το… πολύ πρώτο άλμπουμ του MO

Μετά τους εξαιρετικούς «σκληρούς» mid-70s Primevil, η Anazitisi Records τυπώνει ένα ακόμη LP (180άρι σε 200 αντίτυπα) από τον κατάλογο της εταιρείας 700 West, που είχε την έδρα της στην New Palestine της Indiana. Πρόκειται για το “First Album” του Mo (ή Maurice J. Whittemore Jr. όπως ήταν το πλήρες όνομά του), το οποίο κυκλοφόρησε το 1976. Ο Mo ήταν ο ιδρυτής τής 700 West και υπεύθυνος, συνάμα, μερικών «μυθικών» (έτσι συνηθίζουμε να τις λέμε) κυκλοφοριών, όπως του LP των Zerfas ή εκείνου των Dan Modlin & Dave Scott (όχι πως είναι λιγότερο «μυθικοί» οι Primevil). Το “First Album” του είναι ένα… δισυπόστατο long play, που δεν παύει να έχει ενδιαφέρον, έως και πολύ ενδιαφέρον. Δηλαδή, ορισμένες φορές, πάρα πολύ ενδιαφέρον…

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Μο στο επιμελημένο τετρασέλιδο ένθετο της Anazitisi… στην 700 West ηχογραφούσε τα πάντα. Funk, hard rock, country rock, gospel (“all styles!”, όπως σημειώνει), jazz (αν και… “jazz groups didn’t record often”), bluegrass, country, ethnic ακόμη και «κλασική μουσική». Πολλά απ’ αυτά τα ηχογραφήματα ήταν demos, ενώ άλλα τυπώθηκαν σε LP ή 45άρια στο διάστημα 1972-1983, όταν ο Mo «έτρεχε» όχι μόνο την 700 West, αλλά και άλλα παράλληλα labels (Earthwood, Blunderbuss, Silver Sidewalk κ.λπ.).

Η πρώτη πλευρά του “First Album” ανοίγει με το “Nowhere to go”. Αμέσως φαίνονται δύο πράγματα. Πρώτον, πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα… Canterbury άκουσμα (όσο και αν αυτό ακούγεται παλαβό!) και δεύτερον η επίδραση που έχει ασκήσει στον Mo το αμερικάνικο fusion... του Eddie Harris ας πούμε. Να μην ξεχνάμε, δηλαδή, πως ο Harris έκανε μεγάλη φήμη χρησιμοποιώντας το ηλεκτρικώς ενισχυόμενο σαξόφωνό του – κάτι που ακολουθεί και ο Mo, εδώ, με το ηλεκτρικό του όμποε! Ο συνδυασμός synths, υποχθόνιων λουπών και όμποε, με την ηλεκτρική κιθάρα και το deep μπάσο-ντραμς προσφέρει στο κομμάτι μία, απέθαντη, διαχρονική χροιά. Φοβερή εισαγωγή, που θα έκανε τους «μέσους» Soft Machine (για να μην πω και τους Gong) να… κλάσουν μέντες από την τρομάρα τους.

Το “K2 – 3rd movement” είναι επίσης ένα εντυπωσιακό all-synth track. Πάνω σε μια «αιολική σκάλα» ο Mo χτίζει ένα τραγούδι κατά βάση, από το οποίο λείπουν μόνο τα λόγια. Το Korg K2 κάνει τρομερή δουλειά, μέσα από τα διαφορετικά επάλληλα timbre.

Στο 6λεπτο “Slammer” ο Mo ξεφεύγει! Η ηχητική μπάντα δεν διαφέρει από εκείνη του “Nowhere to go”, αν εξαιρέσει κανείς την προσθήκη των φωνητικών. Εδώ, ο τρόπος είναι ο φρύγιος, το ηλεκτρικό όμποε αναπαράγει με θέρμη τη μελωδική γραμμή, με τα φωνητικά σε unisono (ακούγονται σαν όργανο) να στέλνουν τη σύνθεση στο… διάστημα. Μπάσο, ντραμς και synths έρχονται, απλώς, να συμβάλλουν στην οριοθέτηση ενός cosmic funk περιβάλλοντος. Φοβερό!

Το “Congratulations” είναι το πρώτο πραγματικό τραγούδι του άλμπουμ. Με λίγη φαντασία θα μπορούσε να ανήκει στο ρεπερτόριο του… Robert Wyatt ή έστω των mid-70s King Crimson. Τόσο καλό είναι! Και τόσο διαφορετικό! Εδώ, ο Mo… παίρνει πέντε (πώς λέμε… take five;) συνθέτοντας σε κλασικά τζαζ μέτρα με ροκάδικο τρόπο.

Η Side A θα κλείσει με το “Muscle pumpkin” που είναι κάπως free, σαν outtake από Mothers, πηγμένο στον συνθο-ορυμαγδό. Ολοκληρώνεται, έτσι, η πρώτη πλευρά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η B Side δεν έχει σχέση με την πρώτη. Είναι περισσότερο συμβατική, λες και απευθύνεται σε διαφορετικό ακροατήριο. Το εναρκτήριο “Make a little wine”είναι τραγούδι, που ερμηνεύει κατά το ένθετο ο Herman Zerfas (των Zerfas), ενώ κατά τα credits ο D. Zerfas, ο David Zerfas δηλαδή (επίσης των Zerfas). Τι από τα δύο συμβαίνει δεν ξέρω – αν και δεν έχει και τόσο σημασία. Το τραγούδι είναι καλό και θυμίζει κάτι ανάμεσα σε… Stevie Wonder και Oscar Brown, Jr. Φανκιά δηλαδή με κάποιο σχετικό, πρωτόλειο, ραπάρισμα, συν female backing vocals κ.λπ. Είπαμε... καλό.

Το επόμενο έχει τίτλο “Don’t ya think about leavin’” και είναι… country. Τώρα country με σύνθια; – θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Ε ναι. Υπάρχουν όμως και pedal steel κιθάρες, αλλά και τα κλασικά «καμπανωτά» φωνητικά από κάποιον Bill Johnson. Ωραίο τραγούδι.

Στο ίδιο πάνω-κάτω ύφος και το επόμενο track, που τιτλοφορείται “Cross country” και που ακούγεται στ’ αυτιά μου κάπως πιο… ριζοσπαστικό (ίσως γιατί είναι instrumental). Κι εδώ ο συνδυασμός synths, pedal steel και κανονικών κιθαρών είναι εκείνος που κάνει διαφορετικό τούτο το, γενικώς, bluegrass (αλλά με κάποιο ψιλο-φάνκι επίχρισμα) κομμάτι.

Το “Check me out” είναι soul – με τον Mo να προτείνει, και πάλι, κάτι διαφορετικό. Κάτι διαφορετικό για ’κείνον, καθότι το τραγούδι είναι πλήρως χαρακτηριστικό του ’76.

Το προτελευταίο track έχει τίτλο “A little while”, και ακούμε σ’ αυτό, ξανά, τον Mo στο ηλεκτρικό του όμποε. Απ’ αυτή την άποψη θα μπορούσα να μιλήσω για μια σύνθεση, που θα κολλούσε περισσότερο στην πρώτη πλευρά του LP – για καλό το λέω! Μπαλάντα είναι το “A little while”, που τζαζοποιείται στην πορεία, με ωραία χρήση, περαιτέρω, των synths και της ηλεκτρικής κιθάρας.

Το “First Album” θα κλείσει με το “Wait ’til yesterday” που είναι bonus track. Για κομμάτι του… 1978 καλό είναι, αφού το ανεβάζουν με τα παιξίματά τους τόσο ο Larry Lucas (των Primevil) στις κιθάρες, όσο και ο Matthew Watson (των φοβερών Ebony Rhythm Band) στα ντραμς.

Αυτά… και νομίζω πως είναι κατανοητά. Η πρώτη πλευρά «άριστα» (19 στα 20 δηλαδή), η δεύτερη «καλή» (ένα 15αράκι).

Επαφή: www.anazitisirecords.com