για ένα LP των Mothers…

Το άλμπουμ των Mothers of Invention “Child’s Play/ Live in Sweden, London & Boston 1967-1968” [Ιταλία, Pyramid Records RFT LP 013] το είχα ακούσει την εποχή που είχε κυκλοφορήσει (1988) στο σπίτι ενός φίλου. Παρότι εκείνος ήταν ζαπικός κατά έναν παράξενο τρόπο η εν λόγω ηχογράφηση δεν τον κάλυπτε. Έτσι, και δίχως να χάσω την ευκαιρία, του έδωσα κάτι άλλο προσθέτοντας το “Child’s Play” στη δισκοθήκη μου. Ας πω από την αρχή πως το άλμπουμ είναι εξαιρετικό –έχει, μάλιστα, καλή εγγραφή– εμφανίζοντας τους Mothers of Invention «ελεύθερους» σ’ ένα πρωτότυπο γενικώς ρεπερτόριο (υπάρχουν tracks και από προηγούμενες δουλειές τους), επιδεικνύοντας σολιστική βιρτουοζιτέ, φαντασία στις εκτελέσεις, με την ατμόσφαιρα να περιγράφεται ως avant-ψυχεδελική. Ας σημειώσω, πάντως, πριν μπω στα ενδότερα, πως ο τίτλος του άλμπουμ (που μοιάζει ή μάλλον είναι bootleg) δεν είναι ακριβής, αφού ναι μεν περιέχονται εγγραφές από τη Στοκχόλμη και το Λονδίνο, αλλά όχι και από τη Βοστώνη. Επίσης, να προσθέσω πως οι σουηδικές εγγραφές, που εδώ μ’ ενδιαφέρουν περισσότερο, ξανακυκλοφόρησαν αργότερα σε βινύλιο και CD υπό τον τίτλο “’Tis the Season to be Jelly/ Live in Sweden 1967” (με το σήμα της Bizarre ή και της Zappa Records στο εξώφυλλο).

Ο Frank Zappa με τους Mothers of Invnetion βρέθηκαν στη Στοκχόλμη την 30/9/1967, για μία παράσταση στο Konserthuset. Το live φαίνεται πως ηχογραφήθηκε, για να μεταδοθεί για πρώτη φορά, όπως διάβασα στο δίκτυο, από το σουηδικό ραδιόφωνο δέκα χρόνια αργότερα (1977)· από εκεί δηλαδή όπου το αντέγραψαν οι… πειρατές, προκειμένου να σκάσει μύτη για πρώτη(;) φορά στο παρόν ιταλικό bootleg. Η… lato 1 περιλαμβάνει επτά θέματα, άλλα γνωστά και άλλα λιγότερο. Αρχή γίνεται με το “King Kong” (η περιπέτεια του οποίου τότε περίπου άρχιζε να καταγράφεται, πριν ολοκληρωθεί στο “Uncle Meat, τον Απρίλιο του ’69), για να ακολουθήσουν τα free jazz –με avant/electronic εκτροπές, φωνητικά εφφέ και την γνωστή ζαπική «τρέλα»– “It can’t happen here” και “You didn’t try to call me” (αμφότερα από το “Freak Out!” του ’66), μία σύντομη υπόμνηση της “Petroushka” του Στραβίνσκι, συν τρία επίσης σύντομα pop άσματα, το “Bristol stomp” (The Dovells, Terry and the Appeljacks), το “Baby love” (The Supremes) και το “Big legged Emma” ή “Big leg Emma” που είχε βγεί σε 45άρι από την Verve μέσα στο ’67. Στη δεύτερη πλευρά κυριαρχεί το big medley από το Λονδίνο (εξαιρετικό!), για να κλείσει το άλμπουμ με τέσσερα ακόμη, πολύ σύντομα στο χρόνο, tracks από τη Στοκχόλμη, το “No matter what you do” (μνεία στην 6η συμφωνία του Τσαϊκόβσκι), το “Blue suede shoes” (Carl Perkins), το “Hound dog” (Big Mama Thornton, Elvis…) και το “Gee”, δείχνοντας το εύρος και την παν-μουσική αντίληψη που διέτρεχε εκείνη την περίοδο τα συγκρότημα (δηλαδή τους Frank Zappa κιθάρα, φωνή, Ray Collins ταμπουρίνο, φωνή, Roy Estrada μπάσο, φωνή, Don Preston πιάνο, Ian Underwood άλτο, Bunk Gardner τενόρο, Jim Sherwood βαρύτονο, Jimmy Carl Black ντραμς και Billy Mundi ντραμς).
Οι Σουηδοί πήραν γραμμή από ’κείνο το live, είναι αλήθεια, και προχωρώντας στο χρόνο έδωσαν τα δικά τους ζαπικά συγκροτήματα. Κάπως έτσι θυμήθηκα τους Fläsket Brinner και το “Gunnars dilemma”, το σουηδικό… “Peaches en Regalia”, από το φερώνυμο άλμπουμ τους στην Silence [SRS 4606] το 1970…