δύο CD της Puzzlemusik

Δεν ξέρω αν είναι ένα μικρό κατόρθωμα, αλλά μέσα στα 53 λεπτά που διαρκεί το δισκάκι των Χρήστου Αλεξόπουλου και Αγγελικής Δαρλάση «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» [Puzzlemusik, 2010] αντιλαμβάνεσαι πλήρως το μύθο. Ποιο μύθο; Εκείνον της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» του Lewis Carroll, έτσι όπως τον διασκεύασε η Αγγελική Δαρλάση και τoν έντυσε μουσικώς ο Χρήστος Αλεξόπουλος (στις κιθάρες ο Socos, βιολί, βιόλα ο Μάριος Δαπέργολας, τρομπέτα ο Χρήστος Παλαμιώτης, φλάουτο ο Στέλιος Ρωμαλιάδης). Βεβαίως, στην περίπτωσή μας, έχουμε να κάνουμε μ’ έναν καθαρό παιδικό δίσκο – στον οποίο συμμετέχουν αφηγητής (Κώστας Δαρλάσης), ηθοποιοί, ας τους πούμε καλύτερα ρόλους, ενώ παρεμβάλλονται τραγούδια, αλλά και, γενικότερα, μουσική συνοδεία – δεν έχουμε δηλαδή ένα άλμπουμ τραγουδιών επηρεασμένων από το βιβλίο του Carroll, που θα μπορούσε να αφορά μόνον… μεγάλους (και όχι παιδιά και μεγάλους). Φυσικά, κάτι τέτοιο σε τίποτα δε μειώνει την αξία της προσπάθειας, πόσω μάλλον όταν τραγούδια όπως εκείνο «της κάμπιας» (ενορχήστρωση Μπάμπης Παπαδόπουλος) ή το «Τα πράγματα είναι έτσι – αλλά είναι και αλλιώς» αφορούν σε άπασες τις ηλικίες.
Εκτιμώ τον Σωκράτη Παπαχατζή τόσο ως μουσικό (από την εποχή των Blue Light), όσο και ως δημοσιογράφο (κάποια κείμενά του στο περιοδικό Ήχος & Hi-Fi/ ήχος ΕΙΚΟΝΑ μού έχουν αρέσει ιδιαιτέρως), ενώ δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για τη ραδιοφωνική του καριέρα, αφού δεν έχει τύχει ποτέ να παρακολουθήσω εκπομπή του. Κάτι επίσης που θέλω να τονίσω είναι πως δεν μου είχε δοθεί έως τώρα, εξ όσων θυμάμαι, η δυνατότητα να γράψω μια γνώμη για τη δουλειά του· πράγμα, που κάνω τώρα με αφορμή το τρίτο άλμπουμ των MK-O “Blues for the White Nigger” [Puzzlemusik, 2011]. ΜΚ-Ο, να υπενθυμίσω, είναι η Μαρίνα Καναβάκη (ΜΚ) και ο Oannes (Ο) δηλ. ο Σωκράτης Παπαχατζής. Επί του προκειμένου, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε μ’ ένα γενικώς electro έργο, μέσα στο οποίο συνωθούνται κάποιες blues, funk, 80s electro-pop, ακόμη και jazz ή και abstract (να μην τις αποκαλέσω improv) αναφορές, οι οποίες ντύνουν ενίοτε τους στίχους· καθότι οι MK-O δεν αρνούνται και την τραγουδιστική πλευρά της electronica. Μάλιστα, αυτοί οι στίχοι κάποιες φορές (“Drowing in debts”) φαίνεται να καθοδηγούνται από διαστάσεις της καθημερινότητας, παρέχοντας, έτσι, τη δυνατότητα στο duo τής δημιουργίας ολοκληρωμένων (σύγχρονων) τραγουδιών. Το άκουσμα είναι οπωσδήποτε περιπετειώδες, αφού το ύφος μεταβάλλεται, σχεδόν από track σε track, ενώ, ακόμη και από το πρώτο άκουσμα, θα ξεχώριζα τα “White nigger blue 1” και “2” καθώς και το έσχατο “Disco Utopia”, ένα… digital electro που ξεσκουριάζει πάραυτα αραχνιασμένα φλόρια.
Επαφή: www.myspace.com/puzzlemusik