ΚΑΝΤΗΛΙΑ…

Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη. Η αγανάκτηση που συσσωρεύεται ξεσπάει όπου και όπως να’ναι, παρασύροντας τα πάντα. Πρόσωπα, θεσμούς, έννοιες, οτιδήποτε. Η βίαιη προσαρμογή, σ’ έναν τρόπο ζωής μέσω του οποίου δύσκολα θα τα βγάζεις πέρα, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή· ακόμη χειρότερα, όταν συνοδεύεται από ανεπαρκή (για να είμαι ευγενικός) πολιτική διαχείριση.
Άνθρωποι, οι οποίοι βρίσκονται στην εξουσία τριάντα και πλέον χρόνια, άρα είναι υπόλογοι ενός συστήματος διοίκησης και διακυβέρνησης που ανακατεύτηκε με το βούρκο πιάνοντας πάτο, νουθετούν από καθέδρας και σε παντελή απόσταση από τα διαδραματιζόμενα, πιπιλίζοντας τις γνωστές «ξύλινες» βλακείες (τις οποίες αναπαράγουν έτοιμοι παπαγάλοι), ρίχνοντας λάδι στη φωτιά και κάνοντας τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Καλά, δε βλέπουν μπροστά τους; Δεν αντιλαμβάνονται πως οι ίδιοι παίζουν με τους θεσμούς, καίγοντάς τους άμα τη εμφανίσει τους;
Είναι δυνατόν να μιλούν κάποιοι για μειοψηφίες, για λίγες εκατοντάδες, για υποκινούμενους από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, για δημοσίους υπαλλήλους που τους κόψανε το φραπέ (και γι’ αυτό διαμαρτύρονται) και γι’ άλλες τέτοιες φαιδρότητες; Όπου και να περπατήσεις, όπου και να γυρίσεις, η αγανάκτηση περισσεύει. Δεν ξέρει ο καθείς που να ξεσπάσει. Οι πάντες βρίσκονται στο κόκκινο. Τις προάλλες ένας παπάς (που δεν ήταν ταξιτζής…), μέσα σ’ ένα τρόλεϋ, τα έχωνε σε «κορυφαίο» υπουργό και συγκατάνευε, χωρίς να μιλάει, (ένστολος) τριάστερος της αστυνομίας που καθόταν δίπλα του! Το μισό τρόλεϋ πήρε γραμμή ρίχνοντας καντήλια· το άλλο μισό είχε κατεβασμένο το κεφάλι. Βλέπεις κι ακούς, πλέον, απίστευτα πράγματα. Οι σκηνές αγγίζουν τα όρια του σοκ. Ο κόσμος παραμιλάει.
Όσο δεν παίρνουν, οι ίδιοι, σοβαρές πολιτικές πρωτοβουλίες αναστροφής του κλίματος (και δεν εννοώ τα καμμένα από χέρι δημοψηφίσματα), η κατάσταση θα πλησιάζει στο απροχώρητο. Επιτέλους, οφείλουν να εκτονώσουν τη συσσωρευμένη οργή πριν είναι εντελώς αργά.