THE LAST POETS όταν έρθει η επανάσταση…

Ήταν 2002 όταν είχαν κυκλοφορήσει ξανά από τις Light In the Attic και Vampi Soul τα δύο ιστορικά άλμπουμ των Last Poets, στην Douglas, από τη διετία 1970-71. To “The Last Poets” [Douglas 3] και το “This is Madness” [Douglas 7]. H έκδοση εκείνη –την οποία θυμήθηκα χθες το βράδυ– ήταν αρκετά προσεγμένη, αφού εκτός από τα δύο άλμπουμ περιείχε κι ένα 20σέλιδο booklet με κείμενα των Professor Griff (Public Enemy), Saul Williams και Jonathon Cott (αρθρογράφος του Rolling Stone) και φυσικά όλο το στιχουργικό υλικό του πιο απεγνωσμένα επαναστατικού γκρουπ της περιόδου.

Δημιούργημα της εποχής τους, οι Last Poets εκπροσώπησαν τη βαθειά μαύρη συνείδηση στην ευρεία μουσική (και τη δισκογραφία), δίνοντας βάση σ’ έναν τρόπο εκφοράς του λόγου που αντανακλούσε την προφορική παράδοση των γειτονιών του γκέτο. Λόγος-πολυβόλο δηλαδή, ο οποίος αποτέλεσε –κατά τα γνωστά– την ουσία και τη βάση όλου του μεταγενέστερου hip hop κινήματος. Μετερχόμενοι ιδιώματα και εκφράσεις του δρόμου (στο περίφημο “Niggers are scared of revolution” χρησιμοποιούν 30 φορές τη λέξη «γαμώ» και τα παράγωγά της), κι έχοντας έναν πολύ εμπνευσμένο τρόπο στη διαχείριση της γλώσσας, αφού ήταν γνώστες και της κλασικής λευκής αμερικανικής λογοτεχνίας (ο Omar Ben Hassen ήταν θαυμαστής του Poe, όπως σημείωνε ο Cott στο Rolling Stone της 3/9/1970), οι Last Poets υπήρξαν μία μπάντα κόλαφος, που τα έχωνε δίχως έλεος στην επίσημη κυβέρνηση, στους πάσης φύσεως φορείς της εξουσίας (Εκκλησία, αστική τάξη, διανοούμενοι…), ακόμη και στο λεγόμενο περιθώριο, προβάλλοντας τις απαιτήσεις και τα δικαιώματα της ράτσας. Στενά συνδεδεμένοι με τις SNCC και SDS (φοιτητικές οργανώσεις της εποχής με μεγάλη συνεισφορά στο κίνημα) και ακόμη με τους Μαύρους Πάνθηρες, οι Last Poets γνώρισαν από τα μέσα το πρόσωπο της εξουσίας (και όχι μόνον επειδή ο Abiodun Oyewole καταδικάστηκε, ως ένοχος για ληστεία, σε περισσότερο από δέκα χρόνια φυλάκιση, εξετίοντας λιγότερα), αρνούμενοι στην κρίσιμη περίοδο να υποστείλουν τη σημαία. Αν και χάθηκαν μετά το 1977, ξανασηκώθηκαν στα χρόνια του ’80 (έχω πάντα στο νου μου τη συνεργασία τους με τους Pop Group) κι έκτοτε πολλές φορές ακόμη…

Ηχητικώς στηριγμένοι στα κρουστά του Nilija (απουσίαζε κάθε άλλο μουσικό όργανο, όχι χωρίς αιτία), οι Last Poets (Abiodun Oyewole, Alafia Pudim, Omar Ben Hassen, Nilija στο πρώτο LP – οι ίδιοι χωρίς τον φυλακισμένο Oyewole στο δεύτερο) προέβαλλαν ως επιτακτική ανάγκη μοναχά το λόγο, δημιουργώντας μία ποίηση της καθημερινότητας (του δρόμου όπως την αποκαλούν) από την οποία δεν απουσίαζε ακόμη και η λογοτεχνική αξία (αν ορισμένοι ψάχνουν και προς τα ’κει δηλαδή). Λίγοι στίχοι από το “When the revolution comes”: 

Όταν έρθει η επανάσταση

Όταν έρθει η επανάσταση

Όταν έρθει η επανάσταση
Κάποιοι από μας ίσως θα την προλάβουν στην TV 
Με τις μπουκιές να κρέμονται απ’ το στόμα μας
Θα ξέρετε ότι είναι η επανάσταση
Γιατί δεν θα ’χει διαφημίσεις.
Όταν έρθει η επανάσταση
Όταν έρθει η επανάσταση
Οι νταβάδες ιεοροκήρυκες θα φύγουν απ’ το πλάνο
Με το κρασί της κοινωνίας χυμένο στις κωλότσεπες
Οι αδελφές δεν θα ’ναι πια τόσο τρελές
Κι όλοι οι πρεζάκηδες θα βγουν από τον κόσμο τους και θα ξυπνήσουν.
Όταν έρθει η επανάσταση.

Όταν έρθει η επανάσταση
Οι τροχόμπατσοι θα πρέπει να συνθλίβονται απ’ τα τρένα, αφού πρώτα θα έχουν χάσει τα πιστόλια τους
Και το αίμα θα τρέξει μέσα από τους δρόμους του Χάρλεμ
Πνίγοντας οτιδήποτε ασήμαντο  
Όταν έρθει η επανάσταση
Όταν έρθει η επανάσταση 
…