια του έτσι όπως μπορεί (φυσικά), αλλά (κυρίως) έτσι όπως τα νοιώθει. Κι αυτό μετράει…
Φυσικά, θα είχε ενδιαφέρον να ακούγαμε το «Πολυτεχνείο ώρα μηδέν» και από κάποιον άλλον ερμηνευτή. Και όχι μόνο για να είχαμε, εμείς, πιο εύκολο… συγκριτικό έργο. Εμπρός λοιπόν ας το ανακαλύψουν οι τραγουδιστές μας, και ας του το ζητήσουν να το πούνε (στη δισκογραφία)…
Γεια σου Γιώργο Γιώτη! Πολύ χαίρομαι για το στίγμα που έδωσες – σαν να μην πέρασε μια μέρα, κι ας έχουν περάσει 25 χρόνια! Θα επικοινωνήσω μαζί σου το συντομότερο.
Συγγνώμη αλλά κάποιες στιγμές δεν καταλαβαίνω τι λέει ο τραγουδιστής, επίσης τραγουδάει πιο αμερικάνικα τα ελληνικά απ' ότι ο Μανιάτης στους Metro Decay.
Κι εδώ το κανάλι του Μιχάλη για περισσότερη απόλαυση. Στο άμεσο μέλλον θα υπάρξει και σχετική ανάρτηση…
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/channel/UCK3sZ9KqKYXSt0NpCmCijaQ
πραγματι , δυνατο κομματι και νομιζω ωραια παραγωγη.
ΑπάντησηΔιαγραφήενδιαφερουσα η ενορχηστρωση και οι μικρες λεπτομερειες της συνθεσης.
ωστοσο, και το λεω χωρις προκαταληψη ή εμπαθεια, θα ηταν πολυ καλυτερο με αλλη φωνη.
Τα γυρισματα , η θεατρικοτητα, το υφος , ολα μαζι (κατα τη γνωμη μου) , δεν αλλαζουν απλως το κομματι-συνθεση , αλλα το αλλοιωνουν και γι'αυτο το υποβαθμιζουν.
Σαν να φορας ρουχα διαφορετικης υφης που δεν 'δενουν' , και το ενα χαλαει το αλλο.
(και για να ισορροπησω την σταση μου , να πω πως τη σχεση φωνης(αποδοσης) και συνθεσης στο 'επιδρομη απο τον αρη' , τη θεωρω αρκετα καλη και κυριως πολυ ενδιαφερουσα.)
Προφανως ,θα με ενδιεφερε να ακουσω την δικης σας αποψη.
Δ.Φ.
Από τα πέντε τραγούδια του Σωτήρη Κοματσιούλη, που ανέβασε ο Μιχάλης στο YouTube, επέλεξα ένα, αυτό, για το Δισκορυχείον. Για πολλούς λόγους, και για έναν τελευταίο. Είμαι κι εγώ του Πολυτεχνείου.
ΔιαγραφήΜπορεί να έχεις δίκιο, δεν λέω… οφείλω όμως να πω το εξής.
Το τραγούδι «Πολυτεχνείο ώρα μηδέν» είναι αυτό που λέμε βιωματικό. Ο Κοματσιούλης αναφέρεται στην περίοδο της εξέγερσης (το ’73), την οποία περιγράφει από πολύ κοντά επειδή την έζησε. Και επίτρεψέ μου να πω –επειδή τον έχω ακούσει να το λέει και live– το τραγούδι βγαίνει από μέσα του, «το νοιώθει». Δεν πρέπει δηλαδή να υποτιμήσουμε τη φωνή του δημιουργού-τραγουδοποιού, προς χάριν μιας άλλης ωραιότερης φωνής, αλλά ενδεχομένως «ανώδυνης». Ο singer-songwriter θα πει τα τραγούδια του έτσι όπως μπορεί (φυσικά), αλλά (κυρίως) έτσι όπως τα νοιώθει. Κι αυτό μετράει…
Φυσικά, θα είχε ενδιαφέρον να ακούγαμε το «Πολυτεχνείο ώρα μηδέν» και από κάποιον άλλον ερμηνευτή. Και όχι μόνο για να είχαμε, εμείς, πιο εύκολο… συγκριτικό έργο. Εμπρός λοιπόν ας το ανακαλύψουν οι τραγουδιστές μας, και ας του το ζητήσουν να το πούνε (στη δισκογραφία)…
Γεια σου Γιώργο Γιώτη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ χαίρομαι για το στίγμα που έδωσες – σαν να μην πέρασε μια μέρα, κι ας έχουν περάσει 25 χρόνια! Θα επικοινωνήσω μαζί σου το συντομότερο.
Συγγνώμη αλλά κάποιες στιγμές δεν καταλαβαίνω τι λέει ο τραγουδιστής, επίσης τραγουδάει πιο αμερικάνικα τα ελληνικά απ' ότι ο Μανιάτης στους Metro Decay.
ΑπάντησηΔιαγραφήA, εσύ έρχεσαι από πολύ παλιά…
ΔιαγραφήΈχω φανατικούς αναγνώστες δεν υπάρχει λόγος…
Λοιπόν, άμα… δυσκολεύεσαι ανώνυμε υπάρχει και ο δίσκος. Αγόρασέ τον. Θα βρεις τυπωμένους τους στίχους.
Έτσι είχα κάνει εγώ με τους Metro Decay…
Παλιός αναγνώστης σου είμαι αλλά φανατικός δεν θα το έλεγα.
ΔιαγραφήΑλλά ακούγοντας το τραγούδι μου θύμισε αρκετά από τα τότε σχόλια (γενικώς).
Αν ηχε προστεση κε μπουζουκη στο κωματυ θα 'ιτανε γαματο (ο τωνος στο δεφτερο α)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει λόγος να παριστάνεις τον Μποστ. Είσαι κατανοητός…
Διαγραφή