CHRIS LIGHTCAP’S BIGMOUTH τζαζ επίκεντρο

Όταν είσαι σούπερ-γκρουπ πρέπει να εμφανίζεσαι και να παίζεις σαν σούπερ-γκρουπ, αλλιώς τι; Οι Bigmouth του μπασίστα Chris Lightcap επιβεβαιώνουν και με το παραπάνω τις πολλές έξτρα τζαζ-δυνατότητές τους, προσφέροντας ένα θαυμάσιο άλμπουμ, το “Epicenter” [clean feed, 2015], δείγμα και αυτό των υψηλών δυνατοτήτων τους. Ας σημειώσουμε ποιοι αποτελούν το γκρουπ, πριν πάμε παρακάτω… Έχουμε και λέμε λοιπόν: Chris Lightcap μπάσο, ακουστικές κιθάρες, όργανο, Craig Taborn wurlitzer, πιάνο, όργανο, Tony Malaby τενόρο σαξόφωνο, Chris Cheek τενόρο σαξόφωνο, Gerald Cleaver ντραμς, κρουστά. Οι εξοικειωμένοι αναγνώστες με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις της σύγχρονης τζαζ σκηνής ήδη έχουν αναγνωρίσει τα ονόματα, και ήδη προσδοκούν την έξτρα απόλαυση…

Το “Nine South” διαρκεί γύρω στα επτάμισι λεπτά. Διακρίνεται για την μεταβλητή μελωδική γραμμή του, τα δεξιοτεχνικά soli (ιδίως στο τενόρο) και το πιάνο σε ρυθμικό ρόλο, να προκαλεί κατ’ ουσίαν το εκρηκτικό του πράγματος. Μπάσο-ντραμς σε αγαστή συμπόρευση, και με το wurlitzer να «χρωματίζει» με πάθος κι εμμονή.

Στο δίλεπτο “White horse” η εισαγωγή με την ακουστική κιθάρα οδηγεί τη σύντομη αυτή σύνθεση αλλού. Υπάρχει μία κάπως ambient αίσθηση με συνεχή breaks απ’ όλα τα όργανα, που της παρέχουν μία πιεστική διάσταση.

Το φερώνυμο “Epicenter” διαρκεί 9 λεπτά… και μετά τη σύντομη πνευστή εισαγωγή ακολουθεί μια συνομιλία μπάσου-ντραμς, που δείχνει, κατά πρώτον, τις εκτελεστικές δυνατότητες των Lightcap και Cleaver… πριν αρχίσει να μπαίνουν ένα-ένα όλα τα υπόλοιπα όργανα, γκρουβάροντας και σουινγκάροντας με άνεση. Απολαυστικός ο Taborn στα keys και εκρηκτικά τα τενόρο των Malaby και Cheek. Κατακλυσμιαία στο βάθος σύνθεση με τρανό rhythm-section.

Με το μπάσο του Lightcap ξεκινά το “Arthur Avenue”, τα κρουστά «σαρώνουν» και λίγες νότες απ’ το wurlitzer «ανοίγουν» σιγά-σιγά το track. Η μελωδία είναι απτή και κατανοητή και γίνεται κατανοητότερη μέσω του mid-tempo. Η γοητεία εδώ έγκειται στην συνεργασία των δύο τενόρων, και του τρόπου που ακούγονται αυτά είτε σε unison είτε όχι.

“Down East” λέγεται το πέμπτο track, κι είναι ένα τρίλεπτο rock κομμάτι κατά βάση, με υπερβαρέα σαξόφωνα, και μονότονη ρυθμική βάση. Η ένταση που βγάζει είναι ανομολόγητη.

Η μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση του CD είναι το δεκάλεπτο “Stillwell”. Ίσως πρόκειται για την πιο καταφανή jazz στιγμή του άλμπουμ, υπό την έννοια πως το bop και το groove συνυπάρχουν μέσα από τον… καταμερισμό μιας blues μελωδίας. Φοβερά τα «χρώματα» του wurlitzer και εντελώς δημιουργική η παρουσία των σαξοφώνων, καθώς μπάσο και ντραμς στρώνουν ένα εξοντωτικό background.

Το προτελευταίο κομμάτι έχει τίτλο “Stone by stone” και διαρκεί 8 λεπτά. Είναι και αυτό, όπως και όλα τα προηγούμενα, σύνθεση του Chris Lightcap και μοιάζει με άσκηση ύφους. Βασικά τα πνευστά κρατούν τον πρώτο ρόλο, με αργά και ολοκληρωμένα παιξίματα, και με τα πλήκτρα να συνοδεύουν σ’ ένα κάπως ιμπρεσιονιστικό background.

Το “Epicenter” θα κλείσει με μια διασκευή –τη μόνη– και τι διασκευή! Οι Bigmouth αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας το “All tomorrow’s parties” των Velvet Underground! Τη βασική μελωδία, που είναι πιστή (πολύ πιστή), την αναλαμβάνουν τα τενόρο, ενώ τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς εισέρχονται σ’ ένα εντελώς υπονομευτικό παιγνίδι, με συνεχείς θορύβους (ας τους πως έτσι) και αυτοσχεδιασμούς, δημιουργώντας το σωστό υπόβαθρο. Περίτεχνη version, που αξίζει να την ακούσουν απαξάπαντες.

Επαφή: www.chrislightcap.com