ΠΑΡΙΣ ΠΑΡΑΣΧΟΠΟΥΛΟΣ ο Ερωτόκριτος του Βασίλη Ρώτα

Θυμάμαι τον συνθέτη Πάρι Παρασχόπουλο από τα early nineties, όταν είχε πέσει στα χέρια μου το LP του «Καταγωγή της Νύχτας». (Αυτό το άλμπουμ προέρχεται από το 1991-’92-’93 κάπου εκεί, και πάντως όχι από το 1986, όπως διαβάζουμε στο discogs). Θυμάμαι επίσης το σχετικό άρθρο του φίλτατου Θωμά Ταμβάκου στο Jazz & Τζαζ (τεύχος 65/66, Αύγουστος/ Σεπτέμβριος 1998), στο οποίο μπορούσες να διαβάσεις όλα όσα θα άξιζε να γνωρίζει κάποιος γι’ αυτόν τον σοβαρό, αλλά όχι και τόσο γνωστό δημιουργό. Ας πούμε, λοιπόν, πως υπάρχουν άλλα δύο τουλάχιστον άλμπουμ τού Παρασχόπουλου, που δεν αναφέρονται στο discogs. Είναι το “Mediterranée”, που κυκλοφόρησε στη Γαλλία προς τα τέλη των eighties από την 3A Production και το «Παραμύθια με Πολύχρωμες Εικόνες» του Δήμου Θεσσαλονίκης από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τέλος, όσον αφορά στα δισκογραφικά, τρεις συνθέσεις τού Παρασχόπουλου ακούγονται στο CD «Ράδιο… + θέσεις» [Η Πόρτα… που Ανοίγει/ΕΡΤ3] του 2002.

Πριν λίγο καιρό ο Μετρονόμος κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με μουσικές και τραγούδια του Πάρι Παρασχόπουλου που έχει τίτλο «Ερωτόκριτος / του Βασίλη Ρώτα». Όπως γράφει ο ίδιος ο συνθέτης στο ένθετο:

«Είναι μεγάλη τιμή για μένα που είχα την ευκαιρία να γράψω μουσική για τον Ερωτόκριτο του Βασίλη Ρώτα, μια “δραματική σπουδή από το έπος του Κορνάρου” όπως το ονομάζει ο ίδιος, ένα σπουδαίο και σπάνιο έργο. Ο Βασίλης Ρώτας ήταν για όλους εμάς ένας μεγάλος Δάσκαλος (ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, κριτικός και μεταφραστής), μας έμαθε την Ελλάδα, μας δίδαξε τον λαϊκό πολιτισμό, την παράδοση, το δημοτικό τραγούδι, ακόμα και τον Καραγκιόζη. “Ο Δημιουργός, καταλύτης και αποδέκτης των πάντων είναι ο Λαός” έλεγε ο Βασίλης Ρώτας. Μας έμαθε ότι, στην Τέχνη, δεν έχει σημασία ο όγκος και ο πλούτος, αλλά το λιτό και το απέριττο, το πραγματικό και το αληθινό. Με αυτή την σκέψη ξεκίνησε για μένα η περιπέτεια του Ερωτόκριτου. Το έργο έχει την δική του ιστορία. Γράφτηκε, αν δεν κάνω λάθος, για να γίνει κινηματογραφική ταινία, τελικά έγινε θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία της Όλγας Παναγοπούλου. Πρεμιέρα έκανε στο Θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι και από εκεί ταξίδεψε σε πολλά μέρη και έφτασε μέχρι τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. Ήταν τέλη του ’89 αρχές του ’90 όταν ξεκίνησα να γράφω τη μουσική, η οποία είχε εκτός από τα μουσικά μέρη και έξι τραγούδια».
Αυτή ακριβώς η μουσική με τα έξι τραγούδια κυκλοφορούν τώρα σ’ ένα περιποιημένο all-paper CD, 26-27 χρόνια μετά την ηχογράφησή τους.

Το άλμπουμ είναι εξαιρετικό – να το πω από την αρχή. Όλα τα κομμάτια, και τα  ορχηστρικά και τραγούδια, είναι ένα κι ένα. Ο Παρασχόπουλος συνέθεσε σε απλές λαϊκές/ παραδοσιακές γραμμές, δίνοντας βάρος στη μελωδία και παίρνοντας τα μέγιστα απ’ όλους ανεξαιρέτως τους συνεργάτες του – και τους μουσικούς (ξεχωρίζουμε τον Κυριάκο Γκουβέντα βιολί, τον Σταύρο Ζιώγα τζουρά, τον Δημήτρη Μυστακίδη λαούτο…) και βεβαίως τους τραγουδιστές (Νίκος Παπάζογλου, Σωκράτης Μάλαμας, Σταύρος Ζιώγας, Αγγελική Λεμονή, Όλγα Αθανασιάδου).

Έχουμε λοιπόν, εδώ, μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που είπαν αυτοί οι συγκεκριμένοι, γνωστοί ερμηνευτές στην καριέρα τους (ενώ, υποθέτω, πως το ίδιο θα ισχύει και για τους λιγότερο γνωστούς). Κι αν αυτό μπορεί να έχει τη σημασία που έχει για τα τρία τελευταία ονόματα, φαντάζεστε τι νόημα μπορεί να έχει για τον Μάλαμα και τον Παπάζογλου. 

Το «Τραγούδι του Ερωτόκριτου» είναι έξοχο – και αν κυκλοφορούσε τότε, το ’90, θα συναγωνιζόταν τις άλλες μεγάλες επιτυχίες του Παπάζογλου. Το ίδιο και για τα «Πρώτο τραγούδι του ποιητή, Περνούν οι μέρες» και «Δεύτερο τραγούδι του ποιητή, Μέρα και νύχτα», που ακούγονται στον «Ερωτόκριτο» με την φωνή του Σωκράτη Μάλαμα. Έξοχες μπαλάντες, εφάμιλλες των καλυτέρων που είπε στην καριέρα του ο αγαπητός (γενικώς και ειδικώς) ερμηνευτής. Και τα υπόλοιπα τραγούδια, και βεβαίως τα ορχηστρικά, είναι όλα εξαιρετικά – και κάπου εδώ, ίσως, ψυλλιάζομαι ένα μικρό μυστικό. Η απαίτηση να ενοργανωθούν αυτές οι συγκεκριμένες μελωδίες για τζουρά (και όχι μπουζούκι), λαούτο, βιολί, κιθάρες, κοντραμπάσο κ.λπ. απεδείχθη, φρονώ, καθοριστική. Δεν ανήκει δηλαδή ο «Ερωτόκριτος» στο κυρίως σώμα της αναμενόμενης «εντεχνίλας». Μπορεί να κολυμπά στο ίδιο ρέμα, αλλά όχι στον κύριο ρου. Κι αυτό θα είναι πάντα το ζητούμενο. Το να δηλώνεις «παρών», εννοώ, σ’ εκείνο που συμβαίνει, αλλά με τον δικό σου τρόπο – να μην ομαδοποιείσαι αναγκαστικώς.

Ανακαλύψτε αυτό το άλμπουμ.

Επαφή: www.metronomos.gr