τέσσερα χρόνια χωρίς τον ΧΡΗΣΤΟ ΚΥΡΙΑΖΗ – ένας σπουδαίος και ακομπλεξάριστος τραγουδοποιός, με φοβερό γκελ στον κόσμο

Ο Χρήστος Κυριαζής, που πέθανε σαν σήμερα, το 2021, δεν ήταν κάποια αμελητέα ποσότητα. Απεναντίας ήταν ένας από τους καλύτερους ροκολαϊκούς τραγουδοποιούς μας από το ’80 και μετά. Δυνατό ροκολαϊκό έφτιαχνε και ο Αντώνης Βαρδής φυσικά, αλλά ο Κυριαζής, εν αντιθέσει με τον Βαρδή, ήταν και ο στιχουργός, σχεδόν πάντα, των τραγουδιών του (ενώ ο Βαρδής σπάνια έγραφε στίχους). Ο Κυριαζής το είχε όλο το «πακέτο» δηλαδή, και σαν μελωδός ήταν απλός και πηγαίος, πράγμα που του έδινε πάντα ένα ξεπέταγμα σε σχέση με άλλους, που κάνανε την ίδια δουλειά μ’ εκείνον.
Το ότι επέμενε επίσης να τραγουδάει με τη μη-φωνή του σημαίνει πως είχε βρει ένα ακόμη «κουμπί», για να επιβληθεί, καθότι ο κόσμος πολύ συχνά εντυπωσιάζεται από το «λάθος» και την «αδυναμία», αφού ο καθείς βλέπει σ’ αυτά (στα «λάθη και τις «αδυναμίες» των φτασμένων) τον εαυτό του. Σου λέει... αφού καταφέρνει και τραγουδάει ο Κυριαζής, όλα είναι μπορετά.

Τα τραγούδια του Κυριαζή, και αναφέρομαι σ’ αυτά που έλεγε εκείνος, ήταν απλά, και ορισμένα κάπως αστεία, για τα δικά μου γούστα (θυμάμαι πως ξεκαρδιζόμουν όποτε άκουγα το «έλα μωράκι μου, το στρώμα είναι καπιτονέ»), αλλά επειδή ο ίδιος είχε κάπου το γνώθι σαυτόν τα καλυτερότερα από τα τραγούδια του τα έδινε να τα πούνε άλλοι. Όχι πως δεν είπε και ο ίδιος πολλά δυνατά κομμάτια.
Να θυμηθούμε το «Κυριακή απόγευμα» (Βασίλης Λέκκας) από τους Αγώνες της Κέρκυρας το ’81, το «Αύριο» (Ηλίας Ασβεστόπουλος & 2002 GR), τα «Αυτά τα βράδια (Δραπετσώνα)» και «Βαρέθηκα να ζω» (Βλάσσης Μπονάτσος), το «Χρόνια που έχασες» (Σταύρος Λογαρίδης), το «Και να ’ρθεις με το μίνι-μπας» (Γιάννα Κομνηνού) και ορισμένα ακόμη.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/tessera-hronia-horis-ton-hristo-kyriazi