καθαρές γραμμές, την αρμονική μαστοριά, τη φωνητική διαχείριση (male και female vocals, από κλώνους που συναρπάζουν) και κυρίως εντάσσοντας τον παραμυθένιο ήχο της άρπας μέσα στο γενικότερο ευγενές bossa κατασκεύασμα. Εμμένοντας σε... παλιομοδίτικες, για τότε, συνταγές, ζητώντας δηλαδή το ηχητικό αποτύπωμα μουσικών μιας κάποιας ηλικίας (το ακουστικό κιθαριστικό παίξιμο του Karl-Heinz Kastel, το piano playing του Ολλανδού Rob Pronk), αλλά και ορισμένων jazzmen γνωστών για τις συμμετοχές τους σε φημισμένα combos (όπως εκείνο του Hans Coller φερ’ ειπείν) ή big bands (Kurt Edelhagen Orchestra), όπως ήταν ο μπασίστας John Fischer και ο ντράμερ Stuff Combe αντιστοίχως, ο Jonny Teupen συντάσσει ένα απόλυτο «βραζιλιάνικο» άλμπουμ ικανό να συναγωνιστεί με το άλας της εποχής. Βοηθούν, προσέτι, το φλούγκελχορν του Leonard Blech (ίσως πρόκειται για τον Δυτικοϊνδό Shake Keane, γνωστόν από τη συνεργασία του με τον Joe Harriott), τα φωνητικά των Blanche Birdsong και Rob Pronk, αλλά και η επιλογή/επεξεργασία του υλικού (το 1/3 είναι στάνταρντ) που βγάζει ατόφια την αθάνατη nostalgia της bossa. Ακόμη και το μεξικάνικο “Cielito lindo” (το είπαν ακόμη και οι Αδελφοί Κατσάμπα κάποτε, ανάμεσα σε χιλιάδες) ακούγεται σαν από juke-box της Ipanema...(To “Love and Harp a la Latin” επανεκδόθηκε την 18/7/2008, σε LP και CD, από τη γερμανική Sonorama Records).
Σημείωση...Αν δεν σας κόπηκε το δωρο, τα Χριστούγεννα πάρτε το.Αν ναι ξέρετε τους τρόπους για να το ακούσετε.Δισκάρα !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν μερικούς μήνες είχα βρει ένα 45άρι του (με εξώφυλλο) στο Μοναστηράκι. Φαινόταν παλαιότερο του 1965 και κάπως… ντεμοντέ. Το κοίταζα, το ξανακοίταζα… εν τέλει δεν το πήρα. Λάθος μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή