Οπωσδήποτε διαθέτουν ένα από τα πιο πρωτότυπα ονόματα που
ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική σκηνή, όμως τα Aγόριαstonilio δεν
είναι μόνον όνομα – όπως ξέρουν όλοι όσοι ακούν τα τραγούδια τους, στο δίκτυο,
τα τελευταία ενάμιση-δυο χρόνια. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένα
ελληνικό σημερινό γκρουπ που επιχειρεί να περιγράψει τόσο με τη μουσική, όσο
και με τους στίχους του, κάτι από την Βαβέλ της σύγχρονης ζωής, που δεν
διαφέρει και τόσο από την… παρανόικα (είτε την γράψεις στα ελληνικά, είτε στ’
αγγλικά).
Ας πούμε λοιπόν πως την αφορμή, για ’κείνα που θα
σημειώσουμε στη συνέχεια, μάς τη δίνει η πρόσφατη βυνιλιοποίηση του άλμπουμ
τους «Paranoika / Παρανόικα» [B-other Side / Artracks Recording Studios] σε 300 αριθμημένα
αντίτυπα, μιαν έκδοση που έρχεται να επεκτείνει –έτσι φρονώ– εκείνες των Socos
& The Live Project Band, που αποτελούν οπωσδήποτε μιαν αφετηρία ή έστω τον
πρόδρομο των Αγοριών.
Δεν ξέρω αν τα Aγόριαstonilio ταυτίζονται μ’ εκείνο το γνωστό
απόφθεγμα τού Νίτσε, πως…. «η παράνοια σε
άτομα είναι σχετικά σπάνια, όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι
μάλλον ο κανόνας»… είναι όμως αλήθεια πως τα τραγούδια τού γκρουπ έχουν να κάνουν μ’ αυτού του είδους την
(ομαδική) παράνοια – όπως διαπιστώνεται εξάλλου, συχνά-συχνότατα, και από τα
λόγια τους.
Να, για παράδειγμα, στο «Από πτώση σε πτώση», όταν το
συγκρότημα τραγουδά… «άλλη μια μέρα μεσ’
τον κόσμο των τεράτων/ την πόρτα κλείσε μήπως βγουν οι ξυπόλητοι στο δρόμο/ κι
από χρόνο αναίτιο, με τρόμο πειραμάτων, σε μια νύχτα θανάτων/ χορέψουνε στις
φλόγες» ή στο “DM” όταν
τους ακούμε να λένε… «μες την πόλη
τριγυρνάω με μια τρύπα αντί για μάτια(…)/ περιμένω στα σκοτάδια κάποια δράση»
ή ακόμη και στην απρόσμενη, αλλά αληθινότατη διασκευή τού «Βρέχει φωτιά στη
στράτα μου» των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, με την εξεγερτική φωτιά να πρωταγωνιστεί
και πάλι (και με το έξοχο γρήγορο ρεφρέν, με τις επικές διαστάσεις, ν’
ακούγεται «εμπλοκή»).
Η συνέχεια εδώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου