Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

ΤΟ ΕΧΩ… ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ…

Η… μονομαχία στο cbox το Σαββατοκύριακο γύρω από το ποιος έχει τι, ποιος ανεβάζει τι και κυρίως πώς το ανεβάζει (μισό ή ολόκληρο) έχει ένα ενδιαφέρον. Αν και προσωπικώς σε ανύποπτο, να τον πούμε, χρόνο είχα διατυπώσει κάποιες απόψεις (δες κι εδώ http://is.gd/SSybem), αναγκάζομαι να τις επαναλάβω, προσθέτοντας και μερικά (λόγια) ακόμη.

Ξαναλέω λοιπόν πως σημασία (να μη λέω «κατά τη γνώμη μου» - εξυπακούεται) δεν έχει το μέσο, μέσω του οποίου φθάνει η μουσική στ’ αυτιά μας, αλλά η μουσική αυτή καθαυτή. Σημασία δεν έχει π.χ. από πού βλέπουμε μία ταινία (στην αίθουσα, από το βίντεο, το DVD-player ή την τηλεόραση), αλλά αυτή καθαυτή η ταινία και βεβαίως ό,τι θα σκεφθούμε ή θα γράψουμε γι’ αυτήν. Αξία δηλαδή δεν έχει το σημαίνον (είναι αδιάφορο, για την ουσία του πράγματος, αν κάποιος ακούει μουσική από CD, LP, single, mp3 ή ό,τι άλλο), αλλά το σημαινόμενο· ο λόγος δηλαδή που μπορεί να γίνει για ένα κομμάτι, τα συμπεράσματα που μπορεί να εξαχθούν όσον αφορά στο αισθητικό ή το κοινωνικό βάρος του κομματιού και ούτω καθ’ εξής. Άρα, λοιπόν, παραμένει άνευ νοήματος το αν εκείνος που ανεβάζει κομμάτια σε mp3 ή στο YouTube τα έχει σε «φυσική μορφή», ή τα έχει αντιγράψει από CD, ή τα έχει δανειστεί από συλλογές, επανεκδόσεις κ.ο.κ. Είτε λοιπόν λέει κάποιος την αλήθεια, πως ό,τι έχει το ανεβάζει από «φυσική μορφή», είτε λέει ψέμματα, υποκρινόμενος πως έχει τα singles και τα LP (ενώ στην πραγματικότητα τα έχει δανειστεί από άλλους συλλέκτες κ.λπ.), το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Όσοι θα τ’ ακούσουν είναι σίγουρο πως θ’ αδιαφορήσουν για την προέλευσή τους.
Για παράδειγμα, αδιαφορώ αν ο nick270760 έχει το “Greece Goes Modern” του Μίμη Πλέσσα σε βινύλιο, mp3, CD-R ή κασέτα. Του λέω, όμως, «μπράβο», γιατί ανέβασε 2-3 κομμάτια από αυτό το σπάνιο LP, δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς ν’ ακούσουν κάτι από ένα επισκιασμένο έργο. (Και δεν μιλάμε για κάποιο γκρουπάκι ή για κάποιον pop τραγουδιστή της συμφοράς – που κι αυτοί είναι… χρήσιμοι, ok –, αλλά για ένα άλμπουμ του Μίμη Πλέσσα).
Το να έχει κάποιος το original υλικό έχει ένα νόημα (πέραν από τη συλλεκτική ικανοποίηση), που δε σχετίζεται σώνει και καλά με την απόλαυση που σου παρέχεται με το ν’ ακούς ένα τραγούδι στη φόρμα που πρωτογράφτηκε. Κυρίως σχετίζεται με τις πληροφορίες που μπορεί να σου δώσει ένα label ή ένα εξώφυλλο και οι οποίες (πληροφορίες) θα μπορούσε να χρησιμοποιηθούν στη δουλειά. Αν κάποιος λοιπόν εξασφάλιζε μερικές φωτοτυπίες, των labels ή των εξωφύλλων, πάλι θα μπορούσε να προχωρήσει προς τα περαιτέρω.

Όλοι εμείς που ασχολούμαστε χρόνια με τη μουσική – και που δεν ακούμε, εννοείται, μόνον ελληνικό rock – δεν έχουμε τα πάντα. Έχουμε κάποια πράγματα (πολλά ίσως), άλλος περισσότερα, άλλος λιγότερα (εννοώ singles, LP, CD, τις «φυσικές μορφές») έχουμε και mp3, έχουμε και φωτοτυπίες labels ή εξωφύλλων, έχουμε και βιβλία ή περιοδικά· φροντίζουμε, με άλλα λόγια, να έχουμε οτιδήποτε που θα μπορούσε να βοηθήσει στη μελέτη μιας κατάστασης. Είναι χαζό λοιπόν και άνευ πρακτικής σημασίας να ανταγωνίζονται κάποιοι, προβάλλοντας το τι έχουν. Όπως είναι δις χαζό να υποκρίνονται πως έχουν κάτι, ενώ δεν το έχουν – λες και αν πουν πως «μου το δάνεισε κάποιος», ή το «πήρα από εκεί» θα έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα.
Εκείνοι πάντως που είναι για γέλια είναι όσοι δίνουν «δείγματα» κομματιών, επειδή τάχα είναι σπάνια (μπορεί και να είναι), ή οι άλλοι που ναι μεν τα δίνουν ολόκληρα, προβάλλοντας και τα labels, σκεπάζοντας όμως όλα τα επιμέρους στοιχεία (συντελεστές, κωδικούς κ.λπ.) – έχω δει και τέτοια φαινόμενα στο YouTube. Προσωπικώς, και όταν υπάρχει λόγος, πολλούς απ’ αυτούς τους «εκδικούμαι» σκανάροντας labels σε 300 DPI (χάνω κάποιο χρόνο δηλαδή), ώστε να φαίνονται τα πάντα πεντακάθαρα. Είμαι της γνώμης, με άλλα λόγια, πως όλα πρέπει να βγαίνουν στο φως, όλα να τίθενται στο… τραπέζι του διαλόγου και όλοι (όσοι ενδιαφέρονται δηλαδή) να κοινωνούν στη συγκεκριμένη πληροφορία και τη γνώση.

Παραλλήλως, και όσον αφορά κυρίως στις αναρτήσεις ελληνικού ενδιαφέροντος, έχω γράψει στο blog πολλά, τα οποία δεν έχουν ξαναγραφεί στο internet. Δεν μ’ ενοχλεί καθόλου να μοιράζομαι μ’ εκείνους που ενδιαφέρονται όσα γνωρίζω, σκεπτόμενος επ’ αυτών (στην αντίθετη περίπτωση δεν θα έφτιαχνα το blog)· κάτι που οπωσδήποτε θα συνεχίσω να πράττω. Αν, μάλιστα, βρεθεί και κάποιος (αύριο, μεθαύριο, στο μέλλον) που θα μαζέψει όλο αυτό το υλικό, προχωρώντας το, προς όποια κατεύθυνση εκείνος αποφασίσει, δεν θα έχω απολύτως κανένα πρόβλημα· ακόμη κι αν ξεχάσει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ν’ αναφέρει την πηγή. Εκεί, όμως, που θα σταθώ απέναντι θα είναι στην περίπτωση που θα διαφωνώ με ενδεχόμενες εκτιμήσεις ή συμπεράσματα. Σε τέτοια ζητήματα «στραβά μάτια» δεν γίνονται.
Κι ένα τελευταίο. Προσωπικώς, έχω μόνο αυτό το blog. Δεν είμαι στο Facebook, δεν είμαι στο Twitter, δεν έχω κανάλι στο YouTube. Επίσης, ποτέ δεν έχω αφήσει σικέ σχόλια στο blog μου (να υποδυθώ δηλαδή κάποιον ανώνυμο, προκειμένου ν’ «ανάψει» μια κουβέντα – αστειότητες), ούτε έχω αφήσει ποτέ ανώνυμα σχόλια σε άλλα blogs. Δε θέλω να νομιστεί πως υποδεικνύω ή υποβάλλω κάτι σε κάποιον μ’ αυτά που γράφω (ο καθείς κάνει ό,τι νομίζει και καλώς το κάνει, όταν τοποθετεί την ευπρέπεια πάνω απ’ όλα). Απλώς, σημειώνω το τι έχω και το τι δεν έχω, το τι πράττω και το τι δεν πράττω.

39 σχόλια:

  1. Μακάρι να σκεφτόντουσαν και να έπρατταν οι περισσότεροι με το δικό σου σκεπτικό.

    Σε ευχαριστώ προσωπικά και πάλι για τα γραφόμενα σου περισσότερο, ίσως κάποιες φορές να είναι δυσκολότερο να συλλέξεις πληροφορίες παρά τη μουσική για ένα μουσικό έργο ή ακόμα και για ένα μουσικό ή συγκρότημα κλπ.

    Ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φωντα συμφωνω απόλυτα σε οσα γράφεις και θέλω να συμπληρώσω και εγώ κάτι για το YOUTUBE. Τόσα χρόνια δεν είχα μπει στον πειρασμό να "φορτώσω" τραγούδια μου στο συγκεκριμένο ιστιότοπο, μέχρι που (σερφάροντας σε διάφορα κανάλια του ενδιαφέροντος μου) ανακάλυψα ότι οι πληροφορίες που αναγράφονταν κάτω από τα τραγούδια ήταν "πιστό αντίγραφο" του βιβλίου του Δηματάτη!

    Δεν λέω το βιβλίο του Δηματάτη έχει πολλές σωστές πληροφορίες, αλλά και πολλά λάθη ....

    Η γνώμη μου είναι όταν ποστάρεις κάτι πρέπει να είσαι σίγουρος ότι οι πληφορορίες είναι σωστές ή αν δεν ξέρεις κάποια πληροφορία, ας μην γράφεις τίποτα.

    Προσωπικα στο κανάλι μου,που εσχάτως δημιούργησα, βάζω μόνο κομμάτια που έχω σε δίσκους, χωρίς να λέω ότι το αντίθετο είναι και μεμπτό. Ετσι κρίνω, έτσι πράττω.

    Ομως εσχάτως έχει δηιουργηθεί μία "κόντρα" στο youtube μεταξυ συλλεκτων ήχου και συλλεκτων βινυλλίου...Οι μεν (συλ.ήχου) θεωρούν ότι πρέπει να ποστάρονταi τα πάντα χωρίς καμία εξαίρεση, οι δε (συλ.βινυλλίου) πιστεύουν οτι ποστάροντας τα σπάνια "χάνουν την αξία τους"..
    Παίρνοντας θέση σε αυτή την διαμάχη, έχω να πώ ότι πραγματική αξία για μένα έχουν μόνο τα ανέκδοτα κομμάτια και όχι οτιδήποτε έχει κυκλοφορήσει και έχει ακουστει απο αυτιά, ανεξαρτήτος προέλευσης (cd, κασέτα, etc).

    Είναι τουλάχιστον χαζό να πιστεύει κάποιος ότι επειδή το Im in love των Bill Phychedelick Band έχει 3500 views, αυτό σημαίνει ότι η σπανιότητα του αναιρείται ή ελλατώνεται. Οσοι το έχουν στην δισκοθήκη τους, εκεί θα το κρατήσουν όσα views και να έχει στο youtube.

    Απλα είναι η χαζομάρα (σόρυ για την έκφραση, ήταν οτι πιο ήπιο μπορούσα να χρησιμοποιήσω) μερικών που γουστάρουν να τα ακούνε μόνοι τους, κοκορεύοντας στους υπόλοιπους...

    Και για να το κάνουμε και λίγο πιο συγκεκριμένο κοιτάξτε το τελευταιο σχόλιο του Nick270760 στο συγκεκριμένο καναλι...

    http://www.youtube.com/user/1983hippys

    με εκτίμηση
    Sarros29

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αρκετα πια με τους συλλεκτες που εκτιμουν τη μουσικη μονο αν ειναι ο δισκος σπανιος ή αυθεντικος.μα ειναι δυνατον -και σε περιοδους κρισης να πουλουνται δισκοι για παραδειγμα του χριστοδουλου χαλαρη-οχι οτι δεν αξιζει σαν μουσικος,το αντιθετο μαλιστα- 150 ευρω και πανω?κατα τη γνωμη μου αυτος που θα δωσει πανω απο 100 ευρω για εναν δισκο(ειδικα σε τετοιες δυσκολες οικονομικες περιοδους)ειναι είτε ηλιθιος με περικεφαλαία είτε ψώνιο είτε ζάμπλουτος(άρα εξ'ορισμού είναι εχθρός).σεβομαι αυτους που εχουν σπάνιους δισκους οταν τους πήραν την εποχή που κυκλοφορησαν στις κανονικές τιμές τους.αυτοι μαλιστα ειναι μαγκες,οι συλλεκτες ειναι κοροιδα.προσωπικα χεστηκα να εχω το bill and psychedelic band αυθεντικο και να δωσω γι'αυτο 1000 ευρω-μα είναι δυνατόν-ενω μπορω να το κατεβασω από το διαδικτυο,ή να δωσω 1200 ευρω για τα 4 επίπεδα της ύπαρξης ενω με 15 ευρω το αγοραζω σε μια αξιοπρεπη κυκλοφορια.και στην τελική ειναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ και ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ να δίνεις τοσα μυθικα ποσα για αντικειμενα δήθεν φετίχ,ενω υπάρχει τοση φτωχεια γύρω σου.οσον αφορά τους συλλέκτες αλλά και τους ΕΜΠΟΡΟΥΣ σπάνιων δίσκων-αυτοί ειναι χειροτεροι- ας βάλουν τα πολυτιμα αποκτήματα τους εκεί που ξέρουν.Η ζωή είναι αλλού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σύμπτωση, κάπως έτσι σκεφτόμουν χτες διαβάζοντας στο περιοδικό της Καθημερινής, τα συνήθη αρνητικά σχόλια από κάποιους για το ipod, τα mp3, για χιλιάδες τραγούδια που συμπιέζονται μέσα σε μια συσκευή, για τα νέα παιδιά που είναι αποκομμένα από το περιβάλλον φορώντας τα ακουστικά και όλες τις σχετικές μπούρδες.
    Βαγγέλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πρώτα από όλα καλημέρα .
    Έχω την εντύπωση πως αρκετοί έχουν μπερδέψει τους όρους συλλέκτη και ερευνητή .
    Ο ερευνητής λογικό (για μένα ) είναι να μην τον ενδιαφέρει η πηγή προέλευσης . Απλά θέλει να κάνει την έρευνα του . Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο ερευνητής δεν γνωρίζει την πραγματική αξία του . Ο Φώντας έχει πει ότι έχει ανατρέξει σε δισκοθήκες φίλων του για να κάνει την έρευνα του . Αν κρίνω από κάποια δύσκολα πράγματα (δίσκους) που έχουν αναρτηθεί εδώ δεν νομίζω ότι αυτοί οι δίσκοι ανήκουν σε τίποτα τυχάρπαστους . Οπότε μιλάμε για συλλέκτες .
    Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία 10- χρόνια η ελληνική 60’ς ποπ έχει γίνει μόδα . Σίγουρα και για μένα είναι χαζό να δίνεις για ΕΛΛΗΝΙΚΟ δίσκο πάνω από 150 ευρώ όταν για παράδειγμα πριν από 4 χρόνια αγόρασες το Try του Georges Louka 12 ευρώ και σήμερα το έχω δει να πωλείτε και 400 .
    Προσωπικά δεν έχω δει καταλόγους να αναφέρονται σε ελληνικές hard to find 60ς κυκλοφορίες ,μπορεί να υπάρχουν εγώ δεν έχω δει . Κυρίως με ορισμένες 70’ς κυκλοφορίες έχουν να κάνουν . Ακόμα και το record collector δεν θυμάμαι να έχει αναφέρει κάτι 60’ς παν σπάνιο ελληνικό .
    Σίγουρα όμως υπάρχουν και ελληνικές κυκλοφορίες που είναι ultra rare . Για παράδειγμα το Συμπόσιο του Γιάννη Σπανού είναι κοινώς αποδεκτό για ένα από τα ποιο σπάνια και δυσεύρετα soundtrack παγκοσμίως - το original .
    Απαντώντας στον ανώνυμο παραπάνω θα πρέπει να ξέρει ότι το πάθος δεν ορίζει τιμές . Η είσαι παθιασμένος η δεν είσαι . Αν είσαι δεν υπολογίζεις χρηματική αξία . Σε όλους μας αρέσει να έχουμε κάτι το μοναδικό και να το επιδεικνύουμε με σοβαρότητα όμως και ταπεινότητα γιατί ναι οκ το ανέβασες στο net και είσαι ο μοναδικός αλλά υπάρχουν και άλλη που το έχουν που κρίνουν αυτά που γράφεις και τον τρόπο που τα παρουσιάζεις . Έχω δει αναρτήσεις σε Blogs & utube που λένε για σπάνιους ελληνικούς δίσκους οι οποίοι όχι σπάνιοι δεν είναι αλλά εμφανίζονται και σε λίστες dealers 6 -7 φόρες τον χρόνο .
    Γενικά όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι αν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι bloggers ή στο utube συλλέκτες που κάθονται και ripαρουν tracks , δίσκους δεν θα υπήρχαν
    α: τα mp3
    β: δεν θα είχαμε ακούσει ποτέ κομμάτια από το Greek Goes Modern π.χ αυτή είναι η πραγματικότητα .
    Το mp3 για έναν συλλέκτη δεν έχει την παραμικρή αξία . Oσοι Dj’s συλλέκτες έχουν έρθει στην χώρα μας και έχουν παρουσιάσει ένα set θα έπαιζαν με mp3 και αντιγραμμένα cd’s και όχι με δίσκους .Κάτι λέει αυτό νομίζω .
    Έχοντας μιλήσει κατά καιρούς με ξένους συλλέκτες – εκτιμητές (που διαμορφώνουν πολλές φορές και τις τιμές ) η ελληνική γλώσσα τους ακούγετε άσχημα ?!?. Προτιμούν δηλαδή τα Τούρκικα τα Αραβικά κ.α παρά τα Ελληνικά . Δεν ξέρω αν αυτός είναι ένας ακόμα από τους λόγους που μπορεί να διαμορφώσει την χρηματική αξία μιας ελληνικής 60’ς κυκλοφορίας .
    Και τελικά τη κάνει σπάνιο ένα ελληνικό δίσκο όταν δεν αναγράφεται σε καταλόγους και όταν είναι αδιάφορο σε σοβαρούς συλλέκτες ανά το κόσμο ??
    P.s Attakte δίχως ίχνος ειρωνείας και χωρίς να θέλω να σε προσβάλω. Όταν εμείς ακούγαμε Jordi ο Sarros έγραφε ένα από τα ποιο killer άρθρα για τους Loubogg που έχουν γραφτεί ποτέ στην Ελλάδα . Αναζήτησε το .

    Τα Σέβη μου .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. έχω μείνει αξέχαστος lol αλλα δεν ξέρω γιατί...μετά από 3+ χρονια που έχουν κατεβει τα περισσότερα κανάλια μου σας ευχαριστώ που με θυμάστε αν k παίζει k φάση παρεξήγησης ίσως? τελοσπάντων Αttaktos

      Διαγραφή
    2. χαχαχα απαντησα σε post του 2011 γράφε λάθος φωντα -αν πέρασε- attaktos

      Διαγραφή
  6. O ερευνητής είναι ένας εν δυνάμει «συλλέκτης» (βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά – θα εξηγήσω στη συνέχεια τι σημαίνει «συλλέκτης» για μένα). Δεν μπορεί να ερευνάς και να μην έχεις τίποτα. Να ψάχνεις να τα βρίσκεις όλα δηλαδή από τις δισκοθήκες των φίλων (μια και μιλάμε για μουσική). Ο συλλέκτης όμως άνευ εισαγωγικών δεν είναι απαραίτητο να είναι (και) ερευνητής. Ορισμένοι μαζεύουν επί μέρους πράγματα, με τρόπο επιφανειακό, δίχως να έχουν κατανοήσει το εύρος μιας κατάστασης. Τι μπορεί να γνωρίζει για το rock κάποιος που μαζεύει μόνο Rolling Stones ας πούμε; Αλλά, ας πούμε ότι ακούει την popular και την underground μούζικα των τελευταίων 50-60 χρόνων. Πάλι οι γνώσεις του για τη μουσική θα είναι περιορισμένες, αν ο ίδιος περιορίζεται μόνο στις ακροάσεις. Το έχω ξαναγράψει. Ο ερευνητής κάποιου κομματιού της μουσικής ιστορίας πασχίζει να έχει ευρύτερες γνώσεις (Ιστορίας, Ιστορίας της Τέχνης, κοινωνικών θεμάτων κ.ά.), για να μπορέσει να ενετάξει και τη μουσική μέσα σ’ ένα κοινωνικό-αισθητικό πλαίσιο. Η έρευνα δεν είναι παίξε γέλασε. Πρέπει να τρίβεις παντελόνια. Είναι κατανοητό λοιπόν ότι η συλλογή στοιχείων, ντοκουμέντων (δίσκοι, ταινίες, περιοδικά κ.λπ.) είναι η μία μόνον όψη του νομίσματος.
    Ο «συλλέκτης» που μαζεύει πράγματα (δίσκους), οι οποίοι πέραν της αισθητικής απόλαυσης θα τον οδηγήσουν και σε κάποια συμπεράσματα, δεν είναι ο συλλέκτης που μαζεύει με γνώμονα π.χ. τη σπανιότητα-ακρίβεια ενός προϊόντος. Υπάρχουν πράγματα (δίσκοι) ευτελούς αξίας, που έχουν μεγάλη σημασία για τον «συλλέκτη», αλλά καμμία για τον συλλέκτη. Οι δίσκοι του Ted Alevizos π.χ. δεν έχουν καμμία συλλεκτική αξία, αλλά έχουν μεγάλη «συλλεκτική» αξία για κάποιον που ενδιαφέρεται για τις early days του αμερικανικού folk, που μελετά τι υπήρχε πριν από τον Dylan κ.λπ. Ο «συλλέκτης» δεν κολλάει με τις επανεκδόσεις, αγοράζει και ακούει αυτό που θέλει ν’ ακούσει όπου το βρει και σε όποια μορφή, αγοράζει δίσκους με σκισμένα εξώφυλλα ή με χωρίς εξώφυλλα, ακόμη και δίσκους σε κακές καταστάσεις, γιατί ακόμη κι αυτοί οι δίσκοι θα τον βοηθήσουν να στηρίξει την έρευνά του. Οι συλλέκτες, από την άλλη, μπορεί να ψάχνουν τα originals, τις mint κόπιες κ.ο.κ., αναλόγως με το πόσο βαθειά είναι η τσέπη τους. Ο συλλέκτης έχει ανεπανόρθωτα κολλήματα, τα οποία προσωπικώς τα λαμβάνω υπ’ όψιν μου, αλλά δεν τα συμμερίζομαι. Μπορεί να μην ακούει CD, να μη γουστάρει το mp3, να μην αγοράζει επανεκδόσεις κ.ο.κ. Μπορεί επίσης να κατέχει δίσκους, που δεν τον ενδιαφέρουν, μόνο και μόνο επειδή είναι ακριβοί κ.λπ. Δυστυχώς όμως και οι «συλλέκτες» (βάζω και τον εαυτό μου εδώ), γινόμαστε κατ’ ανάγκην και λίγο συλλέκτες, μια και στα πολύχρονα ψαξίματά μας, μπορεί να έχουμε αγοράσει σπάνιους δίσκους, που δεν μας ενδιαφέρουν, για να τους ανταλλάξουμε ή να τους πουλήσουμε, παίρνοντας κάτι άλλο κ.λπ. Γενικώς, οι ρόλοι δεν είναι πάντα καθορισμένοι, και ορισμένες φορές ο ένας εισχωρεί μέσα στον άλλον. Προσωπικώς, κατανοώ, όπως προείπα, το πάθος των συλλεκτών και πολλές φορές έχω δώσει σπάνιους δίσκους που μ’ ενδιέφεραν σε φίλους-συλλέκτες με ανοιχτά ανταλλάγματα· «δώσε μου κάτι άλλο, που να μην το έχω και να μ’ ενδιαφέρει». Έτσι, κάποτε, είχα δώσει σε κάποιον φίλο-συλλέκτη που καιγότανε μία κόπια των Ελλήνων Plastic Dolls, για να πάρω το πρώτο 45άρι του Πάνου Σαββόπουλου στη Lyra, από το 1965. Το θέμα για μένα, έτσι όπως τίθεται, είναι να έχω καλές σχέσεις με τους συλλέκτες, ούτως ώστε να μου παρέχεται μία πρόσβαση, μικρή ή μεγάλη, στα ντοκουμέντα τους. Τους χρειαζόμαστε δηλαδή τους συλλέκτες, όπως χρειάζονται κι εκείνοι εμάς, που μπορεί, κάποια στιγμή, να βρούμε για πάρτη τους (επειδή κι εμείς ψάχνουμε), κάτι που να τους ενδιαφέρει. Οι σχέσεις αυτού του τύπου, όταν στηρίζονται στην ειλικρίνεια του δούναι και λαβείν, δεν είναι ποταπές· όπως ίσως ορισμένοι, που αγνοούν τις νόρμες αυτών των χώρων, σπεύσουν να τις χαρακτηρίσουν. Απεναντίας, εμπεριέχουν σεβασμό (όταν τον εμπεριέχουν), αλλά και, ενίοτε, μιαν αίσθηση μεγαθυμίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Electric Looser… το «Συμπόσιο» δεν είναι τόσο σπάνιο (προσωπικώς το έχω δει κάμποσες φορές να πουλιέται). Ο «Παύλος Μελάς» (του Σπανού) είναι σπανιότερος. Επίσης, ακόμη πιο σπάνια OST είναι τα original του Πλέσσα από τα sixties. Το «Ραντεβού στον Αέρα» π.χ. ή το «Οι Σφαίρες Δεν Γυρίζουν Πίσω» και βεβαίως ο «Θάνατος του Αλέξανδρου» του Μαρκόπουλου. Αν μιλάμε για LP…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ο ερευνητής (και όχι ο ερευνητής-παπατζης) συνήθως δεν ζει απο την ερευνά του.Ο μεγαλοσυλλέκτης απο κάποιο σημείο και μετά μπορεί να χρησιμοποιήσει ως κύρια πήγη του εισοδήματος του την έρευνα.Έκει για μένα είναι η διαφορά.Επίσης ο συλλέκτης (λόγω χρήματος) αναγκαστικά περιορίζει την "ακτίνα" δράσης του.Ο ερευνητης δεν έχει τέτοιους περιορισμούς.

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Διαφωνώ, γενικώς με όσα λες Ν.Μ, π.χ. όταν υποστηρίζεις πως «ο μεγαλοσυλλέκτης από κάποιο σημείο και μετά μπορεί να χρησιμοποιήσει ως κύρια πηγή του εισοδήματος του την έρευνα». Το να μάθεις να ερευνάς σωστά και όχι παπατζίδικα δεν είναι υπόθεση μιας στιγμιαίας απόφασης. Είναι κάτι που διαμορφώνεται μέσα στα χρόνια, απαιτώντας (και) κάποιες ειδικές επιστημονικές γνώσεις (ακόμη και όταν ερευνάς τα της μουσικής). Η ιστορία έχει αποδείξει πως οι μεγαλύτεροι συλλέκτες υπήρξαν σκράπες ως ερευνητές.
    Ο συλλέκτης που λόγω χρήματος περιορίζει την ακτίνα δράσης του είναι, απλώς, ένας μικρός συλλέκτης. Υπάρχουν όμως και οι μεγαλοσυλλέκτες που δεν έχουν χρηματικούς περιορισμούς. Απεναντίας, ο ερευνητής, που μπορεί να είναι ακόμη και από λίγο έως πολύ μπατίρης, συναντά συνήθως διάφορες δυσκολίες στις έρευνές του (που άπτονται των χρημάτων).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Mισό για να το αποσαφηνίσουμε Φώντα.Συμφώνω στα περί διευρυμένης παιδείας και όσα ακολουθούν με αυτην.Διαφωνώ (όπως διαφώνησα μαζί σου και κάποια άλλη στιγμή) όσον αφορά την εξειδίκευση(δεν εξεταζουμε την πηγή προελευσής της για λόγους οικονομίας της κουβεντας) και επίσης για τον ρόλο του χρήματος.Ο μεγαλοσυλλεκτης μπορεί να έχει μηχανη που κόβει χρήμα που θα του δώσει την δυνατότητα να φτάσει εκεί που ο ερευνητής λογω χρημάτων δεν μπορεί.

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μα με το χρήμα μόνο δεν μπορεί κανείς να μάθει να σκέφθεται Ν.Μ. Και η έρευνα κι η μελέτη είναι κυρίως σκέψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Nαι βρε Φώντα δεν διαφωνώ αλλά μόνος σου το είπες.Ο ερευνητης "συναντά συνήθως διάφορες δυσκολίες στις έρευνές του (που άπτονται των χρημάτων)".Τεσπα θα μας δοθεί κι άλλη ευκαιρία στο μέλλον για να το ξανακουβεντιασουμε.

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Electric Looser@τους ορους rare κλπ εγώ τους χρησιμοποιω ενδεικτικα με την έννοια του πόσο δυσκολο είναι να βρεθει κατι ακόμα & στο νετ(ασχετα δηλ με τη παγκοσμια συλλεκτικοτητα του track), στα υπολοιπα συμφωνο με τον Φωντα.
    yg σημασία έχει και ο τρόπος που κάνουμε της παρατηρησεις μας σε καποιον-ασχετα με τις γνωσεις μας-ειδικα σε ενα''αγνωστο'' στο νετ-
    ΑTAKTOS751

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Βασικα ειναι λιγο ακυρη αυτη η συζητηση στην εποχη των μπλογκς και free downloads που μπορεις να βρεις σχεδον τα παντα (απο δισκογραφια Yahowha 13 εως την πιο σπανια κασσετα που κυκλοφορησε μονο σε 14 αντιτυπα απο καποιους Νορβηγους Black Metal -αδες) το μονο σιγουρο ειναι οτι αυτο που μετραει ειναι η μουσικη αυτη καθ'αυτη,και πολλοι συλλεκτες το ξεχναν αυτο,οντας ερμαια του ''παθους'' τους,απ'την αλλη πολλα undreground αριστουργηματα ισως και να ειχαν χαθει αν δεν υπηρχε η λοξα αυτων των ανθρωπων,και μια που μιλαμε για σπανια σαουντρακς ,μηπως κανας καλος ανθρωπος εχει τον ''Ουρανο'' του Αργύρη Κουνάδη?..απ'τη μικρη ερευνα που εκανα δεν υπαρχει πουθενα..

    Μιλτιαδης Νικολαου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. K-goodfor - Περα απο την σπανιοτητα των Ελληνικων sixties & seventies ,ποιοτικα μετριουνται στα δακτυλα τα πραγματικα αξιολογα.Ριχτε μια ματια διπλα στη Τουρκια & συγκρινεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Άσε μας ρε φίλε με τα τούρκικα...
    Αυτό το σκυλάδικο http://www.youtube.com/watch?v=1JOqcbWRpYE που έχουνε βάλει στη συλλογή "Anatolia Rocks - A Musical Trip Through Turkey 1963-1983" με τι να το συγκρίνουμε; Με το LP "Τα Λούμπεν";

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Ataktos751 An se prosevale pou sou egrapsa sto wall sou sto youtube oti ena sugkekrimeno kommati den anikei se ena sigkrotima to opoio aneferes stin anartisi sou, kai auto se prosevale, tote zito ego signomi. Den eixa kamia kaki prothesi, para mono na diorthoso kati pou xero oti einai lathos.
    @Fontas. I ereuna kai i meleti einai kirios epimoni kai xronos. Kai epithumia fusika. An kai otan milame gia 40 xronia piso, simantiko rolo paizei kai i tyxi...
    @Electric Loooser, se euxaristo, den ixera oti ekeino to artho pou egrapsa to 1993 gia tous Loubogg sou arese toso...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Συμφωνώ 100% με τον Manwolf Louie. Ολους τους καρτσιλαμάδες τους κανανε ο Andy Votel κ κατι αλλοι,acid folk,psych και trippy ακούσματα.Που αμα τα ακούγαμε το 70 κ το 80 αυτα μεταξύ Stepenwolf, Can k Aphrodite's θα γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι.Ηξερε πριν το 1990 κανείς παγκοσμίως πλην του Okay Temiz αλλον Τούρκο μουσικό ? Μεχρι και τον Erkin Koray που ειναι πραγματικα καλός ο Nick Hamlyn και ο Van Dyke τον κανανε γνωστο με τα want lists στο RC...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Sarros29@ gia na mhn afhnoume edypwseis,asfalws den eimai toso eythiktos na me peiraxei ayto tosoi afhnoun sxolia!!! lol,alla to styl tou xerola...kai oi ypodeixhs pws & ti tha grafw sta vd's,me liga logia coolare ligo men!! kai kane ta dika sou opws thes..
    yg me kathe kalh prothesh o jordi de xerw poios einai kai poios ton akouge..egw james brown padws akouga..!!
    Ataktos751

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πες μας και μας K-goodfor 10 τούρκικα album ανώτερα απο τα Ζωντανοί στο Κύτταρο, Μπάλλος, Socrates Drank the Conium, Βρώμικο ψώμι, 666, Ακρίτας, Axis, Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος, Φλου, Strength of Materials (μόνο αυτά χωράνε τα δάχτυλά μου). Δεν κάνω τον έξυπνο, θέλω πραγματικά να τα ακούσω και να συγκρίνω.
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. ...και κατι αλλο γιατί το θέμα ειναι social.
    Παιδιά,και απευθύνομαι στούς πιο νέους γιατι εγώ ειμαι 48,..."music is the message". Αν σας αρέσει κατι πραγματικα, δε πανα ναι Τούρκικο, Βουλγάρικο η Φινλανδικό, σε TDK κασεττα,σε mp3 η σε 8-track ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!Ζηστε με αυτό.Διαδώστε το.Γιατι εχω τη εντύπωση οτι κανείς δεν ακούει τιποτα πια.Παλια αμα γνώριζα κανενα που δεν ακουγε μουσική νομιζα οτι ειναι ΑΜΕΑ.Τώρα πια οχι.
    Για την εννοια της συλλεκτικότητας βινυλίων κλπ νομίζω οτι το θέμα εξαντλήθηκε με τα σχόλια του Φώντα και των αλλων σχολιαστών.Ολοι εχουμε ιστορίες να πουμε.Για μένα πάντως πιο υγιης ειναι αυτος που δινει ακόμα και αυτές τις ημέρες 150 ευρω για ενα δίσκο που γουστάρει,παρα 30,000 για αυτοκίνητα,1,000 για κοριτσάκια ανήλικα και Oscar De La Renta τσαντες.Αυτα.
    ΥΓ1.Αν εχει πάντως κανείς οτιδήποτε memorabilia απο Steely Dan k Caravan εδώ ειμαι.Α! και βινύλια με εξώφυλλα ιπτάμενους δίσκους,διαστημικα οχήματα κλπ.ΟΧΙ robots!
    ΥΓ2.Οι Αμερικάνοι λενε αυτούς που κανουνε downloading κ δεν αφήνουν σχόλια LURKERS.Για κοιταξτε αναμεσά σας.Ο godsend ELECTRIC LOOSER κ η παρέα του ειχε 96,122 επισκέπτες και μη πω ποσα σχόλια.Πειτε ενα ευχαριστώ τουλάχιστον.Και μετα δειξτε το,ανεβάστε το αλλου και παιξτε το μαγκες.Ετσι κ αλλοιως σας βλεπει κανένας ?.
    Ευχαριστώ Φώντα για τη φιλοξενία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Οι Τούρκοι πουλάνε τούρκικα singles του Περπινιάδη και του Καλδάρα στο eBay, παρουσιάζοντάς τα για psych. Φυσικά, δεν τ’ αγοράζει κανείς. Ούτε καν οι Έλληνες…
    Όπου ακούν ηλεκτρικό μπουζούκι, που αντιστοιχεί στο δικό τους ηλεκτρικό σάζι, ονειρεύονται… ψυχεδέλειες.
    Πέραν αυτού, προσωπικώς, γουστάρω τα τούρκικα τραγούδια (δεν εννοώ τις… ψυχεδέλειες) και αφορμή ήταν ο Zeki Muren, ο Orhan Gencebay και ο Ibrahim Tatlises, δίσκους των οποίων είχα βρει στο παζάρι μετά τα μέσα του ’80 (ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί τους είχα, τότε, αγοράσει). Τον Tatlises, μάλιστα, τον πυροβόλησαν πριν από λίγες μέρες στο κεφάλι στην Κωνσταντινούπολη. Δεν έμαθα τι απέγινε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. In Internet culture, a lurker is a person who reads discussions on a message board, newsgroup, chatroom, file sharing or other interactive system, but rarely or never participates actively. Research indicates that "lurkers make up over 90% of online groups" (Nonnecke & Preece 2000). Lack of trust !!!!!!!!!!!represents one of the reasons****** explaining lurking behavior (Ridings, Gefen & Arinze 2006)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. -Συγκρινε το με το '' I m looking in the universe '' Tων Rabbits -Manwolf Louie .Τα Λουμπεν ειναι μια χαρα. Μπορειs να ακουσειs τα πρωτα απο :ΕRKIN KORAY ,UC HUREL ,BARIS MANCO , CEM KARACA, MOGOLLAR MAVI ISIKLAR,EDIP AKBAYRAM και πολλουs αλλουs αρκει να μην εισαι προκατελειμενοs Αλέξανδρε [η δεκαδα σου ηταν οντωs αξιολογη . Αν και χωριs Romano kai 4 epipeda]-Γνωμη μου ειναι μην το περνειs πατριωτικα.Kυκλοφορει πολυ σκουπιδαριο που καλυπτεται πισω απο ενα fazz kai μια farfiza που μαs παρασερνει. ΦΙΛΙΚΑ -K-goodfor -

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. αν τα ψαξες καλα βαλε μας και τιποτα να ακούσουμε ρε πατριώτη εμεις που δεν ξέρουμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Δεν διαφωνώ Φώντα με αυτή την διαφοροποίηση που κάνεις του συλλέκτη από τον « συλλέκτη » συμφωνώ απόλυτα πως ο ερευνητής είναι ένας εν δυνάμει συλλέκτης και σίγουρα οι σοβαροί συλλέκτες δεν ασχολούνται με repro , επανακυκλοφορίες , Mp3 κ.ο.κ .
    Το Θέμα όμως είναι τη είναι αυτό που κάνει ένα ελληνικό siglακι ,Lp παν σπάνιο από την στιγμή που δεν αναγράφεται πουθενά . Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν σοβαροί συλλέκτες που να μην γνωρίζουν το τη παίζει στην ελληνική 60’s 70’s δισκογραφία .
    Νομίζω ότι όλοι αυτή η κατάσταση με τα Greek pop είναι μια μόδα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία και δύσκολα εντοπίζονται . Πριν 20-25 χρόνια αρκετά από αυτά τα έβρισκες στο μοναστηράκι να τα πωλούν με το κιλό και τα τελευταία 6 -7 να έχουν γίνει παν σπάνια και πανάκριβα . Και για να σου δώσω ένα παράδειγμα , είχες γράψει σε ένα τεύχος Jazz& Τζαζ για τον πρώτο δίσκο του Θέμη Αδαμαντιδη . Τον συγκεκριμένο δίσκο μπορούσες να τον βρεις με 5-10 ευρώ . Από εκείνο το άρθρο και μετά σε πληροφορώ ότι τον δίσκο τον έχει εντοπίσει φίλος σε διάφορα μαγαζιά και 50 ευρώ !!! Πες μου εσύ τώρα αυτός ο δίσκος πέρα από την συναισθηματική αξία που μπορεί να έχεις αξίζει τόσο ?? Γιατί έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι η σωστή και με βάρος έρευνα κάποιων οδηγοί κάποιους άλλους επιτήδειους πωλητές διαβάζοντας την έρευνα - άρθρο να ορίζουν την σπανιότητα και την τιμή ενός δίσκου χωρίς να ξέρουν καν αν ανταποκρίνεται πραγματικά .
    Για μένα από την στιγμή που δεν υπάρχει ένας ελληνικός οδηγός που να τα καταγράφει να τα αξιολογεί και να εκτιμά την σπανιότητα τους νομίζω πως ότι και να λέμε είναι …. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε .
    P.s Για το Συμπόσιο δεν το ήξερα Φώντα έχω την ανατύπωση και διαβάζοντας στο οπισθόφυλλο κάποιες πληροφορίες έγραψα τα παραπάνω.
    @ Sarros . Νικόλα το θέμα δεν είναι το άρθρο σου για τους Loubogg . Το θέμα είναι ότι κανένας δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του . Σοβαρότης 0. Όταν κάνεις μια διόρθωση σε κάποιο την παίρνει σαν προσβολή γιατί όλα τα ξέρει όλα τα έχει πριν από σένα κ.ο.κ. όταν όμως κάνει την ίδια υπόδειξη ο π.χ. Φώντας που τον διαβάζει ο κόσμος και έχει κάποιο status τότε ….. ζητάμε συγγνώμη και λέμε δεν το ήξερα .
    @ Manwolf Louie και Φρικτό Νάνο . Έχετε δίκιο παιδιά περί Τα Λούμπεν και περί Votel . Την δεκαετία του 90 όμως Νάνε δεν υπήρχε το internet όπως το έχουμε σήμερα οπότε λογικό είναι να μην υπήρχε αυτή η ευκολία – εξειδίκευση που υπαρχή .
    Το ότι έχουν φτάσει στην Μογγολία για να βρουν Funk δεν σημαίνει ότι αυτά που κυκλοφορούν είναι και γαματα . Αλλά εγώ τουλάχιστον φαντάζομαι ότι αφού έχουν εξαντλήσει μουσικά την Ευρώπη έχουν φτάσει στην Μογγολία στο Πακιστάν και ακόμα παρά πέρα . Ακόμα και ο Nick Hamlyn η για να ήμαστε πιο κοντά μουσικά ο Hans Pokora τα ελληνικά rare που αναφέρει είναι μετρημένα . Άντε εγώ δεν ξέρω αυτοί δεν ξέρουν όμως ???
    @ Attaktos . Ο Jordi είναι παράδειγμα ρε φίλε αν είναι δυνατών. Αλλά αφού δεν τον ξέρεις πάει να πει ότι ηλικιακά είσαι μικρότερος από ότι φανταζόμουν . Τώρα αν στα 10 σου άκουγες James Brown τότε τη να πω …. Έχεις ξεπεράσει και τον Πολυχρονίου :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Den xerw kala tous Tourkous.Pantvws xrisimopoioun tin mousiki tous paradosi swsta.Emeis meta to Savopoulo ti Kwx ,Gaifulia POULIKAKO & ROMANO ante kai kana dyo singklakia ,Kakopegmenes diaskeyes kai fss...boing.Eimaste omws Ellinarades kai den to katalavenoume.-Δημητρα Φ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Η rock σκηνή στην Τουρκία βάθυνε μέσα από τους διαγωνισμούς νεανικών συγκροτημάτων που ξεκίνησε η εφημερίδα Hürriyet, το 1965. Σ’ αυτούς τους διαγωνισμούς, που ονομάστηκαν Altιn Mikrofon (Χρυσό Μικρόφωνο) και μέχρι το 1968 είχαν εμφανιστεί οι Cahit Oben, Siluetler, Mavi Isiklar, Selcuk Alagoz, Ferdi Ozbegen, T.P.A.O Batman Orkestrasi, Cem Karaca & Apaslar, Haramiler, Rana Alagoz, Yabancilar, Mogollar, Erkin Koray Dorlusu και άλλοι διάφοροι, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο όχι μόνο στη rock σκηνή, αλλά στην ευρύτερη popular τουρκική μουσική. Οι όροι συμμετοχής στους διαγωνισμούς καθόρισαν τον τύπο και την ουσία του τουρκικού rock. Τα συγκροτήματα κι οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να ερμηνεύσουν π α ρ α δ ο σ ι α κ ά τούρκικα τραγούδια, τα οποία θα διασκεύαζαν χρησιμοποιώντας δυτικά όργανα. Δεν ξέρω πόσο αυστηρό ήταν αυτό, αλλά κοιτώντας τα credits από 54 τραγούδια που ακούστηκαν στα Altιn Mikrofon την περίοδο 1965-1968 (έτσι όπως καταγράφονται στο 3CD “Altιn Mikrofon/ Turk Muziginim Miladι” της Dogan Music Company) τα 33 από τα 54 ήταν παραδοσιακά (soz-muzik: anonim). Επίσης υπάρχουν κάποια που μοιάζει να είναι συντεθιμένα από παλιούς συνθέτες και κάποια, λίγα, από τα μέλη των συγκροτημάτων (που σε κάθε περίπτωση έμοιαζαν με τα προηγούμενα). Έτσι λοιπόν το τουρκικό rock απέκτησε δια της… βίας, αυτόν τον anadolu χαρακτήρα. Τούτο, δε σημαίνει φυσικά πως δεν υιοθετήθηκαν και εντελώς δυτικές φόρμες σε κομμάτια (από μουσικούς ή συγκροτήματα), αλλά ο κύριος ρους του ποταμού ήταν αυτός. Σκεφθείτε, ακόμη, πως η πλειονότητα των τραγουδιών του anadolu rock έχει στίχους τουρκικούς. Η Τούρκοι – και αυτό είναι μετρήσιμο – πιθήκισαν λιγότερο από τους Έλληνες.

    Οι Εγγλέζοι compilers και όσοι άλλοι ασχολήθηκαν με το τουρκικό rock από τις χώρες της Δύσης (εξαιρώ εμάς – τους Έλληνες εννοώ – που το αυτί μας είναι γυμνασμένο στον καρσιλαμά και καταλαβαίνουμε περισσότερο από τους… Νορβηγούς) δεν μπορούσαν να διακρίνουν τις λεπτές (ή και τις χοντρές) διαφορές ανάμεσα στα κομμάτια, ονομάζοντας συχνά anadolu rock, ή και ψυχεδελικό τουρκικό rock, τραγούδια, που δεν είχαν πολλές φορές καμμία σχέση (ούτε κρυφή, ούτε φανερή) με το rock. Αφού κατάλαβαν οι Τούρκοι ότι οι Δυτικοί είναι μέσες-άκρες άσχετοι, ονοματίζοντάς τα όλα rock (θες από άγνοια, θες αργότερα από συμφέρον), πήραν οι ίδιοι τη μπάλα (κορόιδα ήταν;) και άρχισαν να πουλάνε ό,τι είχε ηλεκτρικό σάζι (όποιος τους έχει παρακολουθήσει στο eBay θα έχει φρίξει), φθάνοντας σε φαιδρότητες, όπως αυτή για την οποίαν έγραψε και ο Manwolf Louie.
    Τούτο όμως δε σημαίνει πως πρέπει να μειώσουμε συλλήβδην το τουρκικό rock, που κινήθηκε πολλές φορές στο περιθώριο της popular μουσικής, και που εξέφρασε σ’ ένα βαθμό τις κοινωνικές αγωνίες στη γείτονα στα πρώτα χρόνια του ’70 (Cem Karaca, Erkin Koray, Edip Akbayram, Selda…). Ούτε είναι λογικό, θεμιτό και σοβαρό να καθόμαστε και να λέμε ότι εμείς έχουμε καλύτερο rock, ζυγίζοντας δίσκους και τραγούδια. Μπορεί και να’χουμε, αλλά δεν μπαίνει έτσι το ζήτημα.

    Η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα, με τεράστια μουσική παράδοση, που κράτησε τους καλλιτέχνες στον τόπο τους (δεν υπήρχε λόγος να φύγουν στο εξωτερικό, όπως έφυγαν οι Aphrodite’s Child, η Μούσχουρη…), παρότι κάποια στιγμή, με τις απανωτές χούντες, ορισμένοι την έκαναν (και δεν εννοώ τον Okay Temiz και τον Maffy Falay), και οι οποίοι απολάμβαναν, πολλές φορές, τιμές εν ζωή «θρύλων». Τη λατρεία που είχε ο κόσμος στην Ελλάδα για τον Καζαντζίδη, στην Τουρκία την είχαν για πολλαπλάσιους καλλιτέχνες. Και μην ξεχνάτε και το άλλο. Όλες (τρόπος του λέγειν) οι μεγάλες λαϊκές επιτυχίες στην Ελλάδα (στα χρόνια του ’60 και του ’70 κυρίως) τραγουδήθηκαν και στην Τουρκία από τούρκους ερμηνευτές. Έχω ήδη προτείνει διάφορα τέτοια κομμάτια στο blog. Κάποιες φορές δε αυτά ακριβώς τα ελληνικά τραγούδια απέκτησαν κι έναν… anadolu rock χαρακτήρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Ποιος Pokora βρε παιδια?Που είχε φλομώσει την αγορά με πειρατές στις αρχές του 90.Απατεώνας απο τους λίγους.Απορώ ποιοι είναι αυτοί που αγοράζουν τα βιβλία του που εδώ που τα λέμε δεν έχουν κανέναν λόγω ύπαρξης...

    Ν.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. ....συμφωνω και γω οτι αν δεν υπηρχε ο Votel ελαχιστοι θα ηξεραν το Τουρκικο (my ass)Psychedelic Rock,χωρις αυτο να σημαινει οτι η Τουρκια δεν εχει αξιολογη Pop/Rock/Whatever σκηνη(αρκει μια ματια στο Crossing The Bridge-The Sound Of Instabul),και ρε παιδια τον ''Ουρανο'' του Κουναδη τον εχει κανεις τελικα???

    Μιλτιαδης Νικολαου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Για ποιον «Ουρανό» λες; Για το σάουντρακ της ταινίας του Τάκη Κανελλόπουλου; Έχει κυκλοφορήσει ποτέ αυτό σε δίσκο ή CD; Δώσε κανένα παραπάνω στοιχείο…
    Ωραία μουσική. Τη θυμάμαι. Σόλο κιθάρα νομίζω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. ναι για την ταινια του Κανελλοπουλου λεω,τωρα για το αν εχει βγει ποτε σαν lp/cd ,αυτο ηλπιζα να μου το απαντησετε εσεις..πλιζ αμα το βρεις σε οποιοδηποτε φορματ (απο acetate εως και mp3)
    ενημερωσε με,ευχαριστω..

    Μιλτιαδης Νικολαου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. ..επισης ασχετο,αλλα επειδη ειδα οτι ειχες το Van Der Graaf Generator σαν δισκο του μηνα ,να πω οτι συμφωνω,ανελπιστα καλος δισκος και με ενα Hammill να ακουγεται σαν να μη περασε μια μερα απο το ''Still Life'' (ο αγαπημενος μου V.D.G.G δισκος)

    Μιλτιαδης Νικολαου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Δε νομίζω να έχει βγει ποτέ τίποτα από τον «Ουρανό». Αν και δεν παίρνω όρκο, ιδίως για τα CD…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. εν οιδα οτι ουδεν οιδα...
    Σημερα βρηκα στη Λαμία Poll,Πινελλι,Πιτσιλαδή στη Sonora κ τα χασικλίδικα του Μιχαλόπουλου με ΓΑΜΏ ΤΑ ΕΞΏΦΥΛΛΑ! 5 ευρώ με το ζόρι.
    Καληνύχτα μας νύχτα που ελεγε και ο παππους Αντρέας...αυτος ντέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Το χαμόγελο που συνοδεύει τη φράση "το ´ χω " του μουσικοσυλλέκτη το έχω δει πολλές φορές. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση. Νομίζω;

    "Έχω όλους τους δίσκους τους / Μ. Αργυρίου".

    ΑπάντησηΔιαγραφή