ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ αυτός, ο πολύ μεγάλος τραγουδιστής

«Τα παιδιά οικογενείας της επαρχίας

δεν φλερτάρουν ποτέ δημοσία
δεν φλερτάρουν ποτέ στην πλατεία»
(από τραγούδι του Γιώργου Μαρίνου, σε μουσική Νίκου Δανίκα και στίχους Παύλου Μάτεσι)

Ως παιδί της επαρχίας, αλλά όχι και… οικογενείας, δεν είχα τη δυνατότητα να δω τον Γιώργο Μαρίνο από κοντά στην πολύ μεγάλη του ακμή, στη Μέδουσα των seventies. Έμενε το ραδιόφωνο βασικά, λίγο ο κινηματογράφος, βεβαίως η τηλεόραση τής εποχής, που απαθανάτιζε έστω και συμβολικά τα ιλιγγιώδη σώου του, και ακόμη τα τζουκμπόξ, που δεν έλειπαν από τη διασκέδασή μας.

Από το ραδιόφωνο λοιπόν είχα πρωτακούσει ένα τραγούδι με τον Γιώργο Μαρίνο, τότε, παιδί, και κόλλησα. Και με το τραγούδι και με τον Μαρίνο. Καιρό πριν στρίψει στο πλατώ τού πικάπ μου η «Οδός Ονείρων», χρόνια πριν τις μεγάλες του επιτυχίες στα τέλη του ’70 («Κάνε μου λιγάκι μμμ...», «Τράβα μου μία φωτογραφία»), που μας τις έκαναν κατάπλασμα οι πληρωμένες εκπομπές των εταιρειών στο κρατικό ραδιόφωνο, εγώ είχα πάθει με το «Ήπια τα χείλη σου και χάνομαι», που ακουγόταν παντού στη γειτονιά – από τα ραδιόφωνα (κρατικά-πειρατικά) και φυσικά από τα τζουκμπόξ.

Ήταν ένα σαρανταπεντάρι σε κόκκινη ετικέτα Polydor, που το έβαζα ξανά και ξανά στα μηχανήματα. Φράγκο στην αρχή, δίφραγκο λίγο αργότερα, αλλά πάντως αυτό – πάντα. Εννοώ την πρώτη πλευρά, το «Ήπια τα χείλη σου και χάνομαι» και όχι την τούμπα («Να πεθάνω με το ταίρι μου»).

Το τραγούδι αυτό είχε κυκλοφορήσει το 1971, ήταν γραμμένο από τον Άκη Πάνου –τότε δεν τα ήξερα αυτά– και ήταν «αέρας». Τα λόγια, η μουσική, η ενορχήστρωση, η ερμηνεία τού Γιώργου Μαρίνου, όλα. Ένα ελαφρολαϊκό άσμα που αμέσως σε μάγκωνε – αυτό το ελαφρολαϊκό των early seventies εννοώ, που όλοι όπου σταθούν κι όπου βρεθούν το κατακρίνουν κι ας είχε δώσει (και) αριστουργήματα.

«Μαρμάρωσε θεέ μου το σύμπαν εδώ/ μαρμάρωσε εμένα κι εκείνη/ εκεί που γιορτάζει ο έρωτας μη/ μη σβήσει αυτή η στιγμή».

Ερμηνεία, τώρα, όχι αστεία! Ο Άκης Πάνου, δεν μπορεί… ήξερε. Αλλιώς πώς; Μόνον ο Γιώργος Μαρίνος θα μπορούσε να πει έτσι όπως είπε αυτό το συγκεκριμένο άσμα, με τέτοιο βαθύ, σαγηνευτικό και συγχρόνως απογειωτικό τρόπο. Σε λιώνει. Ιδίως εκείνο το… «κάτι γεννιέται, το αισθάνομαι», που μηδενίζει το χρόνο και σε ενώνει με το άπειρο…

Η καλλιτεχνική διαδρομή του Γιώργου Μαρίνου ξεκινά το 1959, όταν μπαίνει στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δύο χρόνια αργότερα κάνει το θεατρικό-τραγουδιστικό ντεμπούτο του στην επιθεώρηση των Αλέκου Σακελλάριου «Ώπα-Ώπα», στην οποία ακούγονταν τραγούδια από το «Αρχιπέλαγος» του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ το 1962, όπως όλοι γνωρίζουμε, συμμετέχει στην «Οδό Ονείρων» (Αλέξης Σολομός, Μάνος Χατζιδάκις, Νίκου Γκάτσος, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Μίνως Αργυράκης, Μανόλης Καστρινός, Δημήτρης Χορν… μια Εθνική). Ο Γιώργος Μαρίνος τραγουδά «Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά/ κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά…» και αναστατώνει τους πάντες.  

Η συνέχεια εδώ…

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/107723