MARCOS VALLE estatica

Η βρετανική Far Out είναι η εταιρία που επανέφερε τον Marcos Valle στο προσκήνιο. Οι τέσσερις (μαζί με την παρούσα) εκδόσεις της, από το 1999 και μετά, δεν έδωσαν απλώς την ευκαιρία στον σημαίνοντα Βραζιλιάνο να προβάλλει τις νέες του δουλειές, αλλά συγχρόνως ανέβασαν και το ενδιαφέρον του ευρωπαϊκού κοινού για τις ιστορικές του ηχογραφήσεις από τα sixties και τα seventies. Έτσι, και όχι κατά έναν περίεργο τρόπο, άλμπουμ του Marcos Valle (Viola Enluarada, Mustang cor de Sangue, Garra, Vento Sul) άρχισε ν’ ανεβαίνουν στο eBay, αφορώντας πλέον τα χοντρά πορτοφόλια. (Ευτυχώς υπήρχαν και τα CD, τα οποία εντόπιζες, ενίοτε, ακόμη και σε κεντρικά δισκάδικα της Αθήνας).Το “Estatica” (2010) είναι – κι έτσι πρέπει – ένα νέο φιλόδοξο άλμπουμ. Ο βραζιλιάνος συνθέτης, performer και ενορχηστρωτής μπορεί να βρίσκεται στα 68 του, όμως οι μουσικές του, η συνολική του άποψη για το κτίσιμο του ήχου, το εκτόπισμα με άλλα λόγια που μπορεί να έχει η light μούζικα στο σήμερα, εξακολουθεί να φλερτάρουν με το υψηλό και το αριστοκρατικό. Μην παρεξηγηθεί η τελευταία λέξη. Η αριστοκρατικότητα στη βραζιλιάνικη λαϊκή και έντεχνη φόρμα – με την εμπνευσμένη συσχέτιση των οποίων καταπιάνεται ο Valle –, είναι εγγενές στοιχείο, όπως εγγενής είναι ο κοσμοπολιτισμός, η λεπτότητα και η παραστατική ευγένεια, ο αέρας, η εντελώς ιδιότυπη επικοινωνία με την jazz ή τη σημερινή electr-ικότητα. Μία (συνδυαστική) παράδοση που ξεκινά εκεί στις αρχές του ’60, για να φθάσει με τρόπο ανεπαίσθητο στο τώρα, βρίσκοντας έδαφος να ριζώσει στην πάντα νέα και διακαή – ακόμη και σε εποχές κρίσεων – χαλαρότητα. Έχοντας υπό τας διαταγάς του ένα εξαιρετικό σχήμα (μπάσο, ντραμς, κρουστά, γυναικεία φωνητικά, κιθάρες, τρομπέτα, φλάουτο, σαξόφωνα, τρομπόνι, βιόλες, βιολιά, βιολοντσέλα) επί του οποίου ο ίδιος προΐσταται αναλαμβάνοντας τα φωνητικά, τα keyboards και τις ακουστικές κιθάρες, ο Marcos Valle πλασάρει μία σειρά από συνθέσεις, που σε ταρακουνούν συθέμελα· μ’ εκείνον τον υποδόριο τρόπο των Catedraticos, του Quarteto Em Cy και τόσων άλλων (μηδέ του Valle εξαιρουμένου) της χρυσής εποχής. Καταπληκτικά κομμάτια όπως το “Papo de Maluco” (με κάτι από το κλασικό “Crickets sing for Anamaria” και με την Joyce στα φωνητικά), που σε στέλνουν δια της βίας στην τροπική σου πίστα, το έξοχο “Arranca toco” (μετά του αδελφού Paulo Sergio Valle), το οποίο με την πλαστικότητα που διαθέτει θα μπορούσε να μετατραπεί σ’ ένα jazz standard, το επιστημονικό “Baiao Maracatu”, μία ελαφρώς πειραγμένη bossa, που σκορπίζει στα τέσσερα όλο το nu circuit· κάτι Ιταλούς βασικά, που μπορεί να είναι θαυμάσιοι ως μουσικοί, αλλά εδώ, δεν μπορεί, θα προσκυνήσουν, αφού πριν, πιθανώς… δακρύσουν.
Ένα σπάνιας ομορφιάς άλμπουμ, από έναν σχεδόν 70χρονο, που εξακολουθεί να καθοδηγεί την ελαφρότητα με αυτόματο πιλότο.
[Θέλω να το ξαναπώ. Ο Marcos Valle είχε συμμετάσχει με το τραγούδι “Minha voz vira do sol da America”, ερμηνευμένο από την Claudia, στην 4η Ολυμπιάδα Τραγουδιού, στο Παναθηναϊκό Στάδιο το 1971, αποσπώντας μάλιστα πρώτο βραβείο].