KATIE THIROUX ένα σημαντικό ντεμπούτο

Έχει πολλά καλλιτεχνικά προσόντα η Katie Thiroux (από τη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ), κάτι το οποίο δεν είναι δυνατόν να παραβλεφθεί. Έχει κατ’ αρχάς εξαιρετική φωνή. Βαθειά, εκφραστική και καθαρή, δίχως ποτέ να… νιαουρίζει. Παίζει περαιτέρω κοντραμπάσο, ενώ γράφει και δικά της πρωτότυπα τραγούδια στηριγμένα στις μεγάλες τζαζ παραδόσεις (Duke Ellington, Charlie Parker και τα λοιπά). Όλα τούτα τα διαπιστώνει ο καθείς στο παρθενικό CD της “Introducing” [BassKat Music, 2015], την παραγωγή του οποίου έχει επιμεληθεί ο ντράμερ Jeff Hamilton, την ώρα που, στη διανομή, συναντάμε γερές μονάδες της jazz της Δυτικής Ακτής (Roger Neumann τενόρο σαξόφωνο, Graham Dechter κιθάρα, Matt Witek ντραμς).

Το υλικό της Thiroux αποτελείται από πρωτότυπα και στάνταρντ. Αρχή γίνεται με το “There’s a small hotel” των Lorenz & Hart. Έξοχη ερμηνεία, που διακρίνεται για τον άψογο ρυθμό της, τις εντυπωσιακές παύσεις και ανάσες, το χρώμα και την συναισθηματική της κάλυψη. Swing πρώτου μεγέθους, με την κιθάρα του Dechter να έχει τον πρώτο ρόλο και το τενόρο να παρακολουθεί… από απόσταση. Φοβερό blues το “Don’t be on the outside” που ακολουθεί (από το ρεπερτόριο της Sarah Vaughan, της Shirley Horn κ.ά.), δείχνει τις τρανές δυνατότητες της Katie Thiroux στην ερμηνεία και στο timing. Αλλά μήπως το ίδιο δεν ισχύει και με τα επόμενα, το “A beautiful friendship” (Kahn, Styne), το “Wives and lovers” (Bacharach, David) και το “I’m old fashioned” (Kern, Mercer); Η Thiroux επιφυλάσσει για όλα τις πιο ψυχωμένες ερμηνείες, «ζωγραφίζοντας» ταυτοχρόνως με το μπάσο της. Κάπως έτσι έρχεται και η ώρα για το πρώτο δικό της track, που έχει τίτλο “Ray kicks” και είναι αφιερωμένο σε μια μεγάλη επιρροή της, τον θρύλο-μπασίστα Ray Brown (1926-2002). Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό ορχηστρικό (κάπως σαν «διάλειμμα», έτσι όπως τοποθετείται στη μέση του CD), με δεξιοτεχνικό σόλο από την Thiroux στο κοντραμπάσο, που καταδεικνύει ανάμεσα σε άλλα τις επιρροές του πνευματικού δασκάλου της στην ανάπτυξη των walking μπάσων και της χρωματικής κίνησης. Υψηλή εκφραστική απόδοση στο “The one I love (Belongs to somebody else)” του Isham Jones, πριν ακολουθήσουν δύο ακόμη δικά της ορχηστρικά, το “Rosebird” (αναφορά στον Charlie Parker), με το τενόρο του Neumann να σκίζει στον αέρα και με την Thiroux να διδάσκει σε ταχύτητα και εναλλαγές ακόρντων και το “Can’t we just pretend?”, μια (αργή) μπαλάντα, υψηλής δεξιοτεχνικής (εσωτερικής) ορμής.

Τα δύο επόμενα tracks, το “Shiny stockings” (Foster, Fitzgerald) και το “Oh what a beautiful morning” (Rogers, Hammerstein II) που κλείνουν το πρώτο αυτό προσωπικό CD της Katie Thiroux επιβεβαιώνουν –μετά τα όσα προηγούμενα– το πλέον προφανές. Πώς το έλεγαν παλαιά; Νέος (σημαντικότατος) καλλιτέχνης, ανακαλύψτε τον.

Επαφή: www.katiethiroux.com