ΑΔΙΕΞΟΔΟ 38 χιλιοστά

Το «,38» των Αδιέξοδο ήταν μάλλον το πρώτο ελληνικό punk LP που ξεφορτώθηκα, εκεί στις αρχές των 00s. Όχι πως «βάραινε» σώνει και καλά τη δισκοθήκη μου – απλώς είχα δεχθεί πολύ στενό μαρκάρισμα από νεαρό συλλέκτη κι επειδή δεν το άκουγα πια, το είχα δώσει. Όπως έχω δώσει κι άλλα LP, και πριν και μετά απ’ αυτό. Και όπως πάντα θα δίνω, επειδή η δισκοθήκη είναι δυναμική και όχι στατική. (Αλλοίμονο αν κρατάγαμε όλους τους δίσκους που έχουν περάσει από τα χέρια μας. Θα είχαμε σπίτι για τους δίσκους και όχι για τους εαυτούς μας). Πάντως, κακά τα ψέμματα, άλμπουμ όπως το «,38» μπορείς να το ακούσεις με μια κάποιαν όρεξη όταν βρίσκεσαι στα 20, αλλά πολύ δύσκολα αν είσαι στα υπερδιπλάσια. Εννοώ «δύσκολο» να το βάλεις στο πικάπ παίρνοντας από μόνος σου την πρωτοβουλία. Όταν όμως υπάρχει συγκεκριμένη αφορμή, την οποίαν μπορεί να παράσχει μιαν επανέκδοση π.χ., τότε αλλάζει το πράγμα. Και... ναι, επανεκδόθηκε και το μοναδικό LP των Αδιέξοδο [B-Other Side/ Scarecrow] σε 800 αντίτυπα, με νέο mastering, συν 4σέλιδο δίγλωσσο ένθετο με στίχους, βιογραφικό και φωτογραφίες. Επιβαλλόταν; Σίγουρα – και γιατί οι τιμές του αυθεντικού είχαν ξεφύγει εντελώς τα τελευταία χρόνια, αφού είχαν υπερβεί τα 150 ευρώ.

Τα τραγούδια των Αδιέξοδο από μουσικής πλευράς δεν αντέχουν σε κριτική· θα είναι άδικο όμως αν αντιμετωπίσεις ένα ναΐφ punk σχήμα, όπως ήταν εκείνοι στα μέσα του ’80, με τον τρόπο που θ’ αντιμετώπιζες τους Φατμέ π.χ. ή τους Last Drive – ψάχνοντας να βρεις δηλαδή συνθετικές ιδέες και ό,τι άλλο. Εδώ προέχει ο λόγος, τα λόγια. Η θέληση να ειπωθούν κάποια πράγματα, έξω απ’ τα δόντια, άτεχνα, όσο πια άτεχνα γίνεται, με σκοπό την έκφραση (όχι για την έκφραση). Οι Αδιέξοδο είχαν αγαθές προθέσεις. Δεν έφτυσαν, για να τα μαζέψουν μετά. Δεν καταφέρθηκαν, για να τα πάρουν πίσω. Υπερασπίστηκαν μία αναρχοπάνκ προβληματική χώνοντάς τα στις κοινωνικές τάξεις (αστική και μικροαστική βασικά), στην οικογένεια, στην αστυνομία, στην υψηλή τέχνη, στα κόμματα, στην Εκκλησία, λέγοντας τα πράγματα έτσι όπως τα έβλεπαν, δίχως φιοριτούρες και μισόλογα. Τι αντιπρότειναν; Γιατί κάτι αντιπρότειναν… «Μίσος, μίσος, μίσος… Μίσος για όλους και για όλα» («Μίσος»)… από το οποίο, φυσικά, δεν προκύπτει τίποτα, αλλά και πιο κάτω… «Κομμουνισμός και αναρχία, μακρινή ουτοπία» («Διπρόσωπα συστήματα»). Δεν ξέρω αν μεταφράζω σωστά αυτόν τον στίχο, αλλά αν τον μεταφράζω σωστά, τότε, το ένα πρόσωπο, ρωτώ, είναι… ο κομμουνισμός (ως ιδέα, και άρα ως ενδεχόμενη ουτοπία) ή η αναρχία (από τα επιθυμητά, για τους Αδιέξοδο, να πούμε;) και το δεύτερο πρόσωπο η «μακρινή ουτοπία»; Πως τα πράγματα, τελικώς, δεν θ’ αλλάξουν ποτέ, ή εν πάση περιπτώσει είναι δύσκολο ν’ αλλάξουν; Φιλοσοφικοί προβληματισμοί από ένα νεανικό συγκρότημα λαϊκής αφήγησης; Πιθανώς· αν δεν πρόκειται για μία ανέξοδη διατύπωση.

Επαφή: www.b-otherside.gr, www.scarecrow.gr