καινούρια jazz CD της νορβηγικής Losen Records

ALF HÄGGKVIST: Blue Serge [LOS 172-2, 2017]

Ο Alf Häggkvist είναι πιανίστας –σουηδός πιανίστας– που ίσως είναι περισσότερο γνωστός μέσω του τρίο του (με Filip Augustson και Krister Häggkvist), αν κι έχει εγγραφές και για πιάνο-φωνή κ.λπ. Γενικώς, πρόκειται για μια αξιόλογη μονάδα της σκανδιναυικής σκηνής, κάτι που, ως μονάδα, το αποδεικνύει και με το παρόν “Blue Serge” – ένα πιάνο σόλο CD, με ποικίλα χαρακτηριστικά, που δεν αφορούν μόνο στο χαρακτήρα τού nordic κλίματος.

Υπάρχει βεβαίως το λυρικό παίξιμο, στο “Blue Serge”, αλλά τούτο δεν είναι διάχυτο. Δεν είναι κυρίαρχο. Θα έλεγα, δε, πως το ύφος του Häggkvist είναι περισσότερο κεντρο-ευρωπαϊκό, με σαφείς κλασικές αναφορές, σε συνδυασμό με τα πιο «σκληρά» από τα «Jarrett-ικά» στοιχεία. Επίσης στα tracks ανιχνεύονται και στοιχεία αυτοσχεδιασμού, όπως και (πιανιστικών) παραδοξοτήτων, μέσω… ολιστικής προσέγγισης και «από μέσα» παιξίματος.

Και φυσικά δεν θα μπορούσε από το ρεπερτόριο τού Häggkvist να λείψουν οι στάνταρντ αναφορές (συνθέσεις των Victor Young, Joseph Kosma, Mercer Ellington…), όπως και τα δικά του θέματα, που «κουμπώνουν» πιο καλά με τις αμερικανικές τζαζ μελωδίες. Στο “Fluffy” αναφέρομαι – ίσως στο ωραιότερο κομμάτι του CD.

DAVID ARTHUR SKINNER: Skinner plays Skinner [LOS 171-2, 2017]

Στις πρώτες λέξεις που αναφέρει η wiki για τον David Arthur Skinner μαθαίνουμε πως είναι βρετανός πιανίστας, bandleader και συνθέτης και πως είναι γεννημένος στο Isle of Wight, το 1980. Επίσης πως ασκείται/παρουσιάζει όλα τα είδη της αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, ξεκινώντας από την early jazz και το stride πιάνο, φθάνοντας στο bebop και στα πιο σύγχρονα ιδιώματα μέσω του swing. Χοντρικά, θα έλεγα πως αυτή ακριβώς η διαδρομή καταγράφεται εδώ, στο “Skinner plays Skinner”, ένα δεύτερο στη σειρά πιάνο-σόλο CD, που δείχνει σε κάθε περίπτωση τα αισθητικά πιστεύω τού David Arthur Skinner. Το άλμπουμ περιλαμβάνει δέκα συνθέσεις, όλες του Skinner, και διαρκεί λίγο πάνω από 50 λεπτά. Οι συνθέσεις αυτές ξεκινούν να καταγράφουν ύφη από την κλασική εποχή του rag (“Diagonal rag”), έστω και… διεστραμμένα (δεν αναπαράγεται rag σε 2/4 ή 4/4, αλλά σε 5/4 – υπάρχει αλλαγή μέτρου δηλαδή, αλλά η αρμονική ακολουθία και η ενέργεια είναι… rag), για να συνεχιστεί το ταξίδι προς όλη την ιστορία της jazz, πάντα με έναν προσωπικό-διαβρωτικό τρόπο (εκείνον τον συγκεκριμένο του πιανίστα). Το «ταξίδι», και να το πούμε αυτό, διανθίζεται από πολλές εκπλήξεις, από θαυμάσιες συνθέσεις όπως το “At home” (μια έξοχη ρομαντική στιγμή) και γενικώς από πολύ ψάξιμο στη δομή των κομματιών – καθώς καταγράφεται ένα συνεχές παιγνίδι με τα μέτρα, τις αρμονίες, τις μελωδίες.

Δυνατό πιανιστικό άλμπουμ που λειτουργεί δημιουργικά, δίχως να εμφανίζεται στενά ως «για σεμινάριο».

NYPAN: Stereotomic [LOS 168-2, 2017]

Οι Nypan είναι κουαρτέτο και αποτελούνται από τους Øyvind Nypan κιθάρες, Bernt Moen πιάνο, Egil Kalman μπάσο και Ole Mofjell ντραμς. Το “Stereotomic”, που έχει ελληνικό τίτλο φυσικά, είναι ένα… τυπικό τζαζ άλμπουμ για κιθάρα-πιάνο-μπάσο-ντραμς, περιέχον ωραία πρωτότυπα κομμάτια, σαν το “Just for the record” π.χ., που μου θύμισε… τζαζ ελληνικό κινηματογράφο (κάτι από τις συνοδείες, σε σκοτεινά μπαρ, ενός ελαφρού στριπτίζ και τέτοια). Μια μπαλάντα είναι το “Just for the record”, από την οποία, μάλιστα, απουσιάζει το πιάνο και γι’ αυτό ίσως αποκτά έναν κάπως ήπιο groovy αέρα. Υπάρχουν κι άλλα δυνατά tracks στο “Stereotomic”, όπως είναι το 7λεπτο “The big rumble tumble”, που έχει ωραία παιξίματα σε πιάνο και κιθάρα, τοποθετημένα πάνω από ένα σουινγκάτο mid-tempo. Σε γενικές γραμμές θα χαρακτήριζα το άλμπουμ αρκούντως αμερικανικό, με το blues να κυριαρχεί, ως έμπνευση, στις περισσότερες των περιπτώσεων – και οπωσδήποτε στο έσχατο “This old thing”, ένα γρήγορο και ωραίο κομμάτι που κλείνει το CD.

Απλά πράγματα, απλές, αλλά ουσιαστικές γραμμές από τoύτους τους Σκανδιναυούς παίκτες.

Επαφή: www.losenrecords.no