31/1/2025
Μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού φορές έχω μιλήσει σε επώνυμο, στο δρόμο, την ώρα που διασταυρωνόμαστε. Το λέω, γιατί δεν μου αρέσει να ενοχλώ τους ανθρώπους. Το εκλαμβάνω σαν ενόχληση δηλαδή – το να μιλήσεις σε κάποιον, που δεν τον γνωρίζεις. Αυτός είναι ο κανόνας. Κι επειδή οι εξαιρέσεις πάνε πάντα μαζί με τους κανόνες, μία από τις λίγες φορές, που θα πήγαινα κόντρα στη συγκεκριμένη αρχή, θα ήταν στη μοναδική συνάντησή μου με τον Δημήτρη Κολλάτο. Θα βοηθούσε και η ώρα, βεβαίως, για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Πρέπει να ήταν κάπου στην αρχή του Μάρτη, του 2013. Ήταν μεσάνυχτα. Και ερημιά. Εγώ ανέβαινα με τα πόδια την Βασιλέως Αλεξάνδρου, λίγο πριν από το Κάραβελ, εκεί στο παρκάκι, ενώ ο Κολλάτος την κατέβαινε. Δηλαδή λίγο πριν διασταυρωθούμε ήμουν πεπεισμένος πως ήταν εκείνος –παρ’ όλο το σκοτάδι– και γι’ αυτό του μίλησα. Καλησπέρα κ. Κολλάτε... κάτι τέτοιο.
Σταμάτησε. Συστηθήκαμε, του είπα ποιος είμαι, του είπα ότι έχω γράψει για το «Θάνατο του Αλέξανδρου» στο μπλογκ (όντως είχα γράψει τον Οκτώβριο του 2012), του είπα ότι έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του, του είπα ότι θα ήθελα πολύ να είχα δει στο θέατρο το «Ένας Έλληνας Σήμερα» (ήμουν μικρός όταν ανέβηκε) και μετά πιάσαμε κουβέντα για τα... μνημόνια. Ήταν η εποχή τους, και ο Κολλάτος το είχε πάρει πολύ ζεστά εκείνο το θέμα (ως γνωστόν θα πω), όπως και οι περισσότεροι Έλληνες εξάλλου. Είχαμε σταθεί κάτω από ένα φανάρι του πάρκου, μια νύχτα του Μαρτίου, σε απόλυτη ερημιά, και τα λέγαμε για κανα μισάωρο, λες και γνωριζόμασταν χρόνια, πριν χωρίσουμε ανταλλάσσοντας τηλέφωνα...
Θα μιλούσαμε και στο τηλέφωνο κάποια στιγμή αργότερα, όταν θα μου έλεγε πως του είχε αρέσει το κείμενο για τον «Θάνατο του Αλέξανδρου» –το οποίο υπάρχει εμπλουτισμένο και στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου»–, καλώντας με και στο σπίτι του, με την αφορμή κάποιας προβολής κ.λπ. Τελικά, δεν ξανασυναντηθήκαμε δια ζώσης, ξαναπιάνοντας επαφή στο facebook, όταν τον βρήκα και γίναμε «φίλοι».
Και αυτό.
Διάβασα χθες σε μια κοινή νεκρολογία που μοιράστηκε στα σάιτ, γεμάτη από διάφορες ανακρίβειες, πως το πρώτο βιβλίο του από το 1956, που ήταν ποιητικό, είχε τίτλο «Δέκα ερωτικά ποιήματα». Το βιβλίο αυτό, που είχε τίτλο απλώς «Ποιήματα» κι είχε κυκλοφορήσει ιδιωτικά όντως το 1956 σε 500 αντίτυπα, περιείχε 14 ποιήματα του 19χρονου τότε Κολλάτου, που δεν ήταν όλα σώνει και καλά «ερωτικά». Το βιβλίο αυτό, που είναι πολύ σπάνιο, το είχα βρει, τυχαία φυσικά, σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο της Πάτρας, λίγους μήνες μετά από τη συνάντησή μας, και το θεώρησα κάπως «καρμικό» σαν γεγονός. Πως το βιβλίο με περίμενε σ’ εκείνο το μαγαζί, για να πάω εγώ εκεί και να το πάρω...
Ένα... κινηματογραφικό ποίημα του 19χρονου Δημήτρη λοιπόν, από το εν λόγω βιβλίο...
Μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού φορές έχω μιλήσει σε επώνυμο, στο δρόμο, την ώρα που διασταυρωνόμαστε. Το λέω, γιατί δεν μου αρέσει να ενοχλώ τους ανθρώπους. Το εκλαμβάνω σαν ενόχληση δηλαδή – το να μιλήσεις σε κάποιον, που δεν τον γνωρίζεις. Αυτός είναι ο κανόνας. Κι επειδή οι εξαιρέσεις πάνε πάντα μαζί με τους κανόνες, μία από τις λίγες φορές, που θα πήγαινα κόντρα στη συγκεκριμένη αρχή, θα ήταν στη μοναδική συνάντησή μου με τον Δημήτρη Κολλάτο. Θα βοηθούσε και η ώρα, βεβαίως, για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Πρέπει να ήταν κάπου στην αρχή του Μάρτη, του 2013. Ήταν μεσάνυχτα. Και ερημιά. Εγώ ανέβαινα με τα πόδια την Βασιλέως Αλεξάνδρου, λίγο πριν από το Κάραβελ, εκεί στο παρκάκι, ενώ ο Κολλάτος την κατέβαινε. Δηλαδή λίγο πριν διασταυρωθούμε ήμουν πεπεισμένος πως ήταν εκείνος –παρ’ όλο το σκοτάδι– και γι’ αυτό του μίλησα. Καλησπέρα κ. Κολλάτε... κάτι τέτοιο.
Σταμάτησε. Συστηθήκαμε, του είπα ποιος είμαι, του είπα ότι έχω γράψει για το «Θάνατο του Αλέξανδρου» στο μπλογκ (όντως είχα γράψει τον Οκτώβριο του 2012), του είπα ότι έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του, του είπα ότι θα ήθελα πολύ να είχα δει στο θέατρο το «Ένας Έλληνας Σήμερα» (ήμουν μικρός όταν ανέβηκε) και μετά πιάσαμε κουβέντα για τα... μνημόνια. Ήταν η εποχή τους, και ο Κολλάτος το είχε πάρει πολύ ζεστά εκείνο το θέμα (ως γνωστόν θα πω), όπως και οι περισσότεροι Έλληνες εξάλλου. Είχαμε σταθεί κάτω από ένα φανάρι του πάρκου, μια νύχτα του Μαρτίου, σε απόλυτη ερημιά, και τα λέγαμε για κανα μισάωρο, λες και γνωριζόμασταν χρόνια, πριν χωρίσουμε ανταλλάσσοντας τηλέφωνα...
Θα μιλούσαμε και στο τηλέφωνο κάποια στιγμή αργότερα, όταν θα μου έλεγε πως του είχε αρέσει το κείμενο για τον «Θάνατο του Αλέξανδρου» –το οποίο υπάρχει εμπλουτισμένο και στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου»–, καλώντας με και στο σπίτι του, με την αφορμή κάποιας προβολής κ.λπ. Τελικά, δεν ξανασυναντηθήκαμε δια ζώσης, ξαναπιάνοντας επαφή στο facebook, όταν τον βρήκα και γίναμε «φίλοι».
Και αυτό.
Διάβασα χθες σε μια κοινή νεκρολογία που μοιράστηκε στα σάιτ, γεμάτη από διάφορες ανακρίβειες, πως το πρώτο βιβλίο του από το 1956, που ήταν ποιητικό, είχε τίτλο «Δέκα ερωτικά ποιήματα». Το βιβλίο αυτό, που είχε τίτλο απλώς «Ποιήματα» κι είχε κυκλοφορήσει ιδιωτικά όντως το 1956 σε 500 αντίτυπα, περιείχε 14 ποιήματα του 19χρονου τότε Κολλάτου, που δεν ήταν όλα σώνει και καλά «ερωτικά». Το βιβλίο αυτό, που είναι πολύ σπάνιο, το είχα βρει, τυχαία φυσικά, σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο της Πάτρας, λίγους μήνες μετά από τη συνάντησή μας, και το θεώρησα κάπως «καρμικό» σαν γεγονός. Πως το βιβλίο με περίμενε σ’ εκείνο το μαγαζί, για να πάω εγώ εκεί και να το πάρω...
Ένα... κινηματογραφικό ποίημα του 19χρονου Δημήτρη λοιπόν, από το εν λόγω βιβλίο...
31/1/2025
Την απώλεια του Δημήτρη Κολλάτου την κρίνω ως πολύ σημαντική για το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.
Δεν ήταν μόνο οι ταινίες του, δεν ήταν μόνο τα βιβλία του (λογοτεχνικά και ποιητικά), δεν ήταν μόνο τα προκλητικά θεατρικά έργα του, που αναστάτωναν την Αθήνα στα σέβεντις και τα έιτις, ήταν και οι πάντα ρηξικέλευθες απόψεις του σε σχέση με την πατρίδα, τη θρησκεία, την εκκλησία, την πολιτική και άλλα διάφορα ζητήματα του δημόσιου βίου, όπως ήταν και η αποφασιστικότητά του να ευαισθητοποιήσει τους Έλληνες, μόνος του αυτός, ήδη από τα χρόνια του ’80, σε σχέση με τον αυτισμό, και τα παιδιά που υπέφεραν και υποφέρουν απ’ αυτή την αθεράπευτη διαταραχή.
Έχω γράψει σίγουρα 3-4 κείμενα για τον Δημήτρη Κολλάτο μέσα στα χρόνια και σίγουρα θα γράψω κι άλλα και στο μέλλον. Αυτά για την ώρα...
[Στη φωτό ο Δημήτρης Κολλάτος και η σύζυγός του και στην
πραγματική ζωή Αρλέτ Μπωμάν στη δραματική ταινία του 1966 «Ο Θάνατος του
Αλέξανδρου»]
Την απώλεια του Δημήτρη Κολλάτου την κρίνω ως πολύ σημαντική για το σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό.
Δεν ήταν μόνο οι ταινίες του, δεν ήταν μόνο τα βιβλία του (λογοτεχνικά και ποιητικά), δεν ήταν μόνο τα προκλητικά θεατρικά έργα του, που αναστάτωναν την Αθήνα στα σέβεντις και τα έιτις, ήταν και οι πάντα ρηξικέλευθες απόψεις του σε σχέση με την πατρίδα, τη θρησκεία, την εκκλησία, την πολιτική και άλλα διάφορα ζητήματα του δημόσιου βίου, όπως ήταν και η αποφασιστικότητά του να ευαισθητοποιήσει τους Έλληνες, μόνος του αυτός, ήδη από τα χρόνια του ’80, σε σχέση με τον αυτισμό, και τα παιδιά που υπέφεραν και υποφέρουν απ’ αυτή την αθεράπευτη διαταραχή.
Έχω γράψει σίγουρα 3-4 κείμενα για τον Δημήτρη Κολλάτο μέσα στα χρόνια και σίγουρα θα γράψω κι άλλα και στο μέλλον. Αυτά για την ώρα...
30/1/2025
Marianne Faithfull as Lilith / "Lucifer Rising" (1972) (dir. Kenneth Anger)
Marianne Faithfull as Lilith / "Lucifer Rising" (1972) (dir. Kenneth Anger)
Είναι μια ωραία συζήτηση, με τον δημοσιογράφο Ανδρέα
Σταματόπουλο, για τον ραδιοσταθμό Flash 99.4 της Θεσσαλονίκης, που συνέβη
προχθές.
Συζητάμε, με αφορμή το "Ραντεβού στο Κύτταρο"
[Όγδοο, 2024], και για το βιβλίο, και για το ελληνικό ροκ και την ποπ, και για
άλλα διάφορα (πρόσωπα,, συγκροτήματα, καταστάσεις κ.λπ.). Σας προτείνω να την
ακούσετε... στο λινκ που ακολουθεί.
https://www.youtube.com/watch?v=TKSpPy4nh4U
https://www.youtube.com/watch?v=TKSpPy4nh4U
29/1/2025
Το έχω πει πολλές φορές. Τα βιβλία που μεταφέρουν προφορικές ιστορίες θέλουν τσεκάρισμα από γνώστες των αντικειμένων, αλλιώς δίνουν λάθος πληροφορίες δίχως να είναι αυτή η πρόθεσή τους (και είναι κρίμα). Είναι άλλο ο διορθωτής ή και ο επιμελητής των κειμένων (της ορθογραφίας και της σύνταξης), και άλλο ο άνθρωπος που ξέρει γεγονότα και καταστάσεις μέσα από πηγές, έχοντας τον τρόπο να επαληθεύσει ή όχι τον προφορικό λόγο. Οι εκδοτικοί οίκοι δεν έχουν τέτοιους ανθρώπους στη δούλεψή τους – απλώς επαφίενται στην καλή διάθεση των συγγραφέων, που τις απείρως περισσότερες φορές δεν επαρκεί.
[τη Δημοκρατική Αλλαγή, την εφημερίδα της Αριστεράς από το
μέσο του '60, που την έκλεισε η χούντα, δεν την βρήκα στο γιουσουρούμ, ούτε την
αγόρασα από το διαδίκτυο – την είχε ο πατέρας μου χωμένη σ’ ένα συρτάρι, και
την ανακάλυψα στο παλιό μου σπίτι πριν από μερικά χρόνια...]
Το έχω πει πολλές φορές. Τα βιβλία που μεταφέρουν προφορικές ιστορίες θέλουν τσεκάρισμα από γνώστες των αντικειμένων, αλλιώς δίνουν λάθος πληροφορίες δίχως να είναι αυτή η πρόθεσή τους (και είναι κρίμα). Είναι άλλο ο διορθωτής ή και ο επιμελητής των κειμένων (της ορθογραφίας και της σύνταξης), και άλλο ο άνθρωπος που ξέρει γεγονότα και καταστάσεις μέσα από πηγές, έχοντας τον τρόπο να επαληθεύσει ή όχι τον προφορικό λόγο. Οι εκδοτικοί οίκοι δεν έχουν τέτοιους ανθρώπους στη δούλεψή τους – απλώς επαφίενται στην καλή διάθεση των συγγραφέων, που τις απείρως περισσότερες φορές δεν επαρκεί.
29/1/2025
Ευχαριστώ πολύ τον Κώστα Προβατά για την παρουσίαση της δουλειάς μου, μέσα από το σάιτ Μουσικόγραμμα.
Είχε προηγηθεί μια συζήτησή μας για τις «Cult Όψεις του
Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024], ενώ τώρα συζητάμε και για το «Ραντεβού
στο Κύτταρο» [Όγδοο, 2024]. Η συζήτηση στο λινκ...
https://www.mousikogramma.gr/synenteukseis/arthro/fontas_trousas_sto_rok_h_teleutaia_leksi_den_eipothike_oute_tha_eipothei_pote-5949/#gsc.tab=0
Ευχαριστώ πολύ τον Κώστα Προβατά για την παρουσίαση της δουλειάς μου, μέσα από το σάιτ Μουσικόγραμμα.
https://www.mousikogramma.gr/synenteukseis/arthro/fontas_trousas_sto_rok_h_teleutaia_leksi_den_eipothike_oute_tha_eipothei_pote-5949/#gsc.tab=0
28/1/2025
>>«Τα παιδιά με τα μαλλιά και τα μαύρα ρούχα» θα είναι εκεί. Το 1972 ο Διονύσης Σαββόπουλος δήλωνε «είμαι ένας Έλλην που παίζει ροκ». Το 2025 θα είναι ένας Έλλην που θα παίξει ροκ στο Rockwave, με το φεστιβάλ να γιορτάζει τα 30 χρόνια του.<<
Το «είμαι ένας Έλλην που παίζει ροκ» το έφερα εγώ για πρώτη φορά στο φως το 2015, σ’ ένα κείμενό μου στο LiFO. gr, βγαλμένο από μια σπάνια συνέντευξη του Σαββό, από το 1972 (δες στα σχόλια) κι έχει ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα, που συνδέεται με την τότε εποχή (και με τα πριν και τα μετά του).
Τώρα το βλέπω παντού. Το έχουν πάρει, σχετικοί και άσχετοι, το έχουν κάνει μαστίχα και το κολλάνε οπουδήποτε...
>>«Τα παιδιά με τα μαλλιά και τα μαύρα ρούχα» θα είναι εκεί. Το 1972 ο Διονύσης Σαββόπουλος δήλωνε «είμαι ένας Έλλην που παίζει ροκ». Το 2025 θα είναι ένας Έλλην που θα παίξει ροκ στο Rockwave, με το φεστιβάλ να γιορτάζει τα 30 χρόνια του.<<
Το «είμαι ένας Έλλην που παίζει ροκ» το έφερα εγώ για πρώτη φορά στο φως το 2015, σ’ ένα κείμενό μου στο LiFO. gr, βγαλμένο από μια σπάνια συνέντευξη του Σαββό, από το 1972 (δες στα σχόλια) κι έχει ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα, που συνδέεται με την τότε εποχή (και με τα πριν και τα μετά του).
Τώρα το βλέπω παντού. Το έχουν πάρει, σχετικοί και άσχετοι, το έχουν κάνει μαστίχα και το κολλάνε οπουδήποτε...
