ΜΕΝΤΑ – JOALZ

Oι Μέντα δεν είναι καινούριο συγκρότημα, αφού υπάρχουν από το 1999 έχοντας κυκλοφορήσει έως σήμερα πέντε άλμπουμ. Εν συντομία: «Στον Πλανήτη του Εδμούνδου» [Studio II, 2000], «Σε Καινούργια Μπάντα» [Studio II, 2003], «Ινστρουμέντα» [Ήχοτρον, 2007], «Ποπ» [Ιδιωτική έκδοση, 2010] και «Μέντα» [ΜΝΤ, 2012]. Αυτό το τελευταίο (και φερώνυμο) άλμπουμ τους είναι τυπωμένο σε βινύλιο, αυτό ακούω, και γι’ αυτό θα γράψω ό,τι ακολουθεί.

Οι Μέντα είναι ένα power-pop κουαρτέτο (Νίκος Παπαδημητρίου φωνή, μπάσο, Κώστας Βλάχας κιθάρα, πλήκτρα, φωνή, Δημήτρης Λαϊνάς πλήκτρα, φωνή, Πάνος Γαλάνης τύμπανα), με κάποιες πνευστές βοήθειες σε ορισμένα tracks (σαξόφωνα από τον Δημήτρη Τσάκα, τρομπόνια από τον Αντώνη Ανδρέου και τον Χρήστο Αλεξάκη), που ενδυναμώνουν έτι περισσότερο τα vibes. Μία γενική παρατήρηση θα μπορούσε να αφορά στο κλίμα των τραγουδιών που είναι ευφρόσυνο, ακόμη και όταν οι (ελληνικοί) στίχοι δεν αιτιολογούν, απολύτως, έναν τέτοιο χαρακτηρισμό. Κρατώ, λοιπόν, κατά πρώτον, το… θετικό και ευχάριστο άκουσμα. Ένα δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με τις μελωδίες των κομματιών, που είναι επεξεργασμένες (δίχως να είναι κατ’ ανάγκην πιασάρικες – όχι πως θα ήταν κακό κάτι τέτοιο, όχι πως είναι κακό, επειδή πάντα δεν συμβαίνει), δρώντας κάπως σε ασυμφωνία φάσης με τα powerful passages. Χαρακτηριστικά τραγούδια αυτού που γράφω είναι τα «Με μισό εαυτό», «Κρύψου από μένα», «Δεν θα χαθούν ποτέ» (από την Α πλευρά) και «Στο πουθενά», «Η φθορά» (από την Β πλευρά). Ένα τρίτο γνώρισμα των Μέντα έχει να κάνει με τα προσεγμένα φωνητικά. Τα διδάγματα από τους πρυτάνεις του ’60 (Beatles και Beach Boys βασικά) είναι προφανή, όπως ολοφάνερη είναι και η διάθεση των Μέντα να παραδώσουν ένα ελληνόφωνο ποπ άσμα με sixties hook, αλλά και με eighties βαρύτητα. Ορισμένες φορές έχω την εντύπωση πως ο ήχος των Μέντα είναι ο εξακοντισμός στο σήμερα του ήχου των Action και των Jam. Όχι, δεν είναι mod-άδες οι άνθρωποι, παρά ταύτα κατόρθωσαν να φτιάξουν ένα άλμπουμ που ν’ ακούγεται και να… ταρακουνάει ταυτοχρόνως.

Επαφή: www.menta-band.gr

Ένα CD-R με τέσσερα τραγούδια των Joalz έφθασε στα χέρια μου, τα οποία (τραγούδια) ήδη θα πρέπει να κυκλοφορούν σε βινύλιο. Το συγκρότημα, με τα κανονικά και… προσωρινά μέλη του (Δημήτρης Ζωγράφος, May Roosevelt, Γιάννης Μπακούλης, Λεωνίδας Σέγκας, Μαίρη Τσώνη – από τους Mary and The Boy) επιχειρεί σε «σκοτεινές» rock περιοχές, οι οποίες οριοθετούνται, βασικά, από τα φωνητικά μέρη. Ναι μεν οι μουσικές –πλημμυρισμένες με Velvet-ικά και κάποια kraut-ικά στοιχεία–, αλλά είναι οι ερμηνείες (της Τσώνη) εκείνες που δίδουν στο “Hello Darkness my Friend” [Scribe] μια ταυτότητα, που να ξεπερνά όχι το προφανές, αλλά εν πάση περιπτώσει το αναμενόμενο. Το εισαγωγικό “Outspoken you are” αναπτύσσεται, ηχητικώς, γύρω από μιαν απλή ρυθμική βάση, με τις κιθάρες και τη θερεμίνη να στήνουν ένα electro-rock σκηνικό. Ακόμη πιο εντυπωσιακή ακούγεται η φωνή στο “Alligator wine” του Screamin’ Jay Hawkins (οι εισαγωγικές κιθάρες θα μπορούσε να θυμίζουν –«να θυμίζουν» λέω– ακόμη και Amon Düül II). Η Τσώνη ερμηνεύει «τραβηγμένα», αλλά πιθανώς να μην γινόταν κι αλλιώς. Το κομμάτι το απαιτεί. Δεν μπορείς να παραβλέψεις τον πρώτο διδάξαντα. «Πατάς» επάνω και επιχειρείς να δώσεις τη δική σου διάσταση-παράσταση. Στο “Oh darlin’ Margaret” οι στίχοι του Paul Celan δημιουργούν οπωσδήποτε μιαν ατμόσφαιρα, αλλά το παν εδώ είναι το background (πίσω και από την θερεμίνη), που χρωστά (έτσι νομίζω) στο “Deadlock” των CAN. Το τελευταίο track έχει τίτλο “Text 1018”, έχει ανδρικά φωνητικά (καλύτερα ψιθύρους) με τις κιθάρες να «γεμίζουν» καθ’ όλη τη διάρκεια και τα ηλεκτρονικά να προσθέτουν σε όγκο. Θα ξανακούσω τους Joalz…

Επαφή: http://www.joalz.net/