Ο Jason Αnick, όπως έχουμε ξαναγράψει, είναι ένας από τους
πιο σημαντικούς σύγχρονους τζαζ βιολιστές. Κάτι που το αποδεικνύει και στο
παρόν δισκάκι, το οποίο μοιράζεται με τον φίλο του πιανίστα Jason Yeager. Anick
και Yeager είχαν συνεργαστεί βεβαίως και στο “Tipping Point” [Magic Fiddle
Music, 2013], όμως τώρα, στο “United” [Inner Circle Music, 2016], αυτή η συνεργασία αποκτά ακόμη πιο μετρήσιμα
χαρακτηριστικά.
Ας πούμε πως οι δύο μουσικοί δεν εμφανίζονται μόνοι τους στο άλμπουμ και πως συνοδεύονται από διαφόρους συναδέλφους τους αναλόγως με το track. Πέραν, λοιπόν, του σημαίνοντα τενορίστα George Garzone, ας γράψουμε για τους μπασίστες Greg Loughman και John Lockwood, τον ντράμερ Mike Connors, τον περκασιονίστα Jerry Leake, τον τρομπετίστα Jason Palmer, τον αλτίστα Clay Lyons. Από πλευράς συνθέσεων; Μου κάνουν εντύπωση οι δύο versions σε κομμάτια τού πρόωρα χαμένου πολωνού βιολιστή Zbigniew Seifert (1946-1979), μιας μεγάλης περίπτωσης από τα seventies (που έχει μείνει κάπως στο σκοτάδι), καθώς οι υπόλοιπες εκδοχές σε Miles Davis (“All blues”) και George Harrison (“Something”) είναι πιο συμβατικές. Μάλλον ο Anick, που είναι και μαντολινίστας, το ψάχνει το πράγμα περισσότερο απ’ όσο συνηθίζεται και αυτό μόνο σε καλό μπορεί να του βγει.
Ας πούμε πως οι δύο μουσικοί δεν εμφανίζονται μόνοι τους στο άλμπουμ και πως συνοδεύονται από διαφόρους συναδέλφους τους αναλόγως με το track. Πέραν, λοιπόν, του σημαίνοντα τενορίστα George Garzone, ας γράψουμε για τους μπασίστες Greg Loughman και John Lockwood, τον ντράμερ Mike Connors, τον περκασιονίστα Jerry Leake, τον τρομπετίστα Jason Palmer, τον αλτίστα Clay Lyons. Από πλευράς συνθέσεων; Μου κάνουν εντύπωση οι δύο versions σε κομμάτια τού πρόωρα χαμένου πολωνού βιολιστή Zbigniew Seifert (1946-1979), μιας μεγάλης περίπτωσης από τα seventies (που έχει μείνει κάπως στο σκοτάδι), καθώς οι υπόλοιπες εκδοχές σε Miles Davis (“All blues”) και George Harrison (“Something”) είναι πιο συμβατικές. Μάλλον ο Anick, που είναι και μαντολινίστας, το ψάχνει το πράγμα περισσότερο απ’ όσο συνηθίζεται και αυτό μόνο σε καλό μπορεί να του βγει.
Φυσικά και τα πρωτότυπα tracks είναι εξαιρετικά, και
συναγωνίζονται θα έλεγα σε δύναμη και φινέτσα ακόμη και τα πιο γνωστά. Για
παράδειγμα το “Well red”, που συνδυάζει πολλά και ποικίλα στοιχεία (από romance, μέχρι dwag)
ή το 8λεπτο “Harlem hoedown”, που περνάει από fifties Miles (όσον αφορά στην
τρομπέτα του Palmer), έχοντας όμως ένα
πολυρυθμικό υπόβαθρο.
Σε κάθε περίπτωση το “United” είναι ένα πάρα πολύ καλό CD.
Και επειδή το βιολί δεν συναντάται συχνά σε σύγχρονες τζαζ ηχογραφήσεις, αλλά
και γιατί ο συνδυασμός του με το πιάνο μοιάζει και είναι πλήρης (πόσω μάλλον
όταν έχουμε και τις ανάλογες «βοήθειες»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου