η ΕΡΑ τον Αύγουστο…

Είχα χρόνια ν’ ακούσω τόσο πολύ ραδιόφωνο – όσο άκουσα αυτόν τον Αύγουστο. Και όταν λέω «άκουσα ραδιόφωνο», εννοώ πως άκουσα μ’ εκείνο τον παλαιό-καλό τρόπο. Όταν συντονιζόμασταν δηλαδή, δίχως να χρειάζεται να κάνουμε και κάτι άλλο ταυτοχρόνως. Ξάπλα στο κρεβάτι, ή έστω καθιστός στην πολυθρόνα, τα χέρια πίσω στο κεφάλι και από τα… μεσαία, τα 1008 ΚHz, να πλημμυρίζει η αυλή ή το δωμάτιο από το μεγαφωνάκι ενός κινέζικου Waxiba. Σταθμός; Η «παράνομη» ΕΡΑ βεβαίως, καθότι εκεί όπου βρισκόμουν δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο.

Το μπλα-μπλα που ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια ποτέ δεν μου άρεσε, και η «παράνομη» ΕΡΑ– ένας συνδυασμός των προγραμμάτων της καλύτερα (Πρώτο, Δεύτερο, Κόσμος, ΕΡΑ Σπορ κλπ.)– ήταν εκεί για να μου υπενθυμίσει όχι πώς μπορείς να χάσεις το δίκιο σου (καθότι η αλητεία του κλεισίματος της ΕΡΤ και της ΕΡΑ υπήρξε παροιμιώδης και το δίκιο δεν χάνεται με τίποτα), αλλά, εν πάση περιπτώσει, πώς μπορείς να το αποδυναμώσεις. Όταν π.χ. κάθε μία «στρογγυλή» ώρα ακούς ειδήσεις με σήμα τον τσοπανάκο, έχεις απεμπολήσει την πρώτη «έκπληξη», εκείνη που στοχεύει κατ’ ευθείαν στα εγγράψιμα της μνήμης· ξεθωριάζει το σύμβολο. Προσβλέποντας στην εύκολη συγκίνηση κατορθώνεις, στο τέλος, να χάσεις μονομιάς τις εντυπώσεις.

Οι εκφωνητές, από την άλλη, δεν ήταν πάντα στην καλύτερή τους φόρμα. Θα μου πείτε ήταν εκεί συνεχώς, με απανωτές βάρδιες κ.λπ., όμως και πάλι. Δεν αιτιολογούνται με τίποτα 7-8 σαρδάμ σ’ ένα πεντάλεπτο δελτίο· όχι απ’ όλους, από κάποιους ή μάλλον κάποιες.Το δελτίο είναι η «εικόνα» ενός σταθμού κι εκεί, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, εκπτώσεις δεν νοούνται.

Άκουσα καλές εκπομπές στην ΕΡΑ τον Αύγουστο, με πρώτη όλων μία πρωινή-μεσημεριανή γεωπολιτική ανάλυση των γεγονότων στη Συρία – βασικά, με ποιον τρόπο εμπλέκονται σ’ αυτήν κυρίως οι Ρώσοι και οι Κινέζοι (καθότι οι σκοποί των Αμερικανών είναι προφανείς). Δεν συγκράτησα «ονόματα», δεν ήταν αυτός ο στόχος μου, στο γενικότερα πλαίσιο αναφέρομαι και τούτο ήταν εξαιρετικό.

Από μουσικής πλευράς –ένα από τα διαχρονικά δυνατά (υποτίθεται ή χωρίς «υποτίθεται») χαρτιά της ΕΡΑ– λίγα πράγματα ή, έστω, όχι πολλά. Η δισκοθήκη του σταθμού είναι πια παρωχημένη. Τι να τον κάνω τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη; Πόσω μάλλον όταν οι επιλογές συνοδεύονται από τη γνωστή φλυαρία... Ok, «ρίξε» κι απ’ αυτούς, οφείλεις όμως να προσέξεις τις… δοσολογίες. Beatles, Rolling Stones «έπαιζαν», ολίγα 80s (Clash και Smiths ας πούμε), ολίγα 90s (Mano Negra και Manu Chao π.χ.) και πολύ σύγχρονο «έντεχνο» ελληνικό (Μάλαμας, Θ. Παπακωνσταντίνου, Φ. Δεληβοριάς κ.λπ.), το οποίο, χωρίς τον σχετικό «λόγο» που θα το αιτιολογούσε, ακουγόταν βαρετό και τετριμμένο (κάποιες φορές, απλώς, ήταν). Υπήρχαν, όμως, και «εκπλήξεις». Μπορούσε να «πέσεις» κάπου, αρχίζοντας να τσιμπιέσαι αν εκείνο που άκουγες προερχόταν από την ΕΡΑ, ή από τη δισκοθήκη κάποιου φίλου σου! Έτσι, ανήμερα της Παναγίας (15/8), γύρω στις 11 το πρωί, την ΕΡΑ την απασχολούσε το… british και american folk με τους καλεσμένους να επιλέγουν Dave Van Ronk, Incredible String Band και Bill Fay(!), ενώ, λίγο αργότερα, ένας συνεργάτης της ΕΡΑ Ζακύνθου, ο οποίος εφιλοξενείτο στην Αγία Παρασκευή, ζήτησε ν’ ακούσει κάποιο κομμάτι των New Trolls(!), κάτι από ’κείνα που μετέδιδε ο ίδιος στον τοπικό σταθμό!

Αν εξαιρέσεις τις αθλητικές εκπομπές, στις οποίες η μπουρδολογία πάει σύννεφο –ορισμένοι, ή μάλλον, πλέον, όλοι, τις έχουν μετατρέψει σε προποτζίδικα ή αθλητικά καφενεία, υποχρεώνοντάς σε ν’ ακούς (και να πληρώνεις) τις παπαρίες τους (μάγκες μου δεν είστε όλοι Αλέφαντοι, ούτε καν Γεωργίου…, αράξτε, πείτε κανα αποτέλεσμα και τέρμα)– αν εξαιρέσεις, λοιπόν, τις αθλητικές εκπομπές εγώ θα πω πως η «παράνομη» ΕΡΑ, παρ’ όλα τα επί μέρους προβλήματα, υπήρξε ένα καλό αυγουστιάτικο ραδιόφωνο, που μου κράτησε πολλή και καλή συντροφιά όλες τις ώρες της ημέρας (και της νύχτας).
Του χρόνου πάλι. Ελπίζω δηλαδή…

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ.