ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΣ λύκε, λύκε είσαι εδώ;

Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα... ο Γιώργος Σταυριανός ήταν ένας από ’κείνους τους ελάχιστους «έντεχνους» συνθέτες, που εμφανίστηκαν στην δισκογραφία μετά το 1980 κατορθώνοντας να συντηρήσουν στην επικαιρότητα ένα τραγούδι παλαιότερων δεκαετιών. Βασικά, αναφερόμαστε στο εξαιρετικό άλμπουμ του «Έρημη Πόλη» (1982), το οποίο ακολούθησαν μερικά ακόμη λιγότερο επιτυχημένα. Πάντα καλός μελωδός, ο Σταυριανός κυκλοφορεί από καιρού εις καιρόν κάποια άλμπουμ, υπενθυμίζοντας την παρουσία του, εμμένοντας, πάντα, σ’ ένα χαμηλών τόνων τραγούδι, ενορχηστρώνοντας με πιάνο, ακουστικές κιθάρες, βιολί… Αν δεν ενορχηστρώνει ο ίδιος τότε οι συνεργάτες του – εδώ ο Κώστας Παρίσσης βασικά και ακόμη ο Γιώργος Καγιαλίκος (ένα τραγούδι). Πού «εδώ»; Μα στο πιο πρόσφατο CD του, το «Λύκε, Λύκε Είσαι Εδώ;» (2021), που κυκλοφορεί τώρα από τον Μετρονόμο.

Σ’ αυτό το άλμπουμ, που περιλαμβάνει δώδεκα tracks, αλλά βασικά έντεκα, ο Γ. Σταυριανός δεν έχει πολλά καινούρια τραγούδια να προτείνει – μόνον έξι. Αυτά τα τραγούδια τα αποδίδουν οι Δώρος Δημοσθένους (1), Παντελής Θαλασσινός (2), Βασίλης Γισδάκης (2) και Πάνος Μπούσαλης (1), ενώ τα λόγια ανήκουν στους Γιώργο Σταυριανό (3), Κωνσταντίνο Μουδάτσο (1), Μάκη Τσίτα (1) και Πάνο Μπούσαλη (1).
Υπάρχει ένα τραγούδι, το πρώτο του άλμπουμ, που αποκαλείται «Λύκε, λύκε είσαι εδώ;» (όπως ακριβώς και ο δίσκος), που σε συνδυασμό μ’ ένα κείμενο τού ιδίου τού Γ. Σταυριανού στο booklet («Το κρίσιμο βήμα»), δημιουργεί ένα θέμα, θέτει ένα ζήτημα, με κοινωνικές, φιλοσοφικές έως και μεταφυσικές προεκτάσεις (σε σχέση με το πανάρχαιο ερώτημα, που αφορά στον προορισμό του ατόμου και κατ’ επέκτασιν της κοινωνίας, μέσα από την αέναη εξέλιξη και την διαχρονική ανάγκη να συνδιαλέγεσαι με τις νέες καταστάσεις που αναδύονται).
Και κάπως έτσι δημιουργούνται, νωρίς-νωρίς, ορισμένες προσδοκίες (δικές μας προσδοκίες εννοούμε), όσον αφορά στα τραγούδια τού CD (που, το επαναλαμβάνουμε, είναι λίγα), οι οποίες όμως γρήγορα και εν πολλοίς δεν επαληθεύονται.
Έχουμε λοιπόν ένα πολύ ενδιαφέρον τραγούδι, στην αρχή, απ’ όποια πλευρά και να το δεις (τραγουδά ο Δ. Δημοσθένους), υπάρχει και το αρκετά καλό «Το τραγούδι μου απόψε» (πάντα σε στίχους του Γ. Σταυριανού, με την φωνή του Π. Θαλασσινού), αλλά από ’κει και πέρα κάπου χάνεται ο στόχος.
Δεν εννοούμε πως τα υπόλοιπα τραγούδια δεν είναι καλά (ίσα-ίσα), απλώς ακούγονται ξεκομμένα σε σχέση με εκείνο που κατανοήσαμε ως concept.
Ό,τι ακούμε εδώ από τον Γιώργο Σταυριανό και τους συνεργάτες του έχει ενδιαφέρον. Και τα ορχηστρικά, εννοούμε, είναι πολύ ωραία (π.χ. το «Νοσταλγία στη Φλώρινα»), καθώς οι μελωδίες βρίσκουν πάντα τον τρόπο να σε αγγίξουν, και μάλιστα πέραν των ενορχηστρώσεων, οι οποίες επιχειρούν, μέσα στο πλαίσιο, που κινείται αισθητικώς, ο συνθέτης, να μην τον «προδώσουν» κατά πρώτον – πράγμα το οποίον καταφέρνουν.
Έχουμε λοιπόν καλή γνώμη, θετική, και γι’ αυτό το άλμπουμ τού Γ. Σταυριανού – και τούτο ανεξαρτήτως των όποιων δικών μας προσδοκιών.  
Επαφή: www.metronomos.gr