ASAF SIRKIS τα καλά λόγια του Robert Wyatt προσθέτουν, γενικώς

Σε άλμπουμ του ισραηλινού ντράμερ / περκασιονίστα Asaf Sirkis, εγκατεστημένου από χρόνια στο Λονδίνο, έχουμε αναφερθεί πολλές φορές. Και στα λεγόμενα «προσωπικά» του, και σε άλλα, στα οποία ο Sirkis εμφανίζεται ως «συμμετοχή». Να θυμίσουμε, από τα προσωπικά, το “Our New Earth” (2019) των Sirkis/Bialas IQ, το “Lighthouse” (2017) των Wingfield / Reuter / Sirkis, το “The Stone House” (2017) των Wingfield / Reuter / Stavi / Sirkis κ.λπ.

Το πιο νέο άλμπουμ του Asaf Sirkis έχει τίτλο “Solar Flash” [Stonedbird Productions / MoonJune Records, 2021] και περιλαμβάνει οκτώ tracks, όλα συντεθειμένα από τον ισραηλινό μουσικό. Στο άλμπουμ αυτό η πλήρης line-up είναι: Asaf Sirkis ντραμς, κρόταλα, Kevin Glasgow bass guitar και Gary Husband σύνθια, πλήκτρα, πιάνο, με τους Sylwia Bialas φωνητικά και Mark Wingfield κιθάρες να συμπληρώνουν ως guests.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως υπάρχει μία νοητή, αλλά όχι και τόσο, ομάδα μουσικών, στην οποία συμμετέχει και ο Sirkis και που «πίνει νερό», όπως λέμε, στο όνομα του Robert Wyatt. Αυτό φαίνεται και από προηγούμενα άλμπουμ, στα οποία είτε διασκευάζονται συνθέσεις τού Wyatt (το “Forest” από το “Cuckooland”, στο άλμπουμ τού Dwiki Dharmawan “Pasar Klewer”, στο οποίο συμμετέχει ο Sirkis), είτε γράφονται καινούριες, με συγκεκριμένες αναφορές σε κλασικούς δίσκους τού βρετανού μουσικού / τραγουδοποιού ή και της «σχολής του Canterbury» ευρύτερα.
Το αποτέλεσμα; Η «φιλία» αυτή, που έχει και απτές ρεαλιστικές βάσεις, δεν είναι μόνον νοητή δηλαδή, οδηγεί τον Robert Wyatt να γράψει τα πολύ ενθαρρυντικά λόγια για τον Asaf Sirkis και το “Solar Flash”, στο μέσα μέρος του triple-folded all paper sleeve, σημειώνοντας μεταξύ άλλων πως... «πρόκειται για μια αξιόλογη ηχογράφηση, με πολύ ξεχωριστές μεμονωμένες “φωνές”, που ωστόσο διατηρεί την αίσθηση ενός ενιαίου ζωντανού οργανισμού».
Και όντως. Το “Solar Flash” είναι ένα πλούσιο, ηλεκτρικό, fusion άλμπουμ, με ποικίλα διασκορπισμένα στοιχεία από τον «ήχο του Canterbury», εκείνου του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ’70, και όσον αφορά στην γενικότερη δομή και ανάπτυξη των συνθέσεων, μα και σε σχέση με κάποια soli ή breaks (κυρίως στα πλήκτρα τού Gary Husband, σε πρώτη φάση, που πολλές φορές αναλαμβάνουν ακόμη και κιθαριστικό ρόλο, όταν απουσιάζει ο Wingfield – χαρακτηριστικό, και αυτό, του Canterbury sound).
Γενικώς θα γράφαμε για ένα περφεξιονιστικό άκουσμα, με στοιχεία και από την progressive King Crimson-ική τεχνοκρατία (“Aquila”), σύνθετο, πυκνό και συμπαγές, που δείχνει την ιδιαίτερη άνεση του Asaf Sirkis να συνθέτει σε αυτά τα «προχωρημένα» επίπεδα, μα και των μουσικών που τον συνοδεύουν να ανταποκρίνονται, σ’ αυτά τα πολύ απαιτητικά περιβάλλοντα, με την άνεση τού πλήρως εκπαιδευμένου και υποψιασμένου επαγγελματία.
Επαφή: www.moonjune.com