ILLEGAL OPERATION για το “Down”, το τρίτο άλμπουμ τους μέσα σε 16 χρόνια

Τρία άλμπουμ μέσα σε 16 χρόνια. Σύνηθες; Όχι. Αλλά δεν είναι αυτό το κυριότερο. Το κυριότερο είναι πως οι Illegal Operation (Μανώλης Αγγελάκης και σία) ξέρουν να κάνουν δίσκους που να μένουν. Που να μένουν στη μνήμη σου εννοώ. Βεβαίως δεν ζούμε στα eighties (και πιο πίσω), όταν οι δίσκοι βιώνονταν απλωμένοι μέσα στο δικό μας «είναι» αποκτώντας κάτι από την τότε… αθανασία μας, όμως και σε κάθε περίπτωση, ακόμη και τώρα εννοείται, το γερό άλμπουμ κάνει μπαμ από μακριά. Κι εδώ το «μακριά» δεν είναι μόνο το παρελθόν του γκρουπ, αλλά και το έσχατο σκοτεινό εξώφυλλό του, όπως και ο τίτλος του (“Down”), που δεν κρύβει τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν στο μέσα μέρος.

Το “Down” [Inner Ear, 2017] είναι βυθισμένο στην αμερικανική «ροκ μυθολογία» – να το πούμε αυτό από την αρχή. Και εννοώ εκείνο που αποκαλούμε εμείς, εδώ στην Ελλάδα, «ροκ μυθολογία». Μετά ωραία του και τ’ άσχημά του… Βγαίνει τούτο, θέλω να πω, από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Ας πούμε λοιπόν, για να διευκολυνθούμε στην πορεία, δυο-τρία κλασικά ονόματα από το απώτερο χθες (γιατί μπορούμε να πούμε και πιο καινούρια) που να έχουν νόημα. Neil Young, Tony Joe White, Tom Waits. Μην περιμένετε, όμως, ν’ ακούσετε εδώ έναν ήχο, που να παραπέμπει ευθέως σε κάποιον απ’ τους τρεις. Οι Illegal Operation είναι ένα συγκρότημα με τη δική του προσωπικότητα, έχοντας έναν δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει τον ήχο κατ’ αρχάς και μετέπειτα τον στίχο.

Η βάση λοιπόν στο “Down” είναι το blues. Όχι με την πιο κλασική μορφή του, αλλά με μιαν άλλη το ίδιο αφηγηματική, αλλά με περισσότερα σκοτεινά ροκ στοιχεία πλαισιωμένη. Μονότονες κιθάρες, με αργές αλλαγές, βαριά rhythm-section, πνιχτός λόγος, που να πηγαίνει παράλληλα με το κλίμα… του βάλτου (είπαμε Tony Joe) και τις ανάλογες ιστορίες. Φοβερά, σ’ αυτό το μοτίβο, τα “A whisper” και “Getting there” από την πρώτη πλευρά, με την δεύτερη να μην υπολείπεται στα σχετικά αποπνιχτικά vibes.

Έτσι κι εδώ έχουμε μιαν εισαγωγή, χωρίς τραγούδι, αλλά στο μιλητό – με τη φωνή να αφήνεται πάνω σ’ ένα αργό τέμπο (λέω για το “By a pale light”), σμπαραλιασμένο από την bluesy κιθάρα, για ν’ ακολουθήσει το “Barstool blues”, που, και σ’ αυτή την περίπτωση, η παραφθαρμένη φωνή βγαίνει, λες, από κάποιο υπόγειο, με τις κιθάρες ν’ ανεβαίνουν λίγο (καθώς ανεβαίνει και το τέμπο) και με τα πεντάλια να κάνουν την πιο σωστή δουλειά.

Το “Down” θα κλείσει με το “I’ll change your mind”, ίσως το πιο έντονο και τοποθετημένο «μπροστά» κομμάτι του δίσκου – ένα ωραίο τραγούδι, σε όλα τα επίπεδα, που έχει το ρόλο που πρέπει να έχει εκεί στο τέλος.

Περιττό να πω πως όλα τα επιμέρους ζητήματα, από τα εξωτερικά (εξώφυλλο, ένθετο), μέχρι τα εσωτερικά (ηχογράφηση, παραγωγή) συντελούν, και αυτά, προς τη γενικότερη άριστη εντύπωση.

Επαφή: www.inner-ear.gr