EFRÉN LÓPEZ / ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΡΜΠΑΣ άτλας

Ο ισπανός πολυ-οργανίστας, συνθέτης και παραγωγός Efrén López από την μια μεριά, και ο έλληνας χειριστής τού νέι βασικά, μα και συνθέτης, Χρήστος Μπάρμπας (Christos Barbas) από την άλλη. Δύο μουσικοί που δεν συνεργάζονται, βεβαίως, για πρώτη φορά, καθώς έχουν συνυπάρξει σε άλμπουμ των L’Ham De Foc, των Yeden, του Ross Daly κ.ά., και τους οποίους συναντάμε τώρα, και πάλι, σ’ ένα νέο CD ηχογραφημένο κάπου στην Μούρθια (Ισπανία), στο διάστημα 14-16 Σεπτεμβρίου 2020. Στο άλμπουμ αυτό, το “Atlas” [Seyir Musik / Outlandish Recordings, 2021], συμμετέχουν μόνον οι δύο μουσικοί, παίζοντας τα εξής όργανα. Ο Efrén López ούτι, λάφτα, άταστη κιθάρα, oğur sazı (εξάχορδο σάζι, επινοημένο από τον Erkan Oğur), αφγανικό rabab, tanpura και ο Χρήστος Μπάρμπας νέι και λάφτα.

Όποιοι έχουν παρακολουθήσει τους δύο μουσικούς, μέσα από τα κατά καιρούς «περιπετειώδη» σχήματά τους, θα έχουν ήδη προσανατολιστεί σε σχέση με το προς τα πού κινείται ηχητικώς το “Atlas”. Συνθέματα, λοιπόν, κατά βάση πρωτότυπα, που κινούνται άλλοτε προς αυτό που, τελείως χοντρικά, αποκαλούμε «μουσικές τής ανατολικής μεσογείου» και άλλοτε προς ένα περισσότερο δυτικότροπο περιβάλλον, με πολλές folk και medieval αναφορές.
Υπάρχει, εννοούμε, μια διάθεση να εκφραστεί μια πανσπερμία ήχων, μέσω κλασικών αυτοσχεδιαστικών προσεγγίσεων και συνομιλιών, πάνω σε συντεταγμένες επιλογές – με τις δύο versions, το “Ben volgra, s’esser poges” του τροβαδούρου του ύστερου Μεσαίωνα Guiraut de Tholoza, που έζησε περί τα μέσα του 13ου αιώνα, και το “Kürdi peşrev” του Tanburi Angeli (1610-1690) να οριοθετούν, από αισθητικής πλευράς, τούτο το πλατύ πλαίσιο.
Ήχος ακουστικός εννοείται, κομμάτια μέσης και μεγάλης διάρκειας (από 5λεπτα μέχρι 11λεπτα), συνήθως αργές και μέσες ταχύτητες, αβίαστες, που παρέχουν χρόνο και χώρο στις μελωδίες να εξελιχθούν το ίδιο νωχελικά, κυκλωτικά, και βεβαίως συνεχείς «συνομιλίες» ανάμεσα στα ποικίλα όργανα, που ακούγονται όλα «ταιριαστά» με το είδος των μουσικών που διακονούν οι López και Μπάρμπας.
Προσωπικώς βρήκα πολύ ενδιαφέροντα, δηλαδή εξαιρετικά, τα «μεσαιωνικά» συνθέματα, το “La nau” για παράδειγμα (στο οποίο δεν ακούγεται νέι) και ακόμη το “Ben volgra…” (που το θυμάμαι από το ρεπερτόριο τού Eduardo Paniagua) και το “Hoquetus” (με τα νυκτά όργανα να ανταποκρίνονται άψογα στους απαιτητικούς μελωδικούς ελιγμούς).
Μαγικές στιγμές κτίζονται και στο 11λεπτο “Jasmin” βεβαίως, μια σύνθεση του Χρήστου Μπάρμπα, με εμφανή «κλασικά οθωμανικά» χαρακτηριστικά, που διαθέτει μιαν υποβλητική-ιεροτελεστική αύρα.
Σε γενικές γραμμές το “Atlas” είναι ένα απαιτητικό άλμπουμ και βασικά θέλει το χρόνο του για να δράσει. Επειδή λοιπόν είναι απαιτητικά και αξιοπρόσεκτα όλα εκείνα που προσφέρει, προϋποθέτει και μια κατάσταση εγρήγορσης, από την μεριά του ακροατή, ώστε να μπορέσει το «μήνυμά» του να διαχυθεί ευρύτερα. 

Επαφή: https://christosbarbas.com/atlas-new-album-with-efren-lopez/