Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

BLAX…

Έριξα 2-3 ακροάσεις στη συλλογή “Can You Dig It?” της βρετανικής Soul Jazz, η οποία ανθολογεί το μουσικό αγλάισμα του μαύρου φιλμ, που έσκασε και αναπτύχθηκε στο πρώτο μισό των seventies (1971-1975). (Μαύροι μπάτσοι έφθασε μάλιστα να παίζουν μέχρι και σε ελληνικά φιλμ, όπως είδαμε και στο post για το “Island of Death” του Νίκου Μαστοράκη την 14/6). Υπάρχουν, βεβαίως, κάποιες… παραφωνίες, που αφορούν στις ταινίες “Up Tight!” (1968) του Jules Dassin, στην οποία ο Booker T. είχε γράψει μεν μουσική, αλλά το φιλμ δεν ήταν ολόμαυρη παραγωγή – παρά ταύτα δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναγνωρίζουν στη συγκεκριμένη ταινία, έναν πρόδρομο του κλασικού blaxploitation –, “They Call Me Mister Tibbs!” (1970) του λευκού Gordon Douglas, την οποία φάνκισε ο Quincy Jones και “Cotton Comes to Harlem” (1970) του Ossie Davis, ένα ακόμη πρώιμο, με μουσική όμως του λευκού Galt MacDermot (“Hair” και τα λοιπά). Έτσι, τα… κατάμαυρα θέματα που αραδιάζονται εδώ αφορούν στα πρώτα κλασικά “Sweet Sweetback’s Baadasssss Song” του Melvin Van Peebles και “Shaft” του Gordon Parks (1971), για να ακολουθήσουν πολλά και διάφορα. Ανάμεσά τους τα “Superfly”, “Blacula”, “Cool Breeze” (1972), “Shaft In Africa”, “Willie Dynamite”, “Black Caesar”, “Cleopatra Jones” (1973), “Black Belt Jones”, “Foxy Brown” (1974), “Mean Johnny Barrows” (1975), καθώς και το σχετικώς απομακρυσμένο “Blackjack” (1978) του John Evans.
Για τις μουσικές και τα τραγούδια να πω τι; Όταν σ' αυτές/αυτά βάζουν την υπογραφή τους οι Isaac Hayes, Curtis Mayfield, James Brown, Johnny Pate (το απίθανο θέμα, με το open drumming, από το “Shaft in Africa”), Bobby Womack, J.J. Johnson (το μεγάλο score “Willie Dynamite” από τον διακεκριμένο τζαζο-τρομπονίστα), Willie Hutch, Roy Ayers, Dennis Coffey, Grant Green, Edwin Starr, Solomon Burke και όλοι οι υπόλοιποι, πετάω το πληκτρολόγιο, παρακολουθώ κι απολαμβάνω. Δεν είναι καθόλου περιέργο λοιπόν το γεγονός, αυτές οι μουσικές, 35-40 χρόνια αργότερα, ν' ακούγονται τόσο σύγχρονες κι ανθρώπινες, και όχι αναίτια να καταλαμβάνουν – είτε όπως είναι, είτε διασκευασμένες, είτε σαμπλαρισμένες, είτε ως «αναφορές» –, σημαντικό κομμάτι της funky επανεκκίνησης.

7 σχόλια:

  1. Έχω στη μέση το άρθρο. Έχω τρέλα με αυτήν τη μουσική και μεγάλη συλλογή κυρίως βινύλια. Έχουν βγει και πολλά διπλά cd με μουσικές από δύο ταινίες του ίδιου συνθέτη (Hayes, Mayfield κ.α.). Με πωρώνεις. Θα συνεχίσω.
    κώστας παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φώντα η συλλογή είναι μεν δυναμίτης(τι να πρωτοπείς γι αυτά τα ονόματα και αυτά τα soundtracks,μόνο να ξεβιδωθείς στο χορό μπορείς),αλλά έχω μια ένσταση.Είναι λίγο ετεροχρονισμένη και εξηγούμαι αμέσως.Τα κομμάτια(τουλάχιστον τα περισσότερα) ειναι πασίγνωστα και χιλιοπαιγμένα και επίσης βρίσκονται σε πολλές συλλογές.Νομίζω ότι μια τέτοια συλλογή θα είχε νόημα δεκα-δεκαπέντε χρόνια πριν.Τώρα τα έχουν οι παντες,τα blaxploitation film τα ξέρουν οι πάντες,η πληροφορία βρίσκεται παντού και funk ακούς παντού(απο κυριλέ μπαρ μεχρι εμπορικά καταστήματα-δεν το θεωρώ a priori κακό,απλά σχολιάζω)οπότε δεν πολυκαταλαβαίνω την επιλογή της καλής και σκεπτόμενης Soul Jazz Records στη συγκεκριμένη συγκυρία.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μη νομίζεις ότι η Soul Jazz είναι πάντα μπροστά από τα πράγματα. Πολλές φορές ακολουθεί έσχατη και καταϊδρωμένη. Παράδειγμα η πρόσφατη συλλογή της για τη «γερμανική ηλεκτρονική μουσική», την οποίαν… ντράπηκε να την αποκαλέσει krautrock (για να μη φανεί τόσο «ξεφτισμένη»). Ανεξαρτήτως λοιπόν αυτής της ιστορίας, με τις παλαιές μουσικές να πηγαίνουν και να έρχονται – τελευταία φορά, που θυμάμαι τα μαύρα φιλμ και τα αντίστοιχα OST να είναι στα πάνω τους ήταν πριν 12-13 χρόνια – η συλλογή είναι τρομερή. Στο λέω επειδή την ξανάκουσα πριν από λίγο. Μπορεί να μην περιλαμβάνει «εκπλήξεις», αλλά γ@#εί και δέρνει…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλά ότι θα γ...εί η συλλογή έιμαι σίγουρος.Γουστάρω πολύ αυτόν τον ήχο αρκετά χρόνια τώρα και δεν λέω να ξεκολλήσω!Jazz is the teacher,Funk is the preacher που έλεγε και κάποιος...Απλά εξέφρασα ένα ναι μεν αλλά...Επίσης τι εξωφυλλάρα είναι αυτή στο καινούριο τεύχος?Killer(μεταφορικά και κυριολεκτικά)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντως τα πιο γνωστά σαουντρακ είναι και αυτά που είναι και τα καλύτερα. π.χ. έχω τα Track Turner και 3Τough Guys του Hayes και είναι μεν καλά αλλά όχι στο ύψος του Shaft. Μάλιστα κατά κάποιο τρόπο αντιγράφει τη συνταγή. Το ίδιο και ο Mayfield (π.χ. το Short eyes). To sUPERFLY είναι το αριστούργημά του. Αν ακούσεις πάρα πολλά αρχίζεις να σχηματίζεις άποψη για τη νοοτροπία π.χ. όλα έχουν μία ή παραπάνω μελωδίες που αφορούν κυνηγητό, έχουν μία μπαλάντα που παίζει όταν ο ήρωας γαμεί κλπ. Ενίοτε τους βάζουν κι έναν τραγουδιστή με δικά του κομμάτια. Αυτό έκαναν στον JJ Johnson και τα πήρε στο κρανίο. Πάντως σχεδόν όλα κυμαίνονται σ' ένα ικανοποιητικό επίπεδο (ήταν έξτρα διαφήμιση των μουσικών για τα μαύρα ακροατήρια).
    κώστας παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ένα εκπληκτικό blog που ειδικεύεται στο blax cinema (...και όχι μόνο):http://www.blaxploitationpride.org/
    Στη αριστερή στήλη κατεβάζεις τα σάουντρακ και στη αριστερή τις ταινίες.
    ΚΑΕΙΤΕ!

    Επίσης το αδερφάκι αυτού ονομάζεται:http://blaxploitationjive.blogspot.com/
    ...με φουλ δισκογραφίες αντίστοιχου ύφους καλλιτεχνών.

    Γιώργος

    ΑπάντησηΔιαγραφή