Τραγουδιστής με κάποια ιστορία, κυρίως στα μαγαζιά της
Θεσσαλονίκης, ο Βασίλης Πρατσινάκης φαίνεται πως έχει και μια μικρή, έως τώρα,
δισκογραφική παρουσία. Για παράδειγμα εντοπίσαμε στο δισκορυχείον τη συμβολή του στο άλμπουμ τού Γιάννη Γεωργιλά «Σιωπή
ν’ ακούσουμε» [Χρωμοδιάσταση ΕΠΕ / MLK, 2018].
Τώρα, ο Β. Πρατσινάκης έχει έτοιμο ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ (το πρώτο του;), που τιτλοφορείται «Άγριος Άνεμος» [Μετρονόμος, 2021], με τον Γ. Γεωργιλά να κάνει την ηχοληψία και την παραγωγή. Επίσης ο Γ. Γεωργιλάς έχει γράψει τα δύο από τα έντεκα τραγούδια του δίσκου (σε στίχους Κωνσταντίνου Χρυσανθάκη), ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια αποτελούν συνθέσεις των Ανδρέα Θωμόπουλου (1), Γιώργου Καζαντζή (2), Απόστολου Ρίζου (1), Γιάννη Καρασάββα (2), Γιάννη Φιλιππουπολίτη (1) και Ευγένιου Δερμιτάσογλου (1). Τέλος, υπάρχει και μια διασκευή στο κλασικό ριζίτικο «Αγρίμια κι αγριμάκια μου».
Το άλμπουμ κινείται στο όριο μεταξύ «έντεχνου» και
«μπαλάντας» ή, αν θέλετε χωρίς... όρια, στο χώρο τής έντεχνης μπαλάντας.
Υπάρχει πλήθος μουσικών που συμμετέχουν στην εγγραφή και βεβαίως αρκετά όργανα (από κιθάρες, βιολί και λαούτο, μέχρι πιάνο, ακορντεόν, φλάουτο και κανονάκι – και άλλα διάφορα). Παρά ταύτα, και παρά την πολύ καλή ηχογράφηση, το άκουσμα δεν ξεχωρίζει. Δεν διαθέτει ήχο, που να το πηγαίνει κάπου πιο ψηλά.
Υπάρχουν στιγμές όπου η κατάσταση ξεφεύγει... προς το καλύτερο εννοούμε, αλλά αυτές είναι μάλλον λίγες. Θέλουμε να πούμε πως χρειαζόταν μεγαλύτερη τόλμη στις ενορχηστρώσεις – κάτι που δεν το σχετίζουμε αναγκαστικώς με τα πολλά όργανα.
Φερ’ ειπείν ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, το «Κάψε τη μάσκα» (του Ευγένιου Δερμιτάσογλου), που μάλιστα είναι γραμμένο «ζωντανά» το 2003, έχει ως lead όργανα το πιάνο, το σαξόφωνο και την κιθάρα σε ωραίο συνδυασμό (αφήνουμε κατά μέρος το κλείσιμο με το “One step beyond” των Madness). Όπως και η φωνή του Β. Πρατσινάκη είναι διαφορετική και βασικά ωραιότερη στο συγκεκριμένο track. Λογικό, αφού συζητάμε για μιαν εγγραφή τόσο παλαιά.
Όμως και από τα νεότερα τραγούδια κάποια είναι πολύ καλά, όπως ας πούμε το πέμπτο στη σειρά «Άγριος άνεμος», του Γιώργου Καζαντζή σε στίχους Ναντίνας Κυριαζή. Μπορεί η φωνή του Β. Πρατσινάκη να ακούγεται κάπως βαρύτερη τώρα, ή και «σπασμένη» αν θέλετε, διαθέτει όμως παραλλήλως και μια δικιά της εκφραστική, που βοηθά τον τραγουδιστή να αποδώσει ωραία το δράμα των λόγων.
Και το εισαγωγικό «Ίσως» του Ανδρέα Θωμόπουλου είναι καλό τραγούδι, όπως και άλλα ενδεχομένως, σαν το «Δίχως όνομα» (πάλι του Γ. Καζαντζή) ή το «Άγιε μου έρωτα» (των Γιάννη Καρασάββα, Σοφίας Κατζούρη).
Το ζήτημα στο άλμπουμ του Βασίλη Πρατσινάκη δεν είναι αναγκαστικώς η ύπαρξη ή όχι κάποιων καλών τραγουδιών (υπάρχουν τέτοια), αλλά κυρίως ο τρόπος αντιμετώπισής τους – ο οποίος θα άξιζε να ήταν πιο τολμηρός.
Επαφή: www.metronomos.gr
Τώρα, ο Β. Πρατσινάκης έχει έτοιμο ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ (το πρώτο του;), που τιτλοφορείται «Άγριος Άνεμος» [Μετρονόμος, 2021], με τον Γ. Γεωργιλά να κάνει την ηχοληψία και την παραγωγή. Επίσης ο Γ. Γεωργιλάς έχει γράψει τα δύο από τα έντεκα τραγούδια του δίσκου (σε στίχους Κωνσταντίνου Χρυσανθάκη), ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια αποτελούν συνθέσεις των Ανδρέα Θωμόπουλου (1), Γιώργου Καζαντζή (2), Απόστολου Ρίζου (1), Γιάννη Καρασάββα (2), Γιάννη Φιλιππουπολίτη (1) και Ευγένιου Δερμιτάσογλου (1). Τέλος, υπάρχει και μια διασκευή στο κλασικό ριζίτικο «Αγρίμια κι αγριμάκια μου».
Υπάρχει πλήθος μουσικών που συμμετέχουν στην εγγραφή και βεβαίως αρκετά όργανα (από κιθάρες, βιολί και λαούτο, μέχρι πιάνο, ακορντεόν, φλάουτο και κανονάκι – και άλλα διάφορα). Παρά ταύτα, και παρά την πολύ καλή ηχογράφηση, το άκουσμα δεν ξεχωρίζει. Δεν διαθέτει ήχο, που να το πηγαίνει κάπου πιο ψηλά.
Υπάρχουν στιγμές όπου η κατάσταση ξεφεύγει... προς το καλύτερο εννοούμε, αλλά αυτές είναι μάλλον λίγες. Θέλουμε να πούμε πως χρειαζόταν μεγαλύτερη τόλμη στις ενορχηστρώσεις – κάτι που δεν το σχετίζουμε αναγκαστικώς με τα πολλά όργανα.
Φερ’ ειπείν ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, το «Κάψε τη μάσκα» (του Ευγένιου Δερμιτάσογλου), που μάλιστα είναι γραμμένο «ζωντανά» το 2003, έχει ως lead όργανα το πιάνο, το σαξόφωνο και την κιθάρα σε ωραίο συνδυασμό (αφήνουμε κατά μέρος το κλείσιμο με το “One step beyond” των Madness). Όπως και η φωνή του Β. Πρατσινάκη είναι διαφορετική και βασικά ωραιότερη στο συγκεκριμένο track. Λογικό, αφού συζητάμε για μιαν εγγραφή τόσο παλαιά.
Όμως και από τα νεότερα τραγούδια κάποια είναι πολύ καλά, όπως ας πούμε το πέμπτο στη σειρά «Άγριος άνεμος», του Γιώργου Καζαντζή σε στίχους Ναντίνας Κυριαζή. Μπορεί η φωνή του Β. Πρατσινάκη να ακούγεται κάπως βαρύτερη τώρα, ή και «σπασμένη» αν θέλετε, διαθέτει όμως παραλλήλως και μια δικιά της εκφραστική, που βοηθά τον τραγουδιστή να αποδώσει ωραία το δράμα των λόγων.
Και το εισαγωγικό «Ίσως» του Ανδρέα Θωμόπουλου είναι καλό τραγούδι, όπως και άλλα ενδεχομένως, σαν το «Δίχως όνομα» (πάλι του Γ. Καζαντζή) ή το «Άγιε μου έρωτα» (των Γιάννη Καρασάββα, Σοφίας Κατζούρη).
Το ζήτημα στο άλμπουμ του Βασίλη Πρατσινάκη δεν είναι αναγκαστικώς η ύπαρξη ή όχι κάποιων καλών τραγουδιών (υπάρχουν τέτοια), αλλά κυρίως ο τρόπος αντιμετώπισής τους – ο οποίος θα άξιζε να ήταν πιο τολμηρός.
Επαφή: www.metronomos.gr
Kwstas Agas
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Βασίλης Πρατσινάκης είναι ταυτισμένος με τις μπουάτ και τις μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης εδώ και 3-4 δεκαετίες. Παρόλο που υπήρξα φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, ενώ και μετά τα φοιτητικά χρόνια συνέχεια περνούσα από Θεσσαλονίκη, δεν έτυχε να τον ακούσω σε κάποια παράσταση του και ... σίγουρα λάθος μου, μιας και, όπως διαπιστώνω από το παραπάνω τραγούδι, έχει εξαιρετική φωνή, γεμάτη θεατρικότητα!! Καλοταξιδος ο δίσκος του. Αν μη τι άλλο ένας προσωπικός δίσκος, με κεντρικό άξονα τη φωνή του, χρειαζόταν στην ελληνική δισκογραφία, μιας και η παρουσία αυτής της υπέροχης ανδρικής φωνής στη δισκογραφία ήταν σπάνια (αν δεν κάνω λάθος είναι ο πρώτος προσωπικός δίσκος του) ...