GLASGOW COMA SCALE: Sirens [Tonzonen Records,
2021]
Ροκ μπάντα από την Φρανκφούρτη είναι οι Glasgow Coma Scale, με μέλη τους Piotr Kowalski κιθάρες, προγραμματισμός, Marek Kowalski μπάσο και Lala Adamowicz ντραμς. Το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει κι άλλες δουλειές στο παρελθόν, με το πιο νέο άλμπουμ του, το “Sirens”, που θα τυπωθεί σε βινύλιο και CD, να βγαίνει στις αγορές στις 17 Σεπτεμβρίου.
Οι Glasgow Coma Scale
είναι μια δεμένη μπάντα σύγχρονου rock, που κινείται προς post-rock
και stoner κατευθύνσεις. Τυπικός δηλαδή ο προσανατολισμός, αλλά όχι
εντελώς τυπική η περίπτωση αυτής της μπάντας, που έχει τον τρόπο, με τα διάφορα
κομμάτια της, να σε εκπλήσσει.
Το instrumental rock «παίζει» κι εδώ, όπως σε πολλά άλλα ανάλογα συγκροτήματα της ίδιας γενιάς –με τις αδιόρατες αναφορές στο παλαιό progressive πάντα να υπάρχουν – αν και ένα από τα καλύτερα κομμάτια του “Sirens” είναι οπωσδήποτε το έσχατο “One must fall”, που διαθέτει και φωνητικά (όχι τραγούδι, απλώς φωνητικά). Τι άλλο διαθέτει; Στιβαρή ρυθμική δομή, νωχελική ανάπτυξη, συνεχή γεμίσματα στις κιθάρες και μιαν αίσθηση παλαιού γερμανικού ροκ, στυλ Epitaph ας πούμε, με κυρίαρχα τα επικά passages.
Άλλο πολύ καλό track είναι το τέταρτο στη σειρά “Sirens”, το κομμάτι, δηλαδή, που έχει τον ίδιον τίτλο με τον δίσκο. Ωραία σύνθεση, με το ίδιο ωραία μελωδική ανάπτυξη, που περνάει μέσα από την κιθάρα φυσικά – η οποία ακούγεται και σόλο, έστω και σύντομο, και όχι μόνο σε φάση ρυθμική ή με τα γνωστά «κοντά» και επαναλαμβανόμενα riffs. Βεβαίως το «σκληρό» περιτύλιγμα είναι εκείνο που κυριαρχεί κι εδώ, όμως δύσκολα θα το περιγράψεις ως ένα τυπικό stoner το κομμάτι, παρά το βαρύγδουπο της συνολικής κατασκευής.
Σε άλλα tracks πάλι, όπως στο 9λεπτο “Day 366” υπάρχουν κι άλλα progressive στοιχεία (ιδίως στην αρχή με τις ηλεκτρονικές ατασθαλίες), ενώ σε tracks σαν το “Underskin” δεν θα ήταν τελείως άστοχο αν γράφαμε ακόμη και για κάποιους «κοσμικούς» υπαινιγμούς, στην επική τους, πάντα, διάσταση.
Γενικώς, ένα πολύ καλό μελετημένα «σκληρό» άλμπουμ είναι το “Sirens” των Glasgow Coma Scale, κινούμενο αρκετά πιο πάνω από τα στάνταρντ του είδους.
Επαφή: www.tonzonen.de
THE NERVE: Audiodacity [Bird’s Robe Records,
2013/2021]
Συνεχίζει να εορτάζει τα δεκάχρονά της η Bird’s Robe Records από το Σίδνεϋ, ρίχνοντας στην αγορά ένα νέο-παλαιότερο άλμπουμ της, το “Audiodacity” των Nerve (πρώτη κυκλοφορία από το 2013). Σε προηγούμενες αναρτήσεις έχουμε γράψει για κάποια ακόμη γκρουπ τού καταλόγου τής Bird’s Robe (Mish, Mushroom Giant, Dumbsaint, Captain Kickarse and the Awesomes), που τώρα οι δίσκοι τους ξαναμοιράζονται, και αυτό πράττουμε και αυτή τη στιγμή, με το παρόν CD, που κινείται, εντελώς, στο χώρο του... σκληρού ροκ.
Μέλη των Nerve ήταν τότε, το 2013, οι Ezekiel Ox (ex-Full Scale, Mammal, Over-Reactor) φωνή, Lucius Borich (ex-COG, Juice, Floating Me) ντραμς, Davarj Thomas (ex-Pre-Shrunk) μπάσο, συν ακόμη τον κιθαρίστα Glenn Proudfoot και τον audio / visual facilitator Peter “Reggie” Bowman.
Αυτό που κάνει εντύπωση σε τούτη την εγγραφή, και βγαίνει πάνω απ’ όλα, είναι αυτό το... σκληρό ροκ, που γράψαμε πιο πάνω.
Δεν είναι εξάλλου το πιο κοινό, και συνηθισμένο, να βρεις, σήμερα, συγκροτήματα που να παίζουν hard rock, καθώς από την μια μεριά το stoner και από την άλλη μεριά το «μέταλλο» έχουν κονιορτοποιήσει όλον τον ενδιάμεσο χώρο.
Λέμε για γκρουπ, δηλαδή, τα οποία να αποφασίζουν να παίξουν σαν Led Zeppelin, σαν παλιούς Judas Priest ή Budgie ή ακόμη και σαν εκείνους τους Βέλγους, τους Irish Coffee, σε ορισμένα tracks – με επιρροές εννοούμε από τέτοια σχήματα, μεταφερμένες όμως στο τώρα. Και αυτό το τονίζουμε επίσης, το «τώρα» εννοούμε, γιατί οι Nerve είναι ένα γκρουπ σύγχρονο (νομίζουμε πως με κάποια νεότερη μορφή τους υπάρχουν ακόμη), δίχως να το «μπερδεύεις» με τις μπάντες του χθες. Φυσικά, υπάρχουν επιρροές και από το «μέταλλο» εδώ, κυρίως στο τραγούδισμα του Ox, αλλά το ηχητικό μενού είναι hard rock στο απολύτως μεγαλύτερο μέρος του.
Άρα υπάρχει κιθάρα, εδώ, για ν’ ακούσει ο fan και να ευχαριστηθεί, και όχι μόνον riffs, που και αυτά το τερματίζουν – κιθάρα που σολάρει όπως τον παλιό-καλό καιρό, πριμοδοτώντας όσο περισσότερο γίνεται το, ούτως ή άλλως, σκληρό περιβάλλον.
Το “Audiodacity” περιέχει τραγουδάρες σαν τις “Excuse me” και “Down there” (με όλα τα κομμάτια να «σκοτώνουν», με διάρκειες δυο-τρία λεπτά το καθένα).
Επαφή: https://www.birdsrobe.com/
SUPER FLORENCE JAM: S/T [Bird’s Robe Records,
2009/2021]
Αυτό το mini-άλμπουμ, με τα έξι κομμάτια των super FLORENCE jam από το Σίδνεϋ, προέρχεται από το 2009 και δεν είναι κυκλοφορία τής Bird’s Robe Records. Όμως η αυστραλιανή εταιρεία το ξαναρίχνει στην αγορά τώρα, μετά από 12 χρόνια, επειδή, προφανώς, ταιριάζει στην αισθητική της.
Οι super FLORENCE jam (έτσι τους αρέσει να γράφονται) αποτελούνται εκ των Adam Krawczyk φωνή, κιθάρες, Laurence Rosier Staines κιθάρες, φωνή, Mike Solo ντραμς και Alex Tulett μπάσο και κατά βάση είναι ένα «σκληρό» γκρουπ, παρότι υπάρχουν και άλλες επιρροές ανάμεσα (από progressive, μέχρι και indie).
Η μπάντα είναι πολύ επηρεασμένη από τους Led Zeppelin – και πάνω σ’ αυτό το hard rock πλαίσιο επιχειρεί να σταθεί, έχοντας τα τραγούδια της ως βασικά στηρίγματα. Εννοούμε πως οι super FLORENCE jam τα καταφέρνουν μια χαρά σ’ αυτό το παρθενικό δισκάκι τους (θα ακολουθούσαν και άλλα αργότερα), δείχνοντας πως δεν είναι φθηνοί ή τυπικοί μεταπράτες, αλλά μουσικοί με τσαγανό, με δύναμη, που ξέρουν να δημιουργούν πειστικές καταστάσεις.
Μάλιστα όσο κυλάει τούτο το ντεμπούτο τους τόσο περισσότερο καλυτερεύουν και οι Αυστραλοί (εντάξει, το track list είναι τυχαίο, αλλά ας πούμε πως τα κομμάτια είναι ζωντανά σε στούντιο – παίζουν κάπως έτσι, εξάλλου, οι super FLORENCE jam), με τα δύο τελευταία tracks, που είναι και τα πιο μεγάλα σε διάρκεια, το “No time” (4:54) (με τα φωνητικά να ακούγονται σαν ένας φανταστικός συνδυασμός ανάμεσα σε Robert Plant και David Surkamp) και το “No man’s land” (5:12), αληθινά να σκίζουν!
Επαφή: https://www.birdsrobe.com/
EDREDON SENSIBLE: Vloute Panthère [Les Productions du Vendredi, 2021]
Οι Edredon Sensible είναι μια τετραμελής γαλλική ομάδα, που τώρα κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ υπό τον τίτλο “Vloute Panthère”. Από το bandcamp τού γκρουπ δεν υπάρχουν πολλά διαθέσιμα στοιχεία, ούτε καν τα ονοματεπώνυμα των μελών, με τα συνακόλουθα όργανα που χειρίζονται, αλλά ψάχνοντας στο διαδίκτυο κάπου τα εντοπίσαμε... Έχουμε και λέμε λοιπόν: Jean Lacarrière τενόρο σαξόφωνο, Tristan Charles-Alfred βαρύτονο σαξόφωνο, Mathias Bayle ντραμς, κρουστά και Antoine Pedriolle ντραμς, κρουστά.
Αυτοί οι τέσσερις τύποι, δύο σαξοφωνίστες και δύο «κρουστοί» δηλαδή, παρουσιάζουν ένα... rock πολύ jazz, ή μια... jazz πολύ rock.
Είναι δύσκολο να αποφασίσεις τι από τα δύο συμβαίνει, όμως για να το πούμε κάπως αλλιώς, ώστε να γίνουμε και περισσότερο κατανοητοί, οι Γάλλοι παίζουν jazz, και μάλιστα κάπως ελεύθερη jazz, με την δύναμη ενός ροκ συγκροτήματος.
Δεν είναι πρωτοφανές αυτό που προτείνουν, εδώ, οι Edredon Sensible, καθώς τέτοια γκρουπ, ειδικώς στην γαλλική σκηνή, ευδοκιμούν ήδη από τα seventies, όμως από την άλλη μεριά, το κάπως ιδιόμορφο settings τους, χωρίς μπάσο, αλλά με σαξόφωνο που κρατάει το ρυθμό, τους δίνει επιπρόσθετους βαθμούς ελευθερίας, τους οποίους και εκμεταλλεύονται, οι Edredon Sensible, με δημιουργικό τρόπο.
Ροκ μπάντα από την Φρανκφούρτη είναι οι Glasgow Coma Scale, με μέλη τους Piotr Kowalski κιθάρες, προγραμματισμός, Marek Kowalski μπάσο και Lala Adamowicz ντραμς. Το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει κι άλλες δουλειές στο παρελθόν, με το πιο νέο άλμπουμ του, το “Sirens”, που θα τυπωθεί σε βινύλιο και CD, να βγαίνει στις αγορές στις 17 Σεπτεμβρίου.
Το instrumental rock «παίζει» κι εδώ, όπως σε πολλά άλλα ανάλογα συγκροτήματα της ίδιας γενιάς –με τις αδιόρατες αναφορές στο παλαιό progressive πάντα να υπάρχουν – αν και ένα από τα καλύτερα κομμάτια του “Sirens” είναι οπωσδήποτε το έσχατο “One must fall”, που διαθέτει και φωνητικά (όχι τραγούδι, απλώς φωνητικά). Τι άλλο διαθέτει; Στιβαρή ρυθμική δομή, νωχελική ανάπτυξη, συνεχή γεμίσματα στις κιθάρες και μιαν αίσθηση παλαιού γερμανικού ροκ, στυλ Epitaph ας πούμε, με κυρίαρχα τα επικά passages.
Άλλο πολύ καλό track είναι το τέταρτο στη σειρά “Sirens”, το κομμάτι, δηλαδή, που έχει τον ίδιον τίτλο με τον δίσκο. Ωραία σύνθεση, με το ίδιο ωραία μελωδική ανάπτυξη, που περνάει μέσα από την κιθάρα φυσικά – η οποία ακούγεται και σόλο, έστω και σύντομο, και όχι μόνο σε φάση ρυθμική ή με τα γνωστά «κοντά» και επαναλαμβανόμενα riffs. Βεβαίως το «σκληρό» περιτύλιγμα είναι εκείνο που κυριαρχεί κι εδώ, όμως δύσκολα θα το περιγράψεις ως ένα τυπικό stoner το κομμάτι, παρά το βαρύγδουπο της συνολικής κατασκευής.
Σε άλλα tracks πάλι, όπως στο 9λεπτο “Day 366” υπάρχουν κι άλλα progressive στοιχεία (ιδίως στην αρχή με τις ηλεκτρονικές ατασθαλίες), ενώ σε tracks σαν το “Underskin” δεν θα ήταν τελείως άστοχο αν γράφαμε ακόμη και για κάποιους «κοσμικούς» υπαινιγμούς, στην επική τους, πάντα, διάσταση.
Γενικώς, ένα πολύ καλό μελετημένα «σκληρό» άλμπουμ είναι το “Sirens” των Glasgow Coma Scale, κινούμενο αρκετά πιο πάνω από τα στάνταρντ του είδους.
Επαφή: www.tonzonen.de
Συνεχίζει να εορτάζει τα δεκάχρονά της η Bird’s Robe Records από το Σίδνεϋ, ρίχνοντας στην αγορά ένα νέο-παλαιότερο άλμπουμ της, το “Audiodacity” των Nerve (πρώτη κυκλοφορία από το 2013). Σε προηγούμενες αναρτήσεις έχουμε γράψει για κάποια ακόμη γκρουπ τού καταλόγου τής Bird’s Robe (Mish, Mushroom Giant, Dumbsaint, Captain Kickarse and the Awesomes), που τώρα οι δίσκοι τους ξαναμοιράζονται, και αυτό πράττουμε και αυτή τη στιγμή, με το παρόν CD, που κινείται, εντελώς, στο χώρο του... σκληρού ροκ.
Μέλη των Nerve ήταν τότε, το 2013, οι Ezekiel Ox (ex-Full Scale, Mammal, Over-Reactor) φωνή, Lucius Borich (ex-COG, Juice, Floating Me) ντραμς, Davarj Thomas (ex-Pre-Shrunk) μπάσο, συν ακόμη τον κιθαρίστα Glenn Proudfoot και τον audio / visual facilitator Peter “Reggie” Bowman.
Αυτό που κάνει εντύπωση σε τούτη την εγγραφή, και βγαίνει πάνω απ’ όλα, είναι αυτό το... σκληρό ροκ, που γράψαμε πιο πάνω.
Δεν είναι εξάλλου το πιο κοινό, και συνηθισμένο, να βρεις, σήμερα, συγκροτήματα που να παίζουν hard rock, καθώς από την μια μεριά το stoner και από την άλλη μεριά το «μέταλλο» έχουν κονιορτοποιήσει όλον τον ενδιάμεσο χώρο.
Λέμε για γκρουπ, δηλαδή, τα οποία να αποφασίζουν να παίξουν σαν Led Zeppelin, σαν παλιούς Judas Priest ή Budgie ή ακόμη και σαν εκείνους τους Βέλγους, τους Irish Coffee, σε ορισμένα tracks – με επιρροές εννοούμε από τέτοια σχήματα, μεταφερμένες όμως στο τώρα. Και αυτό το τονίζουμε επίσης, το «τώρα» εννοούμε, γιατί οι Nerve είναι ένα γκρουπ σύγχρονο (νομίζουμε πως με κάποια νεότερη μορφή τους υπάρχουν ακόμη), δίχως να το «μπερδεύεις» με τις μπάντες του χθες. Φυσικά, υπάρχουν επιρροές και από το «μέταλλο» εδώ, κυρίως στο τραγούδισμα του Ox, αλλά το ηχητικό μενού είναι hard rock στο απολύτως μεγαλύτερο μέρος του.
Άρα υπάρχει κιθάρα, εδώ, για ν’ ακούσει ο fan και να ευχαριστηθεί, και όχι μόνον riffs, που και αυτά το τερματίζουν – κιθάρα που σολάρει όπως τον παλιό-καλό καιρό, πριμοδοτώντας όσο περισσότερο γίνεται το, ούτως ή άλλως, σκληρό περιβάλλον.
Το “Audiodacity” περιέχει τραγουδάρες σαν τις “Excuse me” και “Down there” (με όλα τα κομμάτια να «σκοτώνουν», με διάρκειες δυο-τρία λεπτά το καθένα).
Επαφή: https://www.birdsrobe.com/
Αυτό το mini-άλμπουμ, με τα έξι κομμάτια των super FLORENCE jam από το Σίδνεϋ, προέρχεται από το 2009 και δεν είναι κυκλοφορία τής Bird’s Robe Records. Όμως η αυστραλιανή εταιρεία το ξαναρίχνει στην αγορά τώρα, μετά από 12 χρόνια, επειδή, προφανώς, ταιριάζει στην αισθητική της.
Οι super FLORENCE jam (έτσι τους αρέσει να γράφονται) αποτελούνται εκ των Adam Krawczyk φωνή, κιθάρες, Laurence Rosier Staines κιθάρες, φωνή, Mike Solo ντραμς και Alex Tulett μπάσο και κατά βάση είναι ένα «σκληρό» γκρουπ, παρότι υπάρχουν και άλλες επιρροές ανάμεσα (από progressive, μέχρι και indie).
Η μπάντα είναι πολύ επηρεασμένη από τους Led Zeppelin – και πάνω σ’ αυτό το hard rock πλαίσιο επιχειρεί να σταθεί, έχοντας τα τραγούδια της ως βασικά στηρίγματα. Εννοούμε πως οι super FLORENCE jam τα καταφέρνουν μια χαρά σ’ αυτό το παρθενικό δισκάκι τους (θα ακολουθούσαν και άλλα αργότερα), δείχνοντας πως δεν είναι φθηνοί ή τυπικοί μεταπράτες, αλλά μουσικοί με τσαγανό, με δύναμη, που ξέρουν να δημιουργούν πειστικές καταστάσεις.
Μάλιστα όσο κυλάει τούτο το ντεμπούτο τους τόσο περισσότερο καλυτερεύουν και οι Αυστραλοί (εντάξει, το track list είναι τυχαίο, αλλά ας πούμε πως τα κομμάτια είναι ζωντανά σε στούντιο – παίζουν κάπως έτσι, εξάλλου, οι super FLORENCE jam), με τα δύο τελευταία tracks, που είναι και τα πιο μεγάλα σε διάρκεια, το “No time” (4:54) (με τα φωνητικά να ακούγονται σαν ένας φανταστικός συνδυασμός ανάμεσα σε Robert Plant και David Surkamp) και το “No man’s land” (5:12), αληθινά να σκίζουν!
Επαφή: https://www.birdsrobe.com/
Οι Edredon Sensible είναι μια τετραμελής γαλλική ομάδα, που τώρα κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ υπό τον τίτλο “Vloute Panthère”. Από το bandcamp τού γκρουπ δεν υπάρχουν πολλά διαθέσιμα στοιχεία, ούτε καν τα ονοματεπώνυμα των μελών, με τα συνακόλουθα όργανα που χειρίζονται, αλλά ψάχνοντας στο διαδίκτυο κάπου τα εντοπίσαμε... Έχουμε και λέμε λοιπόν: Jean Lacarrière τενόρο σαξόφωνο, Tristan Charles-Alfred βαρύτονο σαξόφωνο, Mathias Bayle ντραμς, κρουστά και Antoine Pedriolle ντραμς, κρουστά.
Αυτοί οι τέσσερις τύποι, δύο σαξοφωνίστες και δύο «κρουστοί» δηλαδή, παρουσιάζουν ένα... rock πολύ jazz, ή μια... jazz πολύ rock.
Είναι δύσκολο να αποφασίσεις τι από τα δύο συμβαίνει, όμως για να το πούμε κάπως αλλιώς, ώστε να γίνουμε και περισσότερο κατανοητοί, οι Γάλλοι παίζουν jazz, και μάλιστα κάπως ελεύθερη jazz, με την δύναμη ενός ροκ συγκροτήματος.
Δεν είναι πρωτοφανές αυτό που προτείνουν, εδώ, οι Edredon Sensible, καθώς τέτοια γκρουπ, ειδικώς στην γαλλική σκηνή, ευδοκιμούν ήδη από τα seventies, όμως από την άλλη μεριά, το κάπως ιδιόμορφο settings τους, χωρίς μπάσο, αλλά με σαξόφωνο που κρατάει το ρυθμό, τους δίνει επιπρόσθετους βαθμούς ελευθερίας, τους οποίους και εκμεταλλεύονται, οι Edredon Sensible, με δημιουργικό τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου