Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ…

Ξαναείδα, χθες βράδυ, τους «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη στο MEGA, τους αφιερωμένους στην Κατερίνα Γώγου, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Νικόλα Άσιμο. Η εκπομπή, που δεν μου άρεσε καθόλου, ήταν ακόμη μία αγιογραφική, μυθιστορηματική αντιμετώπιση της πορείας τριών ανθρώπων-καλλιτεχνών, που δεν είχαν κανένα εμφανές κοινό σημείο. Πράγμα το οποίον ακούστηκε κι εκεί, μια-δυο φορές. «Ήταν σπάνια στην ίδια παρέα» ειπώθηκε κάποια στιγμή στην αρχή. «Ήταν διαφορετικά άτομα» επεσήμανε και ο σκηνοθέτης Γιώργος Κορδέλλας, προς το τέλος. Οπότε η ερώτηση τίθεται αβίαστα. Αφού επρόκειτο για διαφορετικά άτομα, πως στο καλό ενώθηκαν κάτω από μια ταμπέλα, εκείνη των «αγίων» (και των Εξαρχείων); Έχω απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα εδώ (http://is.gd/z0dbcH) και δεν υπάρχει λόγος να ξαναγράψω τα ίδια. Απλώς, εκείνο που μ’ ενοχλεί, κάθε φορά και περισσότερο, είναι οι υπερβολές και οι ανέξοδες ποιητικούρες. Δεν τις ανέχομαι. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
«Τον Άσιμο τον λάτρεψαν οι τρελαμένοι…» είπε ο Θεοδωράκης (προσωπικώς δεν νοιώθω καθόλου τρελαμένος κι ας ακούω Άσιμο 30 χρόνια), ενώ ο Αντώνης Καφετζόπουλος απεφάνθη πως «ο Σιδηρόπουλος ήταν το μόνο αυθεντικό ταλέντο της γενιάς μας» (η έμφαση δική μου). «Ο Σιδηρόπουλος ήταν τόσο όμορφος και ταυτόχρονα τόσο ασθενικός. Άλλοτε έμοιαζε του Τζέιμς Ντιν, κι άλλοτε με πρόσωπα που απεικονίζονται σε έργα της Αναγέννησης(…). Θεώρησα πως έφυγε προς τ’ άστρα μ’ ένα άρμα από αυτά που περιγράφει ο Ευριπίδης ή ο Σοφοκλής στο τέλος κάποιας τραγωδίας τους» ακούγεται να λέει ο Γιώργος Χρονάς χτυπώντας μας αλύπητα, ενώ βγήκα από τα ρούχα μου όταν άκουσα τον Θεοδωράκη να λέει για το «λάθος σουτάρισμα» που έστειλε τον Σιδηρόπουλο στον τάφο. Ο λαϊκισμός στην απόλυτη υπηρεσία του «μύθου». Ακούς εκεί «σουτάρισμα»… Είναι ν’ απορεί κανείς με την ευκολία της TV να αναπλάθει και να οικειοποιείται τη διάλεκτο των τοξικομανών (και ό,τι άλλο – χιλιάδες άλλα), κάνοντάς την κτήμα μας. Κι εκείνο τέλος (ακούγεται ευφυές), που είπε ο Τόλης Μαστρόκαλος (μπασίστας των Σπυριδούλα) επίσης δεν ισχύει. Ότι ο Σιδηρόπουλος την πάτησε κατά μίαν έννοια. «Έπινε γιατί πιάστηκε κορόιδο. Υποτίμησε τον κίνδυνο και νομίζω ότι είναι εκφραστής μιας γενιάς, της πρώτης γενιάς, που πλήρωσε το λογαριασμό, χωρίς να έχει πάρει στα χέρια της τον τιμοκατάλογο». Τον «τιμοκατάλογο» τον είχαν πάρει πολλοί άλλοι στα χέρια τους πριν από το Σιδηρόπουλο, πληρώνοντας (και) με τη ζωή τους. Αρκετούς, δε, από ’κείνους θα τους ήξερε σίγουρα κι ο μακαρίτης, γιατί ήταν είδωλά του. Άρα λοιπόν δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί – ούτε για τον Σιδηρόπουλο, ούτε για κανέναν άλλον – πως τον πιάσανε κορόιδο, πως δεν ήξερε και πως την πάτησε σαν αγράμματος. Δεν έζησε στο Μεσαίωνα.
Αυτά τα ολίγα.

5 σχόλια:

  1. ....νομιζω οτι δεν παιζει να εχω μισησει αλλη ''φυλη'' περοσσοτερο απο τους ΣιδηροπουλοΑσιμικους κατα τα χρονια της εφηβειας μου (μεσα δεκαετιας '80).Μαυροδαφνη/Ψευτοαριστερισμος/Τρακα/κακο γουστο σε οτιδηποτε.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εννοείς όσους ακολουθούσαν κατά πόδας τους συγκεκριμένους τραγουδοποιούς.
    Πιθανώς να ήταν και έτσι… Εγώ, ας πούμε, που τους άκουγα και τους παρακολουθούσα (όπως και δεκάδες άλλους ελληνόφωνους), γούσταρα τη μαυροδάφνη, αλλά δεν ήμουν ούτε ψευτοαριστεριστής (ούτε αριστεριστής), ούτε τρακαδόρος… Για δε τα περί «κακού γούστου σε οτιδήποτε», τι να πω; Αυτό είναι ζήτημα πιο προσωπικό, που το κρίνει ο καθένας μόνος του (και για τον εαυτό του).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι ναρκομανείς, οι σχιζοφρενείς και οι καταθλιπτικοί είναι γοητευτικοί όταν δεν είσαι υποχρεωμένος να υφίστασαι τις κρίσεις και τα ξεσπάσματά τους και να μυρίζεις την αναπνοή και τα ούρα τους. Και δημιουργούν μύθους που είναι πολύ εύκολο να παρασύρουν κάποια παιδιά χωρίς στερεό υπόβαθρο. Γι' αυτό και αυτή η εκπομπή ήταν μια αλητεία από την αρχή ως το τέλος. Όπως και η άλλη που έκανε ο Θεοδωράκης με τους "επώνυμους" αλκοολικούς. Όσο για τον Σιδηρόπουλο και τους Σπυρόπουλους, δεν έχουν ούτε το ένα εκατοστό του ταλέντου που έχουν πολλά σημερινά συγκροτήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ....φιλε animal δε θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο με τις 3 τελευταιες γραμμες του σχολιου σου,επιτελους να απλλαγουμε απ'αυτα τα φαντασματα της Ελληνικης Ροκ (ποσο μισω αυτη την εκφραση-ουτε καν Rock)και μιλαω περισσοτερο για εμας τους λιγο μεγαλυτερους που φαγαμε (αλλα δε μασησαμε)ολη αυτη τη δηθενια των καταραμενων περιθωριακων και καλα ποιητων και ολη αυτη τη βλακεια περι Εξαρχειων ,αντε να τελειωνουμε και με τις αλλες ιερες αγελαδες,για κατι Χατζιδακιδες ,Θεοδωράκηδες λεω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εγώ νομίζω πως πρέπει να είμαστε περισσότερο ψύχραιμοι. Να προσπαθούμε να δούμε που βρίσκεται η ουσία και να την αναδεικνύουμε – αλλά έως εκεί. Δεν χρειάζεται να λιβανίζουμε τα «ιερά τέρατα» και τους «καταξιωμένους» εφ’ όρου ζωής (καταντά αηδιαστικό), ούτε να φτύνουμε συλλήβδην πρόσωπα και καταστάσεις που, ενδεχομένως, αισθητικώς να μη μας πηγαίνουν. Καλλιτέχνες που έχουν κάποιο έργο άξιο (έστω και μικρό) δεν υπάρχει λόγος να μειώνονται (γι’ αυτό και μόνον το έργο τους), αλλά ούτε και να υπερτονίζεται η όποια προσφορά τους. Πρέπει να κατατείνουμε προς το μέτρο, ούτως ώστε να υπάρχουν και να λειτουργούν οι διακρίσεις. Δεν μπορεί να είναι όλοι σημαντικοί, σπουδαίοι, μοναδικοί, ανεπανάληπτοι (ακόμη και εντός των πλαισίων ενός συγκεκριμένου στυλ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή