ANN ARBOR BLUES & JAZZ FESTIVAL 1972

Η Ann Arbor του Michigan, πόλη αρκετά κοντά στο Detroit κι ένα από τα κέντρα του αμερικανικού ακτιβισμού, έγινε γνωστή στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70 για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί αποτέλεσε ορμητήριο του John Sinclair και των White Panthers και δεύτερον, γιατί εκεί οργανώθηκε το περιώνυμο blues & jazz festival, που είχε ως βασικό στόχο του να αναδείξει προβλήματα και προβληματισμούς τής μαύρης και τής λευκής κοινότητας, πέραν από αισθητικές (διάβαζε μουσικές) κατηγοριοποιήσεις. Όπως γράφει και ο Sinclair στο εξώφυλλο του άλμπουμ:

«Είναι πολύ σοβαρό το θέμα που μπαίνει με την λανθασμένη κατηγοριοποίηση της μουσικής (jazz, blues κ.λπ.), όπως το επιχειρούν ορισμένοι – άτομα γενικώς, που αρέσκονται να ερμηνεύουν τα πράγματα ξέχωρα από την ανθρώπινη έκφραση, σαν κάτι που μελετάται και αναλύεται, όπως ένα άψυχο τεχνούργημα σε κάποιο μουσείο. Όλοι αυτοί ξεχνούν πως η μουσική δεν έχει κανένα απολύτως νόημα ξεκομμένη από το χώρο της, μακριά από τους ανθρώπους –που αναπνέοντας οι ίδιοι, τής δίνουν λόγο ύπαρξης–, από ανθρώπους, εννοώ, ίδιους με όλους εμάς τους υπολοίπους».

Το Ann Arbor Blues & Jazz Festival του 1972 έλαβε χώρα στο Otis Spann Memorial Field και οργανώθηκε από τους Peter Andrews και John Sinclair στις 8, 9 και 10 Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς. Τα ονόματα που συμμετείχαν ξεπερνούσαν τα 25, ενώ τα περισσότερα απ’ αυτά καταγράφηκαν στο διπλό LP, που κυκλοφόρησε στις αρχές του ’73.

Πιο συγκεκριμένα χαράχτηκαν στο βινύλιο ο Hound Dog Taylor με τους Houserockers, η Koko Taylor (με το κλασικό “Wang dang doodle), ο Bobby Bland, ο Dr. John (με το ψυχεδελικό “I walked on guilded splinters”, ο Junior Walker με τους All Stars, η Bonnie Raitt (μ’ ένα αφιέρωμα στους Fred McDowell και Sleepy John Estes), o Howlin’ Wolf, ο Muddy Waters (με το “Honey bee”), οι CJQ του τρομπετίστα Charles Moore, η Lucille Spann με τον Mighty Joe Young, ο Freddie King (με το εκρηκτικό “Goin’ down”), o Luther Allison, οι Boogie Brothers με την Sarah Brown και τον Johnny Nicholas (...πατριωτάκι, με παρουσίες και στην Ελλάδα), ο Johnny Shines (με το “Dust my broom”), ο Otis Rush, η Sippie Wallace και, τέλος, ο Sun Ra με την Solar-Myth Arkestra στην πιο... space-world στιγμή τού live. Επίσης πήραν μέρος, χωρίς να καταγραφούν σ’ αυτό το διπλό LP, οι Mojo Boogie Band, ο Lightnin’ Slim, οι Siegel-Schwall Band, ο Little Sonny, ο Robert Jr. Lockwood, ο Miles Davis, ο Pharoah Sanders, οι New Dalta Creative Music Ensemble, ο Archie Shepp και επιπλέον οι Art Ensemble of Chicago. Οι τελευταίοι, μάλιστα, είχαν την τύχη να δουν την παράστασή τους ηχογραφημένη στο LP “Bap-Tizum” [Atlantic], όπως και μερικοί άλλοι ακόμη (ο Little Sonny για παράδειγμα).

Στους τίτλους τέλους πάλι ο John Sinclair έχει το λόγο:

«Σε όλους εσάς, που δεν είχατε την τύχη να παρακολουθήσετε τις συναυλίες, εύχομαι να περάσετε καλά ακούγοντας αυτόν το δίσκο –καθώς το ίδιο ακριβώς ένοιωθαν και οι μουσικοί, όταν τον δημιουργούσαν– και να τον αξιολογήσετε θετικά, αφήνοντας τη μουσική να σας προσεγγίσει. Και μετά ίσως μπορέσουμε να πάμε κάπου, να περπατήσουμε όλοι μαζί και να φθάσουμε τόσο μακριά, εκεί όπου μόνον η μουσική μπορεί να μας πάει.  
Δύναμη στους Ανθρώπους της Μουσικής, Όλη η Δύναμη στους Ανθρώπους».