A VICTIM OF SOCIETY για το “Freaktown”

Δεύτερο LP για τους A Victim of Society, ένα από τα συγκροτήματα τής Inner Ear που ροκάρουν σθεναρώς και ασυστόλως. Δύο ήταν, βασικά, οι A Victim of Society (Βαγγέλης Μακρής, Φώτης Ντούσκας), αλλά πλέον έχει προστεθεί κι ένα τρίτο μέλος, όπως διαβάζω, ο ντράμερ Παντελής (Καρασεβδάς;), οπότε πια έχουμε να κάνουμε με την περίπτωση ενός κλασικότερου ροκ-τρίο, η μουσική του οποίου δεν είναι όμως το ίδιο «κλασική». Και εξηγούμαι.

Το συγκρότημα στο “Freaktown” παρουσιάζεται πιο ελεύθερο, πιο αποφασισμένο και βεβαίως ακόμη περισσότερο επικεντρωμένο προς μια περιπετειώδη ροκ αφήγηση, προσφέροντας νέες, θα έλεγα, συγκινήσεις. Ξεκινώντας από την πρώτη πλευρά, και τα πρώτα χαραγμένα τραγούδια τους, εκείνο που αμέσως αντιλαμβάνεσαι είναι το πάθος τού γκρουπ πάνω στη σκηνή (ναι, γιατί οι A Victim of Society είναι μια live μπάντα, μέσα ή έξω από το στούντιο) και κυρίως ο τρόπος να εκμεταλλεύονται απλές και στοιχειώδεις συνταγές, προκειμένου να καταδείξουν την τραγουδοποιητική ωριμότητά τους. Κι έτσι, παρότι τους διακρίνει εξ αρχής αυτή η εμμονή με τη μονοτονία (όχι πάντως σε… μοτόρικο βαθμό, μα σε πιο... βελβετικό) στην πράξη το αποτέλεσμα είναι πολύ φευγάτο. Δεν είναι τόσο το γρήγορο τέμπο, στα περισσότερα κομμάτια τους, που συντελεί προς αυτό, όσο ο τρόπος τους να διαχειρίζονται με γνώση τις λίγες αλλαγές, «καλύπτοντάς» τες με ωραία παιξίματα, και με το ίδιο πολύ καλά φωνητικά. Όλα δένονται, δηλαδή, στα τραγούδια των A Victim of Society, με μιαν αόρατη κλωστή, κι ας αναρωτιέσαι, συχνά, πότε τελειώνει το ένα track και πότε ξεκινάει το επόμενο. Αυτή η εναλλαγή, παρότι, στιγμιαία, σού δημιουργεί την αίσθηση της επανάληψης, στην πράξη είναι το μεγάλο ατού τού δίσκου. Μπαίνεις δηλαδή σ’ ένα ηχητικό trip, από το οποίο δεν βγαίνεις παρά μόνο στο τελευταίο δευτερόλεπτο του LP. Τα σόλι είναι σφοδρά, τα breaks από τα ντραμς συνεχή, το μπάσο (αυτό το μπάσο που βγάζουν τέλος πάντων) βομβαρδίζει, τα λίγα σύνθια προσφέρουν και αυτά σε τόνους έντασης. Το άθροισμα είναι εντυπωσιακό. Δεν υπάρχει αδιάφορη στιγμή στο “Freaktown” με το 9λεπτο “Would you care?” στην πρώτη πλευρά, και το ελληνικό τους (με ελληνικό στίχο εννοώ) “Amnesia” στη δεύτερη να σε κολλάνε στον τοίχο. Έξοχη η κιθάρα στο έσχατο φερώνυμο, καθώς… εκτρέπεται ψυχεδελικώς, και γενικά πολύ δημιουργικά ροκ στοιχεία μπορούν να εντοπιστούν σε κάθε καινούριο κομμάτι αυτού του, για μιαν ακόμη φορά, εξαιρετικού γκρουπ.

Πολύ καλό το πρώτο LP τους (όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα), αλλά αυτό ξεφεύγει ακόμη πιο πολύ «προς τα πάνω». Μπράβο στα παιδιά!

Επαφή: www.inner-ear.gr