ZHONGYU έξοχο… κινέζικο progressive από Αμερικανούς

Είναι ένα από τα καλύτερα σύγχρονα progressive άλμπουμ που άκουσα τον τελευταίο χρόνο (ή και περισσότερο). Ο λόγος για το “Zhongyu is Chinese for Finally” [MoonJune, 2016] των Αμερικανών (από το Seattle) Zhongyu, μιας πενταμελούς μπάντας που αποτελείται από γνωστούς και λιγότερο γνωστούς μουσικούς. Leader των Zhongyu είναι ο Jon Davis (χειρίζεται chapman stick, εκείνη την παράξενη σαν-ηλεκτρική-κιθάρα που ανέδειξε ο Tony Levin, και ακόμη guzheng δηλ. κινέζικο zither, mellotron και ARP 2600), ένας συνθέτης που βρίσκεται στη σκηνή από τα seventies και που μόλις τώρα, ως φαίνεται, κατορθώνει να ηγηθεί μιας μπάντας. Δίπλα του, δίπλα στον Davis, παρατάσσονται τρία μέλη των Moraine, ο Dennis Rea κιθάρες, η Alicia DeJoie ηλεκτρικό βιολί και ο James DeJoie βαρύτονο σαξόφωνο, φλάουτο, μπάσο κλαρίνο, με τον ντράμερ Randy Doak να συμπληρώνει το βασικό σχήμα (καθώς υπάρχει κι ένας guest, ο τρομπετίστας Daniel Barry). Οι Zhongyu, όπως μαρτυρά και τ’ όνομά τους, είναι επηρεασμένοι από την παραδοσιακή κινέζικη μουσική και… αυτήν ακριβώς τη μουσική (τις μελωδίες της βασικά) ανακατεύουν με το rock πρωτίστως, προτείνοντας το δικό τους progressive. Ένα progressive, που, το ξαναλέω, στέκεται πολύ ψηλά, γιατί είναι και ουσιαστικό και εμπνευσμένο.

Όπως διαβάζουμε στο μέσα μέρος του triple-fold cover ο Jon Davis έζησε στο Πεκίνο για τρία χρόνια, παρακολουθώντας πολύ κινέζικη μουσική (σε live). Η μουσική αυτή τον επηρέασε προφανώς κι έτσι, επιστρέφοντας στο Seattle το 2009, θέτει ως στόχο τη δημιουργία ενός γκρουπ που θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις… κινέζικες επιρροές και εμπνεύσεις του. Σιγά-σιγά δημιουργούνται οι Zhongyu…

Το συγκρότημα έχει βεβαίως και δυτικές αναφορές – και αυτές δεν είναι λίγες. Βασικά από ’κει ξεκινάμε για να πάμε στα… πιο πέρα. Υπάρχει λοιπόν το R.I.O., ο ήχος του Canterbury και κυρίως υπάρχουν οι King Crimson (το συγκρότημα που έχει επηρεάσει την πλεινότητα του αμερικανικού progressive). Από ’κει και πέρα είναι, οπωσδήποτε, ο Miles Davis του πρώτου μισού του ’70 και περαιτέρω ό,τι άλλο από την καλή εποχή του fusion θα μπορούσε ο καθένας από εμάς ν’ ανακαλέσει.

Όμως… όμως… Όσες δημιουργικές επιρροές και να έχει κάποιος, όπως το έχουμε πει πολλές φορές, τίποτα δεν εξασφαλίζει πως θα μπορέσει να φτιάξει κάτι που να στέκει. Στην περίπτωση τού Jon Davis όμως οι «σωστές» επιρροές πάνε χέρι-χέρι με την συνθετική υπερεπάρκειά του. Και τα δώδεκα κομμάτι που υπάρχουν στο “Zhongyu is Chinese for Finally” είναι δικές του συνθέσεις – και, κυρίως, είναι εξαιρετικές δικές του συνθέσεις.

Ο Davis έχει κάνει εκείνο που έπρεπε (να κάνει). Πήρε τα διάφορα κινέζικα θέματα, εννοώ, και τα ενέταξε στο κυρίως prog-rock σώμα. Δεν έκανε το αντίθετο δηλαδή. Και τούτο το πέτυχε χρησιμοποιώντας ένα κατά βάση κινέζικο όργανο (το guzheng), εισπράττοντας ανάλογο μελωδικό υλικό τόσο από το ηλεκτρικό βιολί, όσο και από το chapman stick – δύο όργανα (το ένα άταστο, το άλλο 10χορδο/12χορδο), που θα μπορούσε υπό συνθήκας να αναπαράξουν κάτι το… ανατολικότερον. Περαιτέρω, προς την κινέζικη κατεύθυνση δρα, συχνά, ο πνευστός James DeJoie, ενώ και ο Dennis Rea, κυρίως με τη resonator κιθάρα του, επιχειρεί και αυτός με έξοχα αποτελέσματα στο κομμάτι τής... ανατολικής αναπαράστασης ή συμπόρευσης. Έτσι, κομμάτια όπως το “Hydraulic fracas”, το “Sleepwalking the dog”, το “MBBL” ή και άλλα ακόμη αφήνουν στον ροκά ακροατή τη σιγουριά πως, εδώ, έχουμε να κάνουμε με μουσικαράδες που ξέρουν τι παίζουν και τι κάνουν. Με… γριές κότες εννοώ (που έχουν το ζουμί) και όχι με παιδόπουλα... Το αποτέλεσμα τούς δικαιώνει. 

Επαφή: www.moonjune.com