To φερώνυμο κομμάτι, lead track στο OST, το πήρε ο Big Youth και με νέα ενορχήστρωση και παραγωγή, το 1976, το έκανε δική του επιτυχία. Ποιος ήταν όμως ο συνθέτης και πρώτος διδάξας; Το όνομα αυτού Boris Gardiner. Καθόλου τυχαίο (το όνομα). Αναγνωρισμένος μπασίστας (με συμμετοχές στους Upsetters, τους Aggrovators και διαφόρους άλλους), ο Gardiner έγραψε και ηχογράφησε στο Kingston ένα ολάκερο soundtrack (κυκλοφόρησε σε κάποιο label ονόματι LEAL) που πήγε άπατο και το οποίον, 36 χρόνια μετά, ξαναέβγαλε στην επιφάνεια ο Jazzman [JMANCD 036, 2010]. Φυσικά, δεν έχω δει την ταινία, όμως το όλον πράγμα φαίνεται να κατακρατεί κάποια (έντονα ενίοτε) blaxploitation στοιχεία, ενώ το όλον concept μοιάζει να παίρνει γραμμή από το πολλάκις επιτυχημένο “The Harder They Come” (1972) του Jimmy Cliff. Κομμάτια όπως τα “Ghetto funk” και “Funky Nigger” δεν κρύβουν τις blax αναφορές, ενώ άλλα όπως το “Home again” ή το “Deadly sting” είναι ταυτισμένα με τον jamaican sound των mid 70s. To έσχατο track “Negril” είναι το πιο groovy του άλμπουμ και θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και Deodato.
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011
BORIS GARDINER ghetto… reggae funk
Πανάγνωστο φιλμ (μ’ ένα πρώτο ψάξιμο δεν το έχει υπ’ όψιν του ούτε ο imdb.com), το “Every Nigger Is a Star” (1974) του Calvin Lockhart, έτυχε να κάνει κάποια καλύτερη καριέρα ως soundtrack. 
To φερώνυμο κομμάτι, lead track στο OST, το πήρε ο Big Youth και με νέα ενορχήστρωση και παραγωγή, το 1976, το έκανε δική του επιτυχία. Ποιος ήταν όμως ο συνθέτης και πρώτος διδάξας; Το όνομα αυτού Boris Gardiner. Καθόλου τυχαίο (το όνομα). Αναγνωρισμένος μπασίστας (με συμμετοχές στους Upsetters, τους Aggrovators και διαφόρους άλλους), ο Gardiner έγραψε και ηχογράφησε στο Kingston ένα ολάκερο soundtrack (κυκλοφόρησε σε κάποιο label ονόματι LEAL) που πήγε άπατο και το οποίον, 36 χρόνια μετά, ξαναέβγαλε στην επιφάνεια ο Jazzman [JMANCD 036, 2010]. Φυσικά, δεν έχω δει την ταινία, όμως το όλον πράγμα φαίνεται να κατακρατεί κάποια (έντονα ενίοτε) blaxploitation στοιχεία, ενώ το όλον concept μοιάζει να παίρνει γραμμή από το πολλάκις επιτυχημένο “The Harder They Come” (1972) του Jimmy Cliff. Κομμάτια όπως τα “Ghetto funk” και “Funky Nigger” δεν κρύβουν τις blax αναφορές, ενώ άλλα όπως το “Home again” ή το “Deadly sting” είναι ταυτισμένα με τον jamaican sound των mid 70s. To έσχατο track “Negril” είναι το πιο groovy του άλμπουμ και θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και Deodato.
To φερώνυμο κομμάτι, lead track στο OST, το πήρε ο Big Youth και με νέα ενορχήστρωση και παραγωγή, το 1976, το έκανε δική του επιτυχία. Ποιος ήταν όμως ο συνθέτης και πρώτος διδάξας; Το όνομα αυτού Boris Gardiner. Καθόλου τυχαίο (το όνομα). Αναγνωρισμένος μπασίστας (με συμμετοχές στους Upsetters, τους Aggrovators και διαφόρους άλλους), ο Gardiner έγραψε και ηχογράφησε στο Kingston ένα ολάκερο soundtrack (κυκλοφόρησε σε κάποιο label ονόματι LEAL) που πήγε άπατο και το οποίον, 36 χρόνια μετά, ξαναέβγαλε στην επιφάνεια ο Jazzman [JMANCD 036, 2010]. Φυσικά, δεν έχω δει την ταινία, όμως το όλον πράγμα φαίνεται να κατακρατεί κάποια (έντονα ενίοτε) blaxploitation στοιχεία, ενώ το όλον concept μοιάζει να παίρνει γραμμή από το πολλάκις επιτυχημένο “The Harder They Come” (1972) του Jimmy Cliff. Κομμάτια όπως τα “Ghetto funk” και “Funky Nigger” δεν κρύβουν τις blax αναφορές, ενώ άλλα όπως το “Home again” ή το “Deadly sting” είναι ταυτισμένα με τον jamaican sound των mid 70s. To έσχατο track “Negril” είναι το πιο groovy του άλμπουμ και θα μπορούσε να θυμίζει ακόμη και Deodato.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου